Δεν υπάρχει φθινόπωρο που να μην είναι «καυτό» ή, στην πιο ήπια περίπτωση, «κρίσιμο». Το φθινόπωρο έχει «μέτωπα» που γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων, όπως το ρύζι τα γεμιστά τις καλοκαιρινές Κυριακές. Και όλα είναι τόσο προβλέψιμα που νομίζεις ότι το ίδιο φθινόπωρο επαναλαμβάνεται όσο ζεις.
Ο πρωθυπουργός πάει στη ΔΕΘ με «δώρα». Τα συνδικάτα είναι μπροστά στη ΧΑΝΘ και στην Καμάρα, με προσυγκέντρωση στο άγαλμα του Βενιζέλου -όλα αυτά είναι καινούργια ρουτίνα, μετά τη Γένοβα. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης θα πάει με «υποσχέσεις». Οι υπόλοιποι φωτογραφίζονται με τρακτέρ, πυροσβέστες και τοπικούς παράγοντες.
Τα σχολεία ανοίγουν πάντα με ελλείψεις. Λείπουν καθηγητές, υποδομές, συχνά και βιβλία. Jumbo και διαφημίσεις ΙΕΚ για τη μέλλουσα επιτυχία, την ευτυχία. Δεν ξέρεις αν το σποτ έχει πληρωθεί από ΙΕΚ ή από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ε, μετά είναι τα κανάλια που προσπαθούν να σου πουλήσουν νέο πρόγραμμα με παλιές φάτσες -τα γνωστά.
Είναι μια ρουτίνα που κάποτε είχε αξία επειδή αργούσε να επαναληφθεί. Τώρα δεν καταλαβαίνεις για πότε γύρισε το ρολόι πάλι στο φθινόπωρο. Είναι που ο χρόνος πάει πιο γρήγορα. Δεν υπάρχει ημερολόγιο. Υπάρχει timeline. Εντάξει, όλα αυτά είναι άχαρα, άντε και ελαφρώς μελαγχολικά. Οι μικρές και οι μεγάλες τραγωδίες είναι στις θνησιγενείς υποσχέσεις, σε αυτές που μόλις που θα προλάβουν να δουν το ηλιοβασίλεμα της Δευτέρας. Δίαιτες, γυμναστήριο, τσιγάρο και τόσα ακόμα. Σήμερα γεννιούνται χιλιάδες μικρές και μεγάλες ήττες, φυτεύονται οι ενοχές που ποτίζουμε. Γι’ αυτό και εγώ προτιμώ εκείνες τις απρόσωπες μέρες του χειμώνα. Ας πούμε μια μουντή Τρίτη του Φεβρουαρίου. Δεν σου υπόσχεται τίποτα, δεν κρύβει παγίδες. Και το μόνο που περιμένεις από αυτήν, είναι να περάσει.
* Ο Κώστας Γιαννακίδης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός-αρθρογράφος
