«Πήραμε την ευθύνη να μείνουμε ζωντανοί από το να αυτοκτονήσουμε. Δεν μετανιώνω ούτε που πάλεψα όσο κανείς, πιστεύω, ούτε μετανιώνω για τον συμβιβασμό έναντι του χορού του Ζαλόγγου». (Αλέξης Τσίπρας).
«Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από 3 χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ κι εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόιμπλε, πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας». (Γιάννης Δραγασάκης).
Ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης αντιμετώπισαν τη σκληρή πραγματικότητα της διαπραγμάτευσης και αναγκάστηκαν να αποκηρύξουν δημόσια και έμπρακτα την ολέθρια και διχαστική πολιτική που ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια. Όμως το ένα τρίτο των βουλευτών του κόμματός τους δεν πιστεύει όσα λένε και δεν τους εμπιστεύεται. Παραμένουν αμετανόητοι. Γιατί άραγε;
O πρώτος λόγος είναι γιατί ήταν η σημερινή ηγεσία τους που τους εκπαίδευσε να ζουν σε εικονική πραγματικότητα και να ακούνε μόνο τη δική τους φωνή. Τα στελέχη αντιμετωπίζουν λοιπόν την ηγεσία όπως έμαθαν να αντιμετωπίζουν τα λεγόμενα «μνημονιακά» κόμματα. Μόνον η ευθύνη ότι έχεις στα χέρια σου το παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις, αν και όχι κατ’ ανάγκην (π.χ. ο τέως ΥΠΟΙΚ είναι αμετανόητος).
Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί ο ιδεολογικός χώρος που εκφράζει τους αμετανόητους έχει πλέον περιοριστεί στην άκρα αριστερά (αριστερή πλατφόρμα, ακραίες συνιστώσες, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ) και την άκρα δεξιά (Χρυσή Αυγή). Είναι δηλαδή οι σκληροί ιδεολόγοι, που δεν πρόκειται να επηρεαστούν από την εμπειρία όσων γύρισαν από την κόλαση, αφού οι ίδιοι σκοπεύουν να μας στείλουν στη δική τους κόλαση.
Οι εν λόγω γνωρίζουν ότι η θέση που υποστηρίζουν θα προκαλέσει άτακτη χρεοκοπία στη χώρα, αλλά αυτό δεν τους τρομάζει. Κάθε άλλο. Καλοδέχονται τις έκτακτες συνθήκες, επειδή συνεπάγονται έκτακτα μέτρα, και ο νοών νοείτω.
Το κύριο ζήτημα όμως δεν είναι τι σκέφτεται η άκρα αριστερά και η άκρα δεξιά, αλλά αν οι συμπολίτες μας θα τους δώσουν με την ψήφο τους τη δυνατότητα να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Αφού και αυτός ακόμη ο εμπνευστής και κατεξοχήν εκφραστής της αντιμνημονιακής στρατηγικής ομολόγησε δημόσια το λάθος του, θα πεισθούν άραγε οι ψηφοφόροι ότι υπάρχει ένας και μόνο δρόμος για την Ελλάδα; Ή θα ακολουθήσουν τους αμετανόητους που σπρώχνουν προς ανώμαλες εξελίξεις και θα βγουν και πάλι να χορεύουν στις πλατείες;
*Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
