Του ΓΙΩΡΓΗ Ν. ΤΣΙΓΔΙΝΟΥ*
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στον Έβρο έδειξαν, ότι χρησιμοποιήθηκαν οι μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία, σαν ένα είδος «πολιορκητικού κριού», προκειμένου να εκβιαστεί η Ευρώπη και να δημιουργηθούν προβλήματα στην Ελλάδα.
Αυτή ακριβώς η εικόνα με τους κατατρεγμένους οικονομικούς μετανάστες να προσπαθούν να εμβολίσουν τα χερσαία Ελληνο-τουρκικά σύνορα στον Έβρο, ωθούμενοι από επίλεκτες τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες τους προέτρεπαν και τους εφοδίαζαν με τα αναγκαία, μου έφερε στο μυαλό τους τραγικούς σακκουλιέρηδες, που αναφέρονται στα βιβλία της Κρητικής ιστορίας:
Βρισκόμαστε στις αρχές Απριλίου του έτους 1770, που τα πάντα τότε στον Ελλαδικό χώρο «…Τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά…..». Το όνειρο της Ρωσικής βοήθειας είχε ήδη σβήσει στον Μωριά με ολέθριες συνέπειες, ενώ η Κρήτη αποκομμένη από την ηπειρωτική Ελλάδα δεν είχε πληροφορηθεί εγκαίρως για τις δραματικές αυτές εξελίξεις και με τον ηρωικό Δασκαλογιάννη μπροστά, ετοιμαζόταν να ριχτεί στον αγώνα, υπακούοντας στις κίβδηλες Ορλωφικές υποσχέσεις.
Οι Τούρκοι είχαν πληροφορηθεί για τις προετοιμασίες αυτές και από πλεονεκτική θέση ετοιμάστηκαν να επιτεθούν στα Σφακιά, με υπέρτερες δυνάμεις και σκοπό να τα κάψουν από την μιαν άκρη ως την άλλη, αφού θα έπαιρναν ότι θα εύρισκαν. Να τι μας λέει ένας από τους Κρητικούς ιστοριογράφους: (Μουρέλλος, 1950, 150).
«…Δώδεκα χιλιάδες Τούρκοι μαζεύτηκαν στα Χανιά και ξεκίνησαν προς τις Βρύσες (Αποκορώνου)… Μαζί τους οι Τούρκοι πήραν και τέσσερις χιλιάδες Χριστιανούς αγγαρεμένους για να σηκώνουν πολεμοφόδια και αποσκευές μέσα σε σακκούλες και για κείνο τους έλεγαν «σακκουλιέρηδες». Τους τραβούσαν μαζί τους στην πρώτη γραμμή, για να χρησιμεύουν σαν κινητό περιτείχισμα την ώρα που άρχιζε η μάχη και να δέχονται τα πρώτα πυρά των Σφακιανών, τα τόσο ευθύβολα, όπως τα ’φερνε η φήμη. Από τους δυστυχισμένους αυτούς «σακκουλιέρηδες» πολλοί λίγοι γύρισαν πίσω κι όσοι κατόρθωσαν να φύγουν την νύκτα για να μην σκοτωθούν το πρωί από τα βόλια των αδερφών τους, δεν μπόρεσαν να γυρίσουν πια στα παιδιά τους κοντά, γιατί οι Τούρκοι που τους είχαν αγγαρέψει θ’ ανακάλυπταν πως δεν εσκοτώθηκαν, αλλά έφυγαν, και τότε πια, χωρίς αμφιβολία, θα χανόνταν όχι μόνο αυτοί, μα και οι οικογένειές τους θα ξεκλήριζαν…».
Είναι γνωστό, βέβαια, ότι οι συνθήκες διαβίωσης στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη δεν συγκρίνονται με κανένα άλλο μέρος του Ελλαδικού χώρου και η μικρή αναφορά μου στους τραγικούς «σακκουλιέρηδες» δείχνει τις ζοφερές συνθήκες που βίωναν καθημερινά οι πρόγονοί μας στα χρόνια της πιο βάρβαρης σκλαβιάς που γνώρισε αυτός ο τόπος.
Παρ’ όλο που η κατάσταση φέτος δεν επιτρέπει επίσημες γιορτές και ξεφαντώματα, προκειμένου να γιορταστεί όπως πρέπει η 199η επέτειος από την Εθνική μας Παλιγγενεσία, καθένας μας ας μην λησμονήσει τουλάχιστον να υψώσει τη σημαία στο μπαλκόνι του, για να δείξομε, ότι θυμόμαστε την Εθνική μας Επέτειο και τιμούμε τους ήρωες προγόνους μας!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Ι.Δ. Μουρέλλου, Ιστορία της Κρήτης, Ηράκλειο 1950, τόμος !ος, σελ. 150.
* Ο Γιώργης Ν. Τσιγδινός είναι συνταξιούχος δάσκαλος
