Η πείρα από τους αγώνες και την συμπόρευση με το ΚΚΕ αναδείχτηκε μέσα από τις παρεμβάσεις κατά την διάρκεια της πολιτικής συγκέντρωσης που διοργάνωσε η ΤΕ Ρεθύμνου του ΚΚΕ, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα, το μεσημέρι της Κυριακής 24 Νοέμβρη.
Ο Ναντερ Νάτσε, Παλαιστίνιος, γιατρός του ΕΣΥ ευχαρίστησε το ΚΚΕ για την έντιμη, διαχρονική και αταλάντευτη στάση του στην υποστήριξη για το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία.
Αναφέρθηκε στα βάσανα του λαού του που εδώ και 14 μήνες δέχεται ανελέητο χτύπημα απ το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Όπως τόνισε, «Όλα αυτά συμβαίνουν με την πλήρη ευλογία και υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τροφοδοτώντας το κράτος του Ισραήλ με τα ανάλογα πυρομαχικά για να ολοκληρώσει την γενοκτονία. Οι διεθνείς οργανισμοί ΟΗΕ και Ενωμένα Έθνη απέδειξαν την αδυναμία τους. Ακόμα και το διεθνές ποινικό δικαστήριο και οι αποφάσεις του αμφισβητούνται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Σύντροφοι και φίλοι η μόνη στήριξη του παλαιστινιακού λαού είναι η δύναμη της κοινής γνώμης και οι προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου που ζητούν την πλήρη κατάπαυση του πυρός ,απόσυρση του Ισραηλινού Στρατού από την Λωρίδα της Γάζας και εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για λύση δύο κρατών και την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα 67 με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Ζήτω η αλληλεγγύη των λαών».
Η Κατερίνα Κορέ ανάγνωσε τον χαιρετισμό του Βαλάντη Μανωλεσάκη. Ο Βαλάντης Μανωλεσάκης γραμματέας του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Ρεθύμνου και μέλος του συντονιστικού Ρεθύμνου κατά των ΒΑΠΕ (υπήρξε πρόεδρος του συλλόγου αρχιτεκτόντων Ρεθύμνου για μια περίπου δεκαετία) – ο χαιρετισμός του οποίου διαβάστηκε στη συγκέντρωση από την Κατερίνα Κορέ, μέλος του συντονιστικού Ρεθύμνου κατά των ΒΑΠΕ, σημείωσε μεταξύ άλλων πως, «για να υποβαθμιστεί η κινηματική λογική, το κράτος έχει παραχωρήσει «εργαλεία», που ωστόσο σε εξαιρετικές περιπτώσεις αποδείχτηκαν χρήσιμα», αφού αναφέρθηκε αναλυτικά σε τέτοιες περιπτώσεις σημείωσε πως «τα παραπάνω εργαλεία δίνουν απλώς μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Για τούτο, υπάρχει ανάγκη για επανεκπαίδευση των πολιτών, υπάρχει ανάγκη για ένα μαζικό κίνημα, το οποίο θα πρέπει να έχει μία κοινή βάση. Το εάν θα είναι ένα σχήμα όπου όλες οι αποφάσεις θα παίρνονται με γενικές συνελεύσεις ή μία ομάδα που πάνω σε αυτή την κοινή βάση, θα αποφασίζει και κυρίως θα πράττει άμεσα είναι ένα ερώτημα που σηκώνει πολλή συζήτηση. Το πρόβλημα στο πρώτο είναι η δυσκινησία και στο δεύτερο η αναπόφευκτη συρρίκνωση του κινήματος στη λογική του «όποιος δεν συναποφασίζει, δεν συμμετέχει». Σε κάθε περίπτωση όμως πειστήκαμε μέσα από τις προσπάθειές μας, ότι μόνο ο λαός σώζει το λαό για να δανειστώ ένα σύνθημα του ΚΚΕ».
