Ήταν μια στιγμή απρόσμενη, αλλά συμβολική για το πώς εννοεί τη νέα διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας ορκίζεται πρωθυπουργός με πολιτικό όρκο ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και στη συνέχεια αποτίνει τιμή στους εκτελεσμένους, από το Γερμανικό ναζιστικό στρατό, Έλληνες πατριώτες.
Ήταν μια στιγμή απρόσμενη, αλλά συμβολική. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, με μικρόψυχη απρέπεια, αποχωρεί και δεν υποδέχεται το νέο πρωθυπουργό στο μέγαρο Μαξίμου. Η συνέχεια του κράτους, της προεκλογικής ρητορικής του, πετιέται στο ίδιο καλάθι, στο οποίο πέταξε την επιτυχημένη ιστορία της πρωθυπουργίας του.
Οι πολιτικοί αρχηγοί μιλούν με συμβολισμούς, γιατί γίνονται εύκολα κατανοητοί από πολλούς. Το μήνυμα ριζοσπαστικής στάσης, θα τα αλλάξουμε όλα, και πατριωτικής διακυβέρνησης, εμπνεόμαστε από τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική απελευθέρωση, ήταν εύγλωττο, χωρίς να πει κουβέντα ο Α. Τσίπρας. Το μήνυμα, δεν θα σας δώσουμε ούτε μια μέρα ανοχής και δεν θα βρούμε ούτε ένα θετικό σας, για το οποίο αξίζει να κουβεντιάσουμε μαζί σας, ήταν καθαρό στο συμβολισμό της απουσίας του Α. Σαμαρά.
Ο Α. Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει από εδώ και πέρα τη συμβολική γλώσσα, για να τονώσει, να εξεγείρει, να καθοδηγήσει ένα λαό, που δεν έχει ακόμα καταλάβει τη σημασία του διαβήματος του, την ιστορικότητα της επιλογής του και την συνυπευθυνότητα στη διακυβέρνηση. Έναν λαό ζαλισμένο από τις αναθυμιάσεις μιας αλλοπρόσαλλης και διχαστικής προπαγάνδας (η εναλλαγή των ρόλων δημοσιογράφου -πολιτικού είναι το ορατό μέρος) που δυσπιστεί και δειλά ελπίζει. Έναν λαό που του αφαίρεσαν τη δυνατότητα να είναι δημιουργικός προσφέροντας, πινάκιο φακής, εργολαβική εκπροσώπηση. Δεν μπορεί κανείς να αποδείξει την ιστορικότητα της εποχής του, αλλά μπορεί να τη διαισθανθεί. Το πρώτη φορά Αριστερά είναι η ληξιαρχική πράξη, μιας αριστεράς που δεν μοιάζει με καμιά από όσες έχει στο μυαλό του ο καθένας, αλλά μοιάζει και σε κάτι με όλες. Είναι η ιδρυτική πράξη της παράταξης της Αριστεράς που θα νικήσει στους στόχους της, γιατί αποτελεί ασύμμετρη απειλή στον συντηρητισμό, τη φαυλοκρατία, το νεοφιλελευθερισμό και την κλεπτοκρατία. Αυτή η ασύμμετρη δυναμική της, επέτρεψε τη γρήγορη ανάπτυξή της σε διάστημα μιας δεκαετίας με τους Κωνσταντόπουλο, Αλαβάνο, Τσίπρα να αποτελούν τους κορυφαίους των σταδίων, μεγαλώματός της.
Είναι η ώρα που θα δοκιμαστεί στην πολιτική βιοπάλη. Είναι σαν εκείνον τον άνθρωπο που μπαίνει στη παραγωγή. Νιώθει δυνατός, υπεύθυνος και κάνει σχέδια.
