Τις νέες τεχνικές για ασθενείς που πάσχουν από χρόνια προβλήματα λόγω κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου ή σπονδυλικής στένωσης ανέλυσε ο επίκουρος καθηγητής ορθοπεδικής από το Πανεπιστήμιο Αλεξανδρούπολης και υπεύθυνος του διεθνούς work shop που θα διεξαχθεί στη χώρα μας αναφορικά με τις ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές για τη λειτουργικότητα της σπονδυλικής στήλης, κ. Στέλιος Καπετανάκης.
Όπως τόνισε ο κ. Καπετανάκης, οι τεχνικές αυτές βασίζονται σε τρεις διαφορετικές μορφές, την ενδοσκοπική διατρηματική δισκεκτομή, τη διαδερμική διατρηματική σπονδυλοδεσία και τις εγχύσεις στη σπονδυλική στήλη.
Όπως είπε, η ενδοσκοπική διατρηματική δισκεκτομή είναι τεχνική που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των στενώσεων της σπονδυλικής στήλης. Με τη συγκεκριμένη τεχνική εισάγεται από οπή 8 χιλιοστών διαδερμικά μία βελόνα, η οποία διαπερνά τους μυς και τα περιβλήματα των μυών φτάνοντας στο τρήμα (η οπή από την οποία διέρχεται το νεύρο, που ξεκινάει από τη σπονδυλική στήλη και νευρώνει κάποιο τμήμα του σκελετού).
Στη συνέχεια ανοίγεται μία δίοδος με διαστολείς διαφορετικών μεγεθών από τον μικρότερο στο μεγαλύτερο για να μπει μία κάνουλα πάνω από αυτούς τους διαστολείς και να στερεωθεί στο τρήμα. Μέσα στην κάνουλα μπαίνει ένα εύκαμπτο ενδοσκόπιο με δύο θύρες. Από τη μία θύρα ο γιατρός εξασφαλίζει την έμμεση όραση του χειρουργικού του πεδίου σε μεγέθυνση, ενώ από την άλλη εισάγονται ειδικές λαβίδες με τις οποίες κόβεται η κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, που πιέζει το νεύρο, χωρίς να αγγίζεται το νεύρο.
Η όλη επεμβατική πράξη γίνεται με τοπική αναισθησία ή ελεγχόμενη καταστολή (μέθη), έτσι ώστε ο ασθενής να μην πέφτει σε βαθύ ύπνο κατά τη διάρκεια της επέμβασης, αλλά να συνεργάζεται με τον γιατρό, προκειμένου να αποφευχθούν βλάβες του νεύρου. Ο γιατρός πριν τραυματίσει το νεύρο το γνωρίζει από τις αντιδράσεις του ασθενή, κάτι που δεν εξασφαλίζεται με τις παραδοσιακές τεχνικές. Αυτό είναι και το κυρίαρχο πλεονέκτημα της τεχνικής.
Το δεύτερο επίσης σημαντικό είναι ότι η τεχνική αποτελεί πρώτη επιλογή σε ασθενείς, που δεν μπορούν να πάρουν αναισθησία, όπως αυτοί που έχουν καρδιακή, νεφρική ή αναπνευστική ανεπάρκεια, όπως και όσοι πάσχουν από πάρκινσον ή σκλήρυνση κατά πλάκας. Επιπλέον, επειδή δεν επεμβαίνει στην ανατομία των μυών, των οστών, των συνδέσμων και δεν προκαλεί μετεγχειρητικές φλεγμονές, έχει ένδειξη σε ομάδες, που είναι ευπαθείς στις λοιμώξεις, όπως είναι οι διαβητικοί. Η όλη επεμβατική διαδικασία διαρκεί 20 – 30 λεπτά και ο ασθενής είναι περιπατητικός μόλις συνέλθει από τη μέθη.
Να σημειωθεί ότι η ενδοσκοπική διατρηματική δισκεκτομή εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τον Kambin το 1980 και έκτοτε εφαρμόζεται με επιτυχία ως τεχνική ρουτίνας στη Γερμανία, την Αμερική, τη Ν. Κορέα και τα τελευταία 5 χρόνια και στην Ελλάδα.