Ειδική αναφορά έκανε στη στήριξη απ’ την κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ των αγώνων κατοίκων και φορέων σημειώνοντας πως «Σε μεγάλο κομμάτι αυτής της διαδρομής η δημοτική και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ, στάθηκε δίπλα μας, ουσιαστικά αλλά με διακριτικότητα χωρίς να μας παίρνει από το χεράκι δεδομένου ότι οι περισσότεροι που βρεθήκαμε πλάι πλάι στους συλλόγους, τους φορείς, τους αγώνες, τα κινήματα δεν είμαστε γραμμένοι στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά κατανοήσαμε ότι ο εχθρός δεν είναι ανάμεσά μας αλλά είναι οι επιλογές της πολιτικής ηγεσίας. Είμαστε οι πολίτες, οι συλλογικότητες και οι επιστημονικοί φορείς και είμαστε υποχρεωμένοι να τοποθετηθούμε και να ζητήσουμε να τεκμηριωθούν στο ακέραιο και με σαφήνεια αυτές οι επιλογές. Είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε ρωγμές, ρήξεις και νίκες απέναντι στις επιλογές αυτές».
Ο Νίκος Βαράκης, παιδίατρος, σημείωσε μεταξύ άλλων «είμαι οικογενειάρχης, ελευθεροεπαγγελματίας, μόνιμος κάτοικος Ρεθύμνου, που βιώνει όλα τα προβλήματα του σύγχρονου Έλληνα. Αισθάνομαι αριστερός, χωρίς να είμαι μέλος του ΚΚΕ, ούτε καν να αποκαλώ τον εαυτό μου κομμουνιστή, όχι επειδή δε το επιθυμώ, αλλά γιατί δεν είμαι σίγουρος πως καλύπτω τις προϋποθέσεις. Βλέπω ήδη κάποιους/ες να χαμογελάν, μια που λίγο πολύ γνωριζόμαστε στο Ρέθυμνο και οι περισσότεροι/ες εδώ ξέρουν ποιος είμαι και τις προτεραιότητές μου, μια που έχουμε παλέψει μαζί για το δικαίωμα στην δωρεάν ποιοτική Υγεία και Παιδεία, την Ειρήνη, την Ελευθερία του λόγου και έκφρασης, αξιοπρέπεια στην αμοιβή του εργαζόμενου, την οικολογία… Έχουμε συστρατευτεί απέναντι στον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον σεξισμό… Βρίσκομαι εδώ σήμερα επειδή αρχίζω να πιστεύω πως στην Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει πολιτικός χώρος εκτός του ΚΚΕ, που να παλεύει με αξιώσεις για όλα τα παραπάνω, χωρίς να θέλω να εκμηδενίσω την προσπάθεια και τον αγώνα μικρότερων κομμάτων ή πολιτικών σχηματισμών του αριστερού χώρου. Όλοι έχουμε τη θέση μας στο δρόμο και στον αγώνα για το δίκαιο των πολλών και όχι τα συμφέροντα των λίγων. Το ΚΚΕ δεν έχει αναιρέσει τις αρχές του, ούτε έχει φωνάξει “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο για να έρθει στην εξουσία είτε σαν ΠΑΣΟΚ, είτε σαν ΣΥΡΙΖΑ και στην πράξη να εφαρμόσει τα ανάποδα». Καταλήγοντας κατάθεσε στο πλαίσιο του ειλικρινούς διαλόγου που το ΚΚΕ επιδιώκει με ανθρώπους που συμπορεύονται αγωνιστικά μαζί του και τις κριτικές του παρατηρήσεις και τις προτάσεις για πλευρές της δράσης του κινήματος.
Ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, μεταξύ άλλων τόνισε ότι, «Το ΚΚΕ, ο λαός μας, εμείς είμαστε κληρονόμοι μεγάλων αγώνων, επαναστατικών αγώνων με κορύφωση τη δεκαετία 1940 – 50, αλλά και τους αγώνες για τη δημοκρατία, την ειρήνη που ακολούθησαν …. κληρονομιά αυτή μας βαραίνει πάνω μας και πρέπει να την υπερασπίσουμε στο χώρο της πολιτικής, στο χώρο των ιδεών … Ο μόνος χώρος που κρατάει το λάβαρο αυτής της αγωνιστικής παράδοσης του ελληνικού λαού είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα. Οι άλλοι, είτε προσπαθούν να τη σβήσουν από τη μνήμη είτε να εξευτελίσουν όλους αυτούς τους αγώνες … Και με τις πρωτοβουλίες τους, μη ξεχνάμε ποιοι ήταν οι αναθεωρητές ιστορικοί που αναρριχήθηκαν στους χώρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, και με τη στάση τους.. Είδαμε τα όσα συμβαίνουν σε κόμματα που επικαλούνται την αριστερά, στα συνέδριά τους στη διαμάχη για τις καρέκλες, τον τρόπο με τον οποίο ο ένας πολέμησε τον άλλον. Όλα αυτά τα κωμικά και τραγικά τα οποία γίνανε στο όνομα ανθρώπων που άλλοτε διεκδίκησαν την κληρονομιά την αγωνιστική του λαού μας. Αυτό είναι εξευτελισμός … Απέναντι σ αυτό στέκεται μόνο του, με πείσμα το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν είναι τέλειο, τέλεια σχήματα δημιουργούν μόνο οι θρησκείες και αυτά είναι ψεύτικα. Στην πραγματική ζωή το καθετί επιδέχεται διόρθωση, δεν είναι τέλειο αλλά είναι το μόνο που αυτή τη στιγμή κρατάει τη χώρα μας, το λαό μας, τους αγώνες μας… Ας αφήσουμε τις μικρές διαφορές μας και τις παλιές ιστορίες, γιατί έρχονται καιροί σκοτεινοί κι ας συσπειρωθούμε γύρω από το ΚΚΕ, δίπλα, κοντά, πιο μακριά αλλά πάντα στην ίδια πορεία μ, αυτό γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο».
Ο Ανδρέας Κουταλάς, πολιτικός μηχανικός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο οξύ στεγαστικό πρόβλημα. Όπως είπε η έλλειψη εργατικής-λαϊκής κατοικίας αποτελεί ένα μόνιμο θέμα συζήτησης τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους εργαζόμενους, στις νέες οικογένειες, στους φοιτητές, στους εκπαιδευτικούς αλλά και στους εκατοντάδες ή χιλιάδες εποχικούς εργαζόμενους στον κλάδο του Τουρισμού οι οποίοι βρίσκονται προσωρινά στο Ρέθυμνο για δουλειά μίας σεζόν. «Παρατηρούμε ότι το ενοίκιο σε μια απλή γκαρσονιέρα ή δυάρι κυμαίνεται πλέον στα 450 ευρώ και μαζί με τα πάγια έξοδα μιας κατοικίας (λογαριασμοί, κοινόχρηστα κτλ), το κόστος υπερβαίνει το 50% του μέσου μισθού. Η δυνατότητα αγοράς κατοικίας, η οποία μπορεί να υπήρχε ως τέτοια πριν από αρκετές δεκαετίες μέσω δανειοδότησης, αποτελεί πλέον όνειρο απατηλό … Τι φταίει για το παραπάνω; Μήπως έχουμε έλλειψη