Είναι παλιά συνήθεια να συνασπίζονται οι πολίτες σε συντεχνίες για να προασπίζουν τα συμφέροντά τους. Και μετά τη δημιουργία των πρώτων κρατών, περί το 1000 π.Χ. συνεχίστηκε με σπουδαία επακόλουθα η ύπαρξη των συντεχνιών. Όταν επεκτάθηκε το κράτος πρόνοιας, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να χρειάζεται ενίσχυση του ταμείου κάποιων συντεχνιών, που πλήττονταν από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Από εκεί το πράγμα πέρασε στο να ενισχύει το κράτος τα ταμεία των συντεχνιών, ακόμη και όταν αυτό ζούσε μόνο με δανεικά.
Στην περίπτωσή μας, όταν αυξήθηκε η ανεργία με την κρίση, τα αποθεματικά των ταμείων εξαφανίστηκαν. Και ναι μεν δανειστήκαμε όσο ποτέ, αλλά δεν επιτρέπεται πια να χρηματοδοτούνται τα ταμεία τα ασφαλιστικά από τα όσα πήραμε δανεικά.
Από πολλές δεκαετίες φαινόταν ότι αυτό το πρόβλημα είναι εκρηκτικό και ως βραδυφλεγής βόμβα θα σκάσει. Εδώ μπλέκονται οι πολιτικοί και η μη αντιμετώπιση του προβλήματος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει χαρακτηριστικά ότι ή οι συντεχνίες θα επιζήσουν ή η Ελλάδα. Τελικά αυτό φάνηκε προφητικό, αφού η Ελλάδα δεν μπορεί πια να πληρώσει συντάξεις των ασφαλισμένων και χρειάζεται να λυθεί το ασφαλιστικό με το όποιο πολιτικό κόστος.
Το 1999 όταν η κυβέρνηση Σημίτη με αρμόδιο υπουργό τον Γιαννίτση έφερε στο φως σχέδιο μελετημένο για τη λύση του ασφαλιστικού, που αφορά κάθε σπίτι στην Ελλάδα, έγινε τέτοια κινητοποίηση για απεργία, ώστε το σχέδιο αποσύρθηκε. Το πρόβλημα όμως διογκώθηκε από τότε, και τώρα, σε συνεννόηση με τους δανειστές, αναζητείται οπωσδήποτε λύση, αφού ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων συμφωνούν ότι το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Δεν το ψηφίζουν όμως, γιατί την επόμενη μέρα δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Θα διαλυθούν επειδή το κόστος θα είναι πολύ μεγάλο, τα ψηφαλάκια δηλαδή είναι αμέτρητα… Έτσι μόνο η κυβερνητική πλειοψηφία των 153 βουλευτών θα σηκώσει το βάρος του πολιτικού κόστους. Προσωπικά δεν αποκλείω να παραπεμφθεί το θέμα σε δημοψήφισμα, που μπορεί να γίνει, όπως το πρόσφατο, σε 5 μέρες. Αν θα γίνει, θα πάρει πανηγυρικά έγκριση λαϊκή, αντίστοιχα με την κινητοποίηση το 1999, του ίδιου λαού, που τότε ματαίωσε τη λύση του ασφαλιστικού της χώρας μας.
Έτσι διαπιστώνεται για μια ακόμα φορά πόσο δίκιο είχε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός όταν έγραφε: «Λαέ μου, ευκολόπιστε και πάντα γελασμένε».
Ας ελπίσομε αυτή η λύση του ασφαλιστικού να λάμψει ως φωτισμός πολιτικός τόσο στους πολιτικούς όσο και σε όλους τους πολίτες, γιατί είναι «ευκαιρία» να πάρομε σκληρές αποφάσεις και μέτρα που να μετατρέψουν σε κράτος αυτό που σήμερα είναι σκορποχώρι κι ας λέγεται Ελλάδα.
Μόνο τότε θα δικαιωθεί ο Ι. Καποδίστριας, που είχε πρωτοστατήσει στη σύσταση της Ελβετίας σε κράτος και είχε πρόθεση να κάμει το ίδιο και στη δική του και δική μας πατρίδα, αλλά εμείς τον δολοφονήσαμε…
Ευτυχώς όμως: ποτέ δεν είναι αργά, αν η εκάστοτε κυβέρνηση αξιοποιεί τους άξιους, άσχετα αν είναι σε άλλο κόμμα.
* O Θεόδωρος Πελαντάκης είναι συνταξιούχος φιλόλογος