Για τη διαδερμική διατρηματική σπονδυλοδεσία είπε ότι κατά την διαδικασία εισάγονται βίδες σε απόσταση 3 με 4 εκ. από τη μέση γραμμή – τη ραχοκοκαλιά και ενώνονται με ράβδους, ενώ μεταξύ των σπόνδυλων εισάγεται ένας κλωβός (πλέγμα), που χρησιμεύει στην ένωση των δύο παρακείμενων σπονδύλων. Λόγω της πλαγιάς προσπέλασης των βιδών δεν παρακάμπτεται η φυσιολογική ανατομία της σπονδυλικής στήλης όσον αφορά τους μυς, τα οστά, τους συνδέσμους, ενώ η απώλεια αίματος δε ξεπερνά τα 50 ml.
Ο ασθενής μπορεί και σηκώνεται την επόμενη μέρα, ενώ φεύγει από το νοσοκομείο σε δύο ήμερες και επανέρχεται στη δραστηριότητά του μέσα σε ένα μήνα. Η διαδερμική διατρηματική σπονδυλοδεσία αφορά ασθενείς με μειωμένη κίνηση, που πάσχουν από βαρεία σπονδυλική στένωση εξαιτίας οστεοφύτων ή οστεοποιημένων δίσκων, που πιέζουν τα νεύρα στην περιοχή της στένωσης. Ακόμα εφαρμόζεται σε αποτιτανωμένο μεσοσπονδύλιο δίσκο. Η αναίμακτη αυτή τεχνική δίνει ελπίδα σε ασθενείς μεγάλων ηλικιών, που δεν μπορούν υποβληθούν σε μεγάλα αιματηρά και πολύωρα χειρουργεία.
Τέλος, για την τεχνική εγχύσεων στη σπονδυλική στήλη μίλησε ο αναισθησιολόγος – θεολόγος, διδάκτορας Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ Παναγιώτης Θεοδοσιάδης, ο οποίος τόνισε ότι σκοπό έχουν την ανακούφιση από τον πόνο που προκαλούν διάφορες παθολογικές καταστάσεις, αφού έχει προηγηθεί φαρμακευτική αγωγή και δεν έχει αποδώσει.
Σύμφωνα με τον κ. Θεοδοσιάδη, οι εγχύσεις αφορούν όλη τη σπονδυλική στήλη, από την αυχενική και θωρακική μοίρα έως την οσφυϊκή μοίρα, ενώ η έγχυση μπορεί να αφορά τις μικρές αρθρώσεις της σπονδυλικής στήλης, τον επισκληρίδιο χώρο ή κάποιο από τα τρήματα από όπου εξέρχεται η ρίζα του νεύρου που πάσχει (διατρηματική έγχυση).
Η έγχυση στην σπονδυλική στήλη γίνεται σε άσηπτο χειρουργικό περιβάλλον, ενώ είναι απαραίτητη η χρήση του ακτινοσκοπικού μηχανήματος στην πλειονότητα των περιπτώσεων με συνεχή ακτινοσκοπικό έλεγχο, προκειμένου να τοποθετηθεί η βελόνα στο σωστό μέρος. Η όλη διαδικασία είναι ανώδυνη, αφού γίνεται με τοπική αναισθησία και η βελόνα που χρησιμοποιείται είναι πολύ λεπτή. Ο ασθενής μετά από παραμονή μιας ώρας περίπου, αποχωρεί από το νοσηλευτικό ίδρυμα.
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι συνδυασμός τοπικού αναισθητικού και κρτικοστεροειδούς προκειμένου να εξασφαλιστεί η άμεση αναλγησία μέσω του πρώτου και η μακρόχρονη μέσω του δευτέρου.
Σε ό,τι αφορά τον αυχένα, παθήσεις στις οποίες θα μπορούσε να προσφέρει πολύ καλό αναλγητικό αποτέλεσμα μια έγχυση (ο τύπος της έγχυσης είναι ειδικός για κάθε πάθηση), είναι η αυχεναλγία μετά από κάκωση, η αρθρίτιδα, δισκοκήλη, η ριζαλγία (πίεση της ρίζας του νεύρου), ο πόνος από έρπητα ζωστήρα κ.ά. Παρόμοιες είναι οι ενδείξεις για την θωρακική και την οσφυϊκή μοίρα.