σε μηχανικούς και οικοδόμους, σε οικοδομικά υλικά, μηχανήματα ή τεχνογνωσία; Μήπως πληθύναμε πολύ; Εδώ και δεκαετίες ζούμε την αντίφαση, ο τεράστιος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι, να τοποθετείται σχεδόν αποκλειστικά στον Τουρισμό αντί να καλύπτει τις ανάγκες στέγης. Πάλι χωρίς καμία υπερβολή, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κατασκευάζονται ξενοδοχεία 20.000 τ.μ., σε ένα νησί το οποίο υποδέχεται κάθε χρόνο εκατομμύρια τουρίστες, τους παρέχει τα πάντα και με το παραπάνω αλλά μοιάζει αδύναμο να υποδεχτεί λίγες χιλιάδες φοιτητές, δασκάλους ή υγειονομικούς» τόνισε και πρόσθεσε “Είναι αυτού του τύπου οι αντιφάσεις ανάμεσα στην καπιταλιστική κερδοφορία και στις ανάγκες της εργατικής τάξης, στο θέμα της στέγασης, αλλά και σε κάθε πλευρά της ζωής, όπως η υγεία, η παιδεία, οι μισθοί, οι παραλογισμοί που αντιμετωπίζω καθημερινά στη δουλειά μου διαβάζοντας την πολεοδομική νομοθεσία, τα χωροταξικά σχέδια, τις προτάσεις για τα Τοπικά Πολεοδομικά, μεγάλα θέματα όπως η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, σε πολέμους». Αναφερόμενος στην προσωπική του διαδρομή προσέγγισης με το ΚΚΕ υπογράμμισε μεταξύ άλλων, «Το ΚΚΕ με προφύλαξε από παγίδες, όπως το 2015 στο ψευτοδίλημμα του Δημοψηφίσματος. Είδα ότι εκφράζει πραγματική λαϊκή-εργατική αντιπολίτευση απέναντι σε όλες τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Όχι όπως τα άλλα αστικά κόμματα που ψηφίζουν σχεδόν τα πάντα χέρι-χέρι. Έσωσε την τιμή του Ελλ. Λαού και ΔΕΝ χειροκρότησε τους φασίστες του τάγματος Αζόφ όπως όλοι οι άλλοι. Και πολλά-πολλά ακόμα… Κυρίως ευχαριστώ του Κομμουνιστές που έφυγαν από τη ζωή και έφτιαξαν το ΚΚΕ πριν από 1 και βάλε αιώνα. Έτσι σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα Κόμμα της εργατικής τάξης, υπάρχει το ΚΚΕ. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα! Όπως λένε και ξένοι συνδικαλιστές που έρχονται στη χώρα μας και αυτοί ένα τέτοιο Κόμμα χρειάζονται στην πατρίδα τους. Σήμερα, λοιπόν, έχουμε το ΚΚΕ με την ιδεολογία του, με την πολιτική του, με το Πρόγραμμά του και με την πείρα των αγώνων του εργατικού κινήματος στα σωστά και στα λάθη. Για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, για να πάρει ο Λαός το πλούτο που παράγει στα δικά του χέρια. Σε αυτό τον αγώνα συμβάλλω κι εγώ από το δικό μου μετερίζι και καλώ κάθε εργαζόμενο, κάθε αγρότη-κτηνοτρόφο, κάθε μικρό επαγγελματία-αυτοαπασχολούμενο, κάθε φοιτητή αλλά και αυτούς που βλέπουν τον πόλεμο να φουντώνει και ανησυχούν να πράξει το ίδιο και βρεθεί πλάι-πλάι με το ΚΚΕ. Γιατί έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη. Κόκκινη από ζωή. Σκέτο».
