Το προσφυγικό δεν είναι, θαρρώ, μόνο πολιτικό πρόβλημα. Μάταια προσπαθούν οι πολιτικοί να το λύσουν με διαβουλεύσεις ή εγκυκλίους.
Επίσης, φρονώ ότι δεν είναι ούτε οικονομικό ζήτημα. Ως εκ τούτου, μάταια οι οικονομολόγοι και οι τραπεζίτες ψάχνουν, στα χρηματοκιβώτια του Σκρουτζ Μακ Ντακ, τη λύση του.
Οι πρόσφυγες, τους βλέπετε δίπλα μας πια, είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Δεν είναι σωρός ασύνετων μικρομέγαλων εγκληματιών που από φόβο μην χάσουν τη ζωή τους εγκαταλείπουν τη γη των πατεράδων τους ούτε ως χρυσοθήρες, επειδή γυρεύουν την πολυδιαφημισμένη (από γραφεία συνοικεσίων ή ταξιδίων!) γη της Επαγγελίας (: του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού), έφυγαν από την πατρίδα τους και ψάχνουν να τη βρουν για να λύσουν οριστικά το βιοτικό και οικονομικό τους πρόβλημα.
Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Πεινασμένα, αμόρφωτα, αρρωστούλικα και γυμνά μικρά παιδιά. Ρακένδυτοι, βασανισμένοι και ανήμποροι γονείς. Το γέλιο στα χείλη τους είδος σε έλλειψη! Αναζητώντας όμως τα αίτια τούτου του ξεριζωμού, έφτασα στο να πιστέψω πως όλους τους έσπρωξαν στην προσφυγιά κι οι εμφύλιοι θεσιθηρικοί πόλεμοι στην πατρίδα τους αφενός κι όσοι από τους ξένους ντύσανε με το μανδύα της «φιλίας» την πιο στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στο όνομα του υλικού κέρδους αφετέρου.
Και συνάμα, μέσα μου γεννιώνται απορίες για το… μεθαύριο αυτών των ανθρώπων, τους οποίους, όπως λέει σοφά και η γυναίκα μου, είναι σχεδόν βέβαιο πως η πείνα κι οι αρρώστιες δε θα αργήσουν να τους μετατρέψουν σε κλέφτες ή φονιάδες εάν δεν νοιαστεί έγκαιρα και πραγματικά κάποιος μεγαλόσχημος (και επουδενί προβατόσχημος λύκος!) για το δράμα τους…
Τι άνθρωποι, λοιπόν, είναι όσοι -αντί να μεριμνήσουν να πάψουν οι ολέθριοι πόλεμοι στις πατρίδες των προσφύγων και να φροντίσουν ολόψυχα και έμπρακτα να τους βοηθήσουν ούτως ώστε εκείνοι να ξαναγυρίσουν με ασφάλεια για το παρόν και το μέλλον εκεί- ορθώνουν στις δικές τους χώρες (υλικά κυρίως μετά από αποφάσεις των κυβερνώντων, εφόσον τα πνευματικά παραμένουν ελέω ρατσισμού και φανατισμού όρθια ακατεδάφιστα ανέκαθεν!) τείχη εμποδίζοντας τη διέλευση των προσφύγων ή αφήνουν τους πρόσφυγες να φυτοζωούν σε τρώγλες και παίζουν σε βάρος τους εντός και εκτός συνόρων κοινοβλαβή πολιτικά παιχνίδια; Τι σόι άνθρωποι είναι όσοι εκμεταλλεύονται τα προσωπικά ή οικογενειακά δράματα των ξεριζωμένων, τους εμπαίζουν και τους «στραγγίζουν» προς ίδιον όφελος τα πενιχρά πλέον μέσα αυτοπροσπορισμού τάζοντάς τους ανύπαρκτους «παραδείσους (: φύκια για μεταξωτές κορδέλες)»;
Ψάχνοντας απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα για τους (αυτοαποκαλούμενους) ανθρώπους και βλέποντας και στα ελληνικά ΜΜΕ το δράμα όσων προσφύγων γύρεψαν (εάν θα αποβεί προσωρινό ή μόνιμο μονάχα οι Δυνατοί του κόσμου λέω ότι θα αποφασίσουν κι όχι οι ίδιοι οι πένητες και νοσούντες πρόσφυγες ή η ελληνική κυβέρνηση, ε;) καταφύγιο στη χώρα μας, θυμήθηκα και τούτη την ορμήνια του θεού προς τους Εβραίους διά του Μωυσή, από την Παλαιά Διαθήκη (σε δική μου μετάφραση στα νεοελληνικά): «Και ξένον άνθρωπο ποτέ να μην κακομεταχειριστείς, ούτε να θελήσεις να τον διαφεντεύεις βίαια, γιατί σαν ξένοι και σεις ζούσατε στην Αίγυπτο» (βλ. «Έξοδος», κεφ. Κβ’, παρ. 21)…