Η διάρκεια και το αναλγητικό αποτέλεσμα της έγχυσης κυμαίνεται από δυο μήνες έως ένα χρόνο και ποικίλλει από ασθενή σε ασθενή, ενώ ο βασικός παράγοντας είναι η βαρύτητα της πάθησης. Για μονιμότερο αποτέλεσμα χρησιμοποιούνται οι ραδιοσυχνότητες (RF) με παρόμοια τεχνική.
Εκτός από τις εγχύσεις για τους «καλοήθεις» αυτούς πόνους υπάρχουν και εγχύσεις που γίνονται σε πλέγματα νεύρων για την αντιμετώπιση του πόνου από κάποια κακοήθεια που τα έχει διηθήσει π.χ. στον καρκίνο του στομάχου ή του παγκρέατος γίνεται έγχυση – νευρόλυση του κοιλιακού πλέγματος.
Είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι στο πλαίσιο γενικότερα των εγχύσεων για την αντιμετώπιση του πόνου, γίνονται και εγχύσεις για την αντιμετώπιση των διαφόρων μορφών κεφαλαλγίας, όπως της νευραλγίας τριδύμου, της ινιακής κεφαλαλγίας, της ημικρανικής κρίσης κ.ά.
Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία όλων των παραπάνω εγχύσεων είναι η σωστή διάγνωση της αιτίας του πόνου.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφερθεί ότι το συγκεκριμένο work shop, γίνεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με τη συνεργασία 40 επιστημόνων (ορθοπεδικοί, νευροχειρουργοί, και αναισθησιολόγοι) από τη Γερμανία, την Αγγλία, την Κύπρο, την Αλβανία, τη Σερβία, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία και την Ελλάδα.
Η έρευνα για το βακτήριο της σαλμονέλας μπορεί να συνδέεται με την καταπολέμηση του καρκίνου
Η σαλμονέλα, το βακτήριο που είναι γνωστό ότι προκαλεί τροφική δηλητηρίαση, μπορεί να βοηθήσει το ανοσοποιητικό σύστημα να καταπολεμήσει τον καρκίνο, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.
Δρώντας ως εξελιγμένος Δούρειος ίππος, η σαλμονέλα επιβιώνει μέσα στους καρκινικούς όγκους και τους «σημαδεύει», με αποτέλεσμα να τους αναγνωρίζουν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος και να τους επιτίθενται για να τους καταστρέψουν.
Ο καρκίνος μεταχειρίζεται διάφορους μηχανισμούς για να «κρύβεται» από το ανοσοποιητικό και να αποφεύγει τις επιθέσεις του, και οι επιστήμονες αναζητούν (και βρίσκουν) τρόπους να τον «φανερώνουν».
Στη νέα μελέτη, επιστήμονες από τη Νότιο Κορέα τροποποίησαν γενετικά στελέχη της σαλμονέλας ώστε να παράγουν μια πρωτεΐνη (λέγεται FlaB) που προέρχεται από ένα άλλο γένος βακτηρίων (το δονάκιο ή vibrio).
Τα τροποποιημένα βακτήρια κατόρθωσαν να προκαλέσουν επιτυχημένη αντίδραση του ανοσοποιητικού σε ομάδα ποντικιών με καρκίνο του παχέος εντέρου, με αποτέλεσμα περισσότερα από τα μισά ζώα να ιαθούν, δίχως να εκδηλώσουν ανεπιθύμητες ενέργειες.
Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον δρα Joon Haeng Rhee, καθηγητή στο Τμήμα Εργαστηριακής Ιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου Chonnam, στο Γκουάνγκτζου, εκτιμούν ότι οι αντιδράσεις αυτές μπορούν να ενεργοποιηθούν και σε ανθρώπους και ήδη σχεδιάζουν περαιτέρω μελέτες για να επαληθεύσουν και να βελτιώσουν τα ευρήματά τους.
Η νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Science Translational Medicine, είναι η πρώτη που δείχνει ότι η αντίδραση του οργανισμού στη σαλμονέλα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση του καρκίνου, λένε οι ερευνητές.