Η Πέλα Νεονάκη ανάγνωσε τον χαιρετισμό της Α. Νικολάου. Η Αλεξάνδρα Νικολάου, παιδοψυχίατρος, επιστημονικά υπεύθυνη – προϊσταμένη ΚοιΚεΨΥΠΕ Ρεθύμνου (ο χαιρετισμός της διαβάστηκε από την Πέλα Νεονάκη, Παιδίατρο, Πρόεδρο της Ένωσης Γιατρών ΕΣΥ Ν. Ρεθύμνου) σημείωσε ότι, «Το Κοινοτικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Εφήβων Ρεθύμνου είναι μια δομή για την οποία είμαστε περήφανοι διότι τόσο η οργάνωσή της όσο και η συνέχιση της λειτουργίας της είναι αποτέλεσμα του αγώνα και του κόπου των εργαζομένων της, ενάντια στα εμπόδια και την αναλγησία των πολιτικών που θέλουν την υγεία να είναι εμπορεύσιμο είδος και όχι δικαίωμα. Όλο και συχνότερα βλέπουμε και βιώνουμε την αγωνία χιλιάδων οικογενειών και των παιδιών τους που θυσιάζονται στο βωμό του κόστους – οφέλους. Την αγωνία γονέων που αναγκάζονται να πληρώνουν από το υστέρημά τους τον ιδιωτικό τομέα γιατί αποψίλωσαν μεθοδικά το Ε.Σ.Υ. και αγωνιούν για το εάν θα μπορούν και στο μέλλον να συνεχίσουν να πληρώνουν. Την αγωνία γονέων που δεν έχουν την οικονομική άνεση και γίνονται θεατές στην επιδείνωση της υγείας των παιδιών τους. Την αγωνία γονέων που ενώ τα παιδιά τους παρακολουθούνται από εμάς, βιώνουν συνεχώς την ανασφάλεια για τη συνέχιση αυτής της παρακολούθησης, αφού βλέπουν ότι η δομή όχι μόνο δεν υποστηρίζεται, αλλά αντιθέτως συρρικνώνεται κάθε χρόνο, με κίνδυνο να αφανιστεί τελείως με το νέο νομοσχέδιο για την ψυχική υγεία. Παρόλα αυτά, εμείς επιμένουμε στην μάχη μας για δημόσια και δωρεάν υγεία. Γιατί το χαμόγελο ενός παιδιού είναι ζωή. Γιατί η υγεία είναι δικαίωμα. Ευχαριστούμε το ΚΚΕ και τη “Λαϊκή Συσπείρωση” για την αρωγή τους σε αυτόν τον αγώνα μας».
Ο Θωμάς Μάσκας, δάσκαλος, μίλησε για την κατάσταση στην εκπαίδευση τονίζοντας πως «τη στιγμή αυτή συντελείται μέσα στα σχολεία ένα ακόμη κυβερνητικό έγκλημα. Αν και βρισκόμαστε πια στα τέλη του Νοέμβρη, υπάρχουν ακόμη δεκάδες παιδιά (μόνο στο Ρέθυμνο), η φοίτηση και η ισότιμη συμμετοχή των οποίων στις σχολικές δραστηριότητες, γίνεται με διαρκή κίνδυνο. Πάνω από όλα βρίσκεται σε κίνδυνο η υγεία και η ασφάλεια αυτών των παιδιών. Ο λόγος; Τα παιδιά αυτά έχουν την ατυχία να πάσχουν από σοβαρές παθήσεις (όπως ζαχαρώδη διαβήτη) και να έχουν την άμεση και συνεχή ανάγκη παρουσίας, νοσηλευτικού προσωπικού στο σχολείο. Παιδιά που χρειάζεται να λαμβάνουν κατά το ωράριο του σχολείου, φαρμακευτική αγωγή, σε ενέσιμη ή άλλη μορφή, που απαιτεί υγειονομική κατάρτιση και εμπειρία που μόνο το νοσηλευτικό προσωπικό μπορεί να διαθέτει. Και ρωτώ. Είναι δυνατόν, μετά από 3 ολόκληρους μήνες λειτουργίας, να υπάρχουν σχολεία (και κατ’ ουσία παιδιά) χωρίς τους απαραίτητους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που δικαιούνται; Δυστυχώς η πραγματικότητα μάς απαντά, με τον πιο κυνικό τρόπο. Τρανό παράδειγμα, και όχι μοναδικό, το μεγαλύτερο σχολείο του Ρεθύμνου, το 14ο. Όμως η απάντηση