Σχεδιασμός, οργάνωση, υλοποίηση, αποτέλεσμα. Τέσσερις λέξεις μάλλον άγνωστες, με βάση πάντα τα όσα γίνονται στο ελληνικό κράτος και φυσικά με τραγικά πολλές φορές επακόλουθα για τη χώρα και τους πολίτες της. Απόδειξη οι καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Θα γραφτούν δεκάδες, εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες άρθρα, για την επιτυχία της ελληνίδας σκοπεύτριας και πλέον ολυμπιονίκου Άννας Κορακάκη, όπως και των υπόλοιπων ολυμπιονικών. Θα προταθούν δεκάδες ιδέες και θα δοθούν χιλιάδες υποσχέσεις από τους πολιτικούς και γενικότερα τους φορείς της πολιτείας. Και τελικά δεν θα γίνει απολύτως τίποτα! Όπως κάθε φορά! Ήδη την υποδέχτηκαν με τιμές αρχηγού κράτους! Ήδη ο δήμαρχος της Δράμας, απ’ όπου κατάγεται η Κορακάκη, έτρεξε να γκρεμίσει το νταμάρι που έκανε προπόνηση για να μην ξεφτιλιστεί, στα ξένα κυρίως ΜΜΕ, λέγοντας ότι θα της φτιάξει καινούριο! Τώρα του ήρθε η όρεξη! Μέχρι αυτή τη στιγμή ούτε λόγος! Κι αυτό όμως λάθος είναι! Δεν φτιάχνεις κάτι αποκλειστικά για ένα άτομο, ας είναι και ολυμπιονίκης. Το φτιάχνεις, γιατί θέλεις να δώσεις αθλητική παιδεία στους νέους, που έτσι θα μάθουν από μικροί να παλεύουν για το καλύτερο και θα τους είναι απίστευτα χρήσιμη εμπειρία, για τον μετέπειτα αγώνα τους στο δύσκολο στίβο της ζωής. Το φτιάχνεις αν ξέρεις τι ακριβώς είναι αθλητική παιδεία και σε τι αποσκοπεί. Βέβαια την ξέχασαν στη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά είναι πέρα για πέρα λογικό. Με τόσα πολλά μετάλλια (6 συνολικά) που πήραμε στην ολυμπιάδα του Ρίο, εκ των οποίων τα δυο από την Κορακάκη (ποσοστό 33,33%) που να τη θυμηθούν;
Τρέχουν όλοι να πάρουν λίγη από τη δημοσιότητα και τη λάμψη των ολυμπιονικών, τι στιγμή που δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα, γιατί σε όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, η επιτυχία ανήκει αποκλειστικά σ’ εκείνους, στους προπονητές τους και στις οικογένειές τους. Σε κανέναν άλλο. Ευτυχώς η αθλητές φαίνεται ότι δεν είναι τυχαίοι, ούτε και οι γονείς τους και ήδη κατακεραύνωσαν τους πάντες, με όσα είπαν στα ΜΜΕ. Η Κορακάκη είπε ότι θλίβεται για το γκρέμισμα του… προπονητήριου νταμαριού, ο θεός δηλαδή να το κάνει σκοπευτήριο, χωρίς καν να ερωτηθεί, αλλά και η μητέρα του Πετρούνια είπε στους δημοσιογράφους, ότι δεν δίνουν καμία σημασία στους άλλους αθλητές, που κι αυτοί αγωνίστηκαν και τα έδωσαν όλα για την πατρίδα, άσχετα αν δεν κέρδισαν κάποιο, μετάλλιο.
Τελικά αυτή η χώρα, περιμένει κάθε τέσσερα χρόνια μπας και πανηγυρίσει σύσσωμη, πέρα από φανατισμούς και κομματισμούς που έχουν διαλύσει τη χώρα. Κάθε τέσσερα χρόνια και μόνο στους ολυμπιακούς αγώνες! Γιατί στην πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες μόνο ήττες μετράμε και μάλιστα οδυνηρές. Στους ολυμπιακούς, γιατί κάποιοι αθλητές, που πριν δεν τους είχε δώσει απολύτως καμία σημασία η πολιτεία, καταφέρνουν πέρα από κάθε λογική να πετύχουν, έτσι ώστε να ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος σε όλο τον πλανήτη και να φωνάξουμε κι εμείς επιτέλους σε όλο τον κόσμο, «εδώ είμαστε!» και στη συνέχεια το γνωστό πια τροπάριο.. υποδοχή στο αεροδρόμιο με τιμές αρχηγού κράτους στους αθλητές, δηλώσεις και κόντρα δηλώσεις, υποσχέσεις από κάθε καρυδιάς καρύδι, που ανάθεμα κι αν έχουν πάει ποτέ σε στάδιο ή γυμναστήριο, ανάθεμα κι αν έχουν ακούσει ποτέ ή ξέρουν τι σημαίνει η λέξη αθλητισμός και μετά ξανά μια πάλι από τα ίδια.. παντελής αδιαφορία. Και πώς να ενδιαφερθείς όταν έχεις στο νου σου, να εξυπηρετήσεις μικροπολιτικές και οτιδήποτε άλλο, εκτός από το πώς θα βελτιώσεις κάθε τι που θα ανεβάσει επίπεδο τους πολίτες και τη χώρα.
Να μιλήσουμε για τα έργα των ολυμπιακών αγώνων του 2004; Αυτά που κόστισαν δισεκατομμύρια και που σαπίζουν στον χρόνο, χωρίς απολύτως καμία αξιοποίηση από την πολιτεία; Όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα, ανύπαρκτος σχεδιασμός, ουτοπική οργάνωση, μηδέν υλοποίηση και αν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα είναι καθαρά με ατομική πρωτοβουλία, αλλά ως δια μαγείας σε κάθε περίπτωση, ο λογαριασμός πάντα στον πολίτη!
Η κατασκευή αθλητικών χώρων, κόστους εκατομμυρίων, γίνεται συνήθως σε άσχετες περιοχές της χώρας, για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα των βουλευτών- βολευτών. Παραδείγματα; Άπειρα! Στο Ηράκλειο που είναι δίπλα μας, κατασκευή δυο κολυμβητηρίων πριν μερικά χρόνια, σε Αρκαλοχώρι και Μοίρες, κόστισαν κάποια δισ., χωρίς απολύτως κανένα αποτέλεσμα και είναι μονίμως εκτός λειτουργίας με μηδέν προσφορά στο κοινό. Στα Χανιά κατασκευή εκπληκτικού κολυμβητηρίου στο Ακρωτήρι, το οποίο δεν λειτούργησε ποτέ και έχει γίνει βορά περαστικών, που έχουν ξηλώσει τα πάντα για να τα μεταπωλήσουν, κάνοντας ανεπανόρθωτες ζημιές. Είναι περιττό να μιλήσουμε για το κολυμβητήριο της πόλης μας, κατασκευής του 1968! με την παγκόσμια πρωτοτυπία του θαλασσινού νερού, το οποίο πέρα από εντελώς ακατάλληλο για αγώνες και προπόνηση, έχει γίνει και επικίνδυνο, από τις φυσιολογικές φθορές που έχουν επέλθει, μετά από τόσα χρόνια χρήσης και δίπλα στη θάλασσα.
Αυτά βέβαια ξέρω είναι ψιλά γράμματα και ποιος στ’ αλήθεια ν’ ασχοληθεί. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα από τον αθλητισμό, όπως άλλωστε και από την παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια του Έλληνα πολίτη και τόσων άλλων.
Τέλος πάντων με την ευκαιρία των ολυμπιακών μεταλλίων της Κορακάκη θα ήθελα να επισημάνω ιστορικά κάτι σχετικό και να κάνω μια πρόταση. Στην Κρήτη από την αρχαιότητα υπήρχε η φήμη ότι οι κρητικοί είναι άριστοι πολεμιστές, ναυτικοί και τοξότες. Ένα παλιό δημοτικό τραγούδι μιλάει καθαρά για αθλητικούς αγώνες και αναφέρεται στη γιορτή του Αγίου Νικήτα στο Φραγκοκάστελλο, όπου έπαιρναν μέρος παλικάρια απ’ όλη την Κρήτη. Οι ιπποδρομίες, το άλμα, η τοξοβολία, το σπαθί (ξιφασκία σήμερα), η σκοποβολή με όπλα, το τρέξιμο, το λιθάρι και το πάλεμα ήταν τα βασικά αγωνίσματα. Η διεξαγωγή των αγώνων ήταν με τέτοιο συναγωνισμό, που σ’ αυτούς που δεν είχαν πάει ως εκεί για να τους δουν, μέσα από το Δημοτικό τραγούδι φαντάζουν απίστευτοι και μυθικοί:
«Θέλεις να δεις και να χαρείς όμορφα παλικάρια; κι αδυνατά και τρομερά ως είναι τα λιοντάρια;
Άμε στο Φραγκοκάστελλο να’ ναι τ’ Αγιού Νικήτα, να