Πολλά υποσχόμενη συνδυαστική θεραπεία για την αντιμετώπιση της υπέρτασης
Νέα μελέτη που έγινε με χρηματοδότηση από το Εθνικό Ίδρυμα Καρδιάς της Αυστραλίας, Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και Εθνικό Συμβούλιο για την Υγεία και την Ιατρική Έρευνα της Αυστραλίας, και η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «The Lancet», διαπίστωσε ότι πιθανότατα μια νέα τετραπλή συνδυαστική θεραπεία είναι πολλά υποσχόμενη έναντι της υπέρτασης.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, σε παγκόσμιο επίπεδο οι υπερτασικοί ασθενείς υποβάλλονται σε μονοθεραπεία και τα ποσοστά ελέγχου δεν είναι ικανοποιητικά επειδή η μονοθεραπεία μειώνει την αρτηριακή πίεση μόνο κατά περίπου 9/5 mm Hg, κατά μέσο όρο. Ως εκ τούτου λοιπόν, υπάρχει, όπως λένε, πολύ μεγάλη ανάγκη να βρεθούν νέες στρατηγικές ελέγχου της αρτηριακής πίεσης με βελτιωμένη αποτελεσματικότητα και ανεκτικότητα.
Στόχος της νέας αυτής μελέτης ήταν να αξιολογηθεί το κατά πόσο η συνδυαστική θεραπεία με εξαιρετικά χαμηλή δόση θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτές τις ανάγκες.
Οι ερευνητές έκαναν μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, διπλά τυφλή, διασταυρούμενη δοκιμή ενός τετραπλού χαπιού, όπου ένα απλό καψάκιο περιέχει τέσσερα φάρμακα μείωσης της αρτηριακής πίεσης, στο ¼ δόσης το καθένα από αυτά. Πρόκειται για τις δραστικές ιρβεσαρτάνη 37,5 mg, αμλοδιπίνη 1,25 mg, υδροχλωροθειαζίδη 6,25 mg και ατενολόλη 12,5 mg.
Οι συμμετέχοντες ήταν υπερτασικοί, οι οποίοι δεν λάμβαναν θεραπεία, και εντάχθηκαν σε αυτή τη μελέτη από τέσσερα Κέντρα στην κοινότητα του δυτικού Σίδνεϊ της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία, κυρίως από ιατρούς παθολόγους. Οι εθελοντές τυχαιοποιήθηκαν με υπολογιστή είτε στο τετραπλό χάπι είτε σε αντίστοιχο εικονικό φάρμακο για τέσσερις εβδομάδες.
Συγκεκριμένα, από τον 11/2014 – 12/2015, 55 ασθενείς υποβλήθηκαν σε διαλογή για την τυχαιοποιημένη δοκιμή μας, από τους οποίους 21 υποβλήθηκαν σε τυχαιοποίηση. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν τα 58 έτη και η μέση τιμή αναφοράς στο ιατρείο και τα επίπεδα της 24ωρης συστολικής και διαστολικής αρτηριακής πίεσης ήταν 154 (14)/90 (11) mmHg και 140 (9)/87 (8) mmHg, αντίστοιχα.
Οι ειδικοί διενήργησαν μία συστηματική επισκόπηση των δοκιμών αξιολογώντας την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια της θεραπείας μείωσης της αρτηριακής πίεσης με το 1/4 της τυπικής δόσης έναντι του εικονικού φαρμάκου.
Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, η διορθωμένη με εικονικό φάρμακο μείωση της 24ωρης συστολικής πίεσης με το τετραπλό χάπι ήταν 19 mmHg (95% ΔΕ 14-23) και η αρτηριακή πίεση στο ιατρείο μειώθηκε κατά 22/13 mmHg (p<0,0001). Κατά τη διάρκεια της θεραπείας με το τετραπλό χάπι, 18 (100%) από τους 18 συμμετέχοντες πέτυχαν τιμή αρτηριακής πίεσης στο ιατρείο κάτω των 140/90 mmHg συγκριτικά με έξι (33%) από τους 18 κατά τη διάρκεια της θεραπείας με εικονικό φάρμακο (p=0,0013). Ενώ δεν υπήρχαν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες και όλοι οι ασθενείς ανέφεραν ότι μπορούσαν εύκολα να καταπιούν το τετραπλό χάπι.
Από τα ευρήματα αυτής διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν σημαντικά οφέλη με τη θεραπεία του 1/4 της δόσης ωστόσο, οι ειδικοί σημείωσαν ότι χρειάζεται περαιτέρω εξέταση της ιδέας του τετραπλού χαπιού για να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα σε σχέση με τις συνήθεις επιλογές θεραπείας και τη μακροχρόνια ανεκτικότητα.