και κυνισμός της, έχει προέλευση και αιτίες. Και αυτές είναι οφθαλμοφανείς και ξεκάθαρες. Η κυβερνητική αναλγησία και η αδιαφορία για οποιοδήποτε δημόσιο κοινωνικό αγαθό. Απέναντι λοιπόν σ΄ αυτούς που συνεχώς υποβαθμίζουν την ποιότητα της δημόσιας παιδείας και κατ΄ επέκταση, την ποιότητα της ζωής του λαού και των νέων, πρέπει όλοι και όλες να πάρουμε θέση. Να αποφασίσουμε, αν τελικά το δίκαιο είναι να παλεύουμε για το κέρδος ή για τη ζωή. Αν θέλουμε εμπορεύματα ή αγαθά. Αν τα σχολεία μας θέλουμε απλά να εξειδικεύουν ή να μορφώνουν ολόπλευρα. Αν χρειαζόμαστε επενδυτές ή παραγωγικούς αγρότες. Αν η φύση είναι μια πρώτη ύλη και καύσιμο για την κερδοφορία ή είναι το σπίτι μας. Αν είμαστε με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ή με την ειρήνη και φιλία των λαών … Εδώ και πολλά χρόνια, προσωπικά, είχα επιλέξει τις δικές μου απαντήσεις … ο κόσμος για να γίνει καλύτερος, χρειάζεται εκτός από την εσωτερική φλόγα και τους αποσπασματικούς αγώνες, μια ρητή – συλλογική – κοινωνική – επαναστατική στρατηγική. Ακριβώς αυτή την στρατηγική έχει διαμορφωμένη, χαραγμένη, διατυπωμένη και πιο ώριμη από ποτέ το ΚΚΕ … αποφάσισα κι εγώ να συμπορευτώ με το ΚΚΕ. Και με την ίδια πίστη και σιγουριά, μπορώ να παρακινήσω όλους και όλες που ακόμη το σκέφτονται, να πράξουν το ίδιο. Με το ΚΚΕ λοιπόν, για την αυριανή ευτυχία του κόσμου».
Η Αναστασία Πετρουγάκη, φοιτήτρια 2ου έτους στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης, μέλος του ΔΣ του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης, εκλεγμένη με την Πανσπουδαστική ΚΣ σημείωσε μεταξύ άλλων, «Ξεκινώντας αυτή μου την παρέμβαση, χαίρομαι που μετά από αυτή την μικρή μου πολιτική περιήγηση, βρίσκομαι πλέον στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Μεγαλώνοντας, όπως αρκετοί της γενιάς μου, σε ένα μικροαστικό περιβάλλον, που σε ένα σεβαστό ποσοστό δεν μπόρεσε να κατανοήσει την ταξική υπαιτιότητα της κρίσης που βίωσε και συνεχίζει να βιώνει, οδηγήθηκα μαζί με άλλους σε υποστήριξη χώρων με στείρο καταγγελτικό και οπορτουνιστικό χαρακτήρα, χωρίς να αγγίζουν τον κύριο ταξικό αντίπαλο. Ούσα μαθήτρια, προβληματιζόμενη από την σαπίλα του συστήματος του οποίου ζούσα, προσεγγίστηκα από υποτιθέμενους ανεξάρτητους φοιτητές, που πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν μέλη των ΕΑΑΚ και συγκεκριμένα της ΑΡΑΣ, με πρόφαση την δημιουργία συντονιστικού μαθητών … Για καιρό συμπορευόμουν μαζί τους, πιστεύοντας ότι ήταν κάτι όντως ανεξάρτητο, κάτι το οποίο δεν έκρυβε καμία πολιτική ατζέντα από πίσω. Τα «προβλήματα» ξεκίνησαν όταν γνώρισα δύο συντρόφους και ξεκινήσαμε να μιλάμε. Τότε οι «ανεξάρτητοι» άρχισαν να δείχνουν τα πραγματικά τους χρώματα, πετώντας συνεχώς προβοκάτσια για την ΚΝΕ και το Κόμμα. Στην αρχή τους άκουγα, εξάλλου δεν είχα λόγο φαινομενικά να μην τους εμπιστεύομαι, τρία χρόνια συμπορευόμασταν. Θυμάμαι σε μία πορεία οι σύντροφοι προσπάθησαν να με προσεγγίσουν, για να μου πουν για μία απεργία και πως το μαθητικό-φοιτητικό κίνημα πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού-εργατικού κινήματος. Ενθουσιάστηκα και αργότερα πήγα να συζητήσω τον ενθουσιασμό μου αυτό με τους άλλους. Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπη με σχόλια μικροπολιτικής για τους συντρόφους. Μου είπαν να μην τους ξαναμιλήσω, πως δε νοιάζονται πραγματικά, πως είναι μαριονέτες του συστήματος και ότι κι εμείς πιστεύουμε σε αυτό απλά οι άλλοι το κάνουν για τη μόστρα. Πράγμα οξύμωρο, μιας και όταν υιοθετείς μια στενά αντικυβερνητική γραμμή αντί να θίγεις τον καπιταλισμό, θρέφεις το ίδιο το σύστημα και εγκλωβίζεσαι μονάχα σε μια κυβερνητική εναλλαγή. Εκεί προβληματίστηκα, άρχισα σιγά-σιγά να απομακρύνομαι. Ακόμα κατέβαινα μαζί τους στις πορείες αλλά κάτι δεν καθόταν καλά μέσα μου. Ξεκίνησα να διαβάζω περισσότερο, μετέπειτα έπιασα δουλειά και το καλοκαίρι. Άρχισα να καταλαβαίνω πως το πρόβλημα δεν είναι μονάχα ο Μητσοτάκης, αλλά ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι εφοπλιστές, το ΝΑΤΟ. Πήγα στο πανεπιστήμιο και εκεί είδα πραγματικά τι σημαίνει ΚΝΕ. Δεν θα κρύψω πως στην αρχή αμφιταλαντευόμουν, διότι τα ΕΑΑΚ προσπαθούσαν να με εντάξουν στις γραμμές τους. Ήταν φίλοι μου μέχρι που με είδαν να συνυπάρχω με Κνίτες, μέχρι που είδαν ότι με χάνουν. Σταμάτησαν να με χαιρετάνε, να μου μιλάνε. Και εκεί κλίκαρα, δεν τους ένοιαζε γιατί πάλευα, τους ένοιαζε απλά να είμαι ένας απ’ αυτούς, χωρίς ιδιαίτερα πολιτικά κριτήρια. (…)Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω σε όσους σπαράζει η καρδιά τους προς την αδικία, σε αυτούς που νιώθουν παγιδευμένοι και ανίκανοι μπροστά στην καθημερινή εκμετάλλευση, σ’ αυτούς που τσακίζει η ακρίβεια και ρωτάνε γιατί, πως ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ! Ξέρω πως το βήμα της συμπόρευσης με την ΚΝΕ και το ΚΚΕ φαντάζει δύσκολο και μεγάλο. Ξέρω όμως επίσης πως δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι απέναντι στην αδικία. Με δύο ανοικτά μέτωπα πολέμου σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή που εμπλέκεται και η χώρα μας, με την γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης για τα κέρδη των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου, με την υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ, με τους μισούς μισθούς που μας δίνουν και καλούμαστε να λέμε και ευχαριστώ και γενικότερα με τη μισή ζωή που ζούμε εξαιτίας του καπιταλισμού δεν μπορούμε να είμαστε απλά θεατές. Ιστορία συνεχίζει να γράφετε από όλους εμάς, με πάλη ταξική, με οργάνωση, μαζικότητα και αλληλεγγύη. Το μέλλον μας δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Το μέλλον μας καθορίζεται από εμάς και τους οργανωμένους αγώνες μας ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα. Το μέλλον μας είναι ο Σοσιαλισμός!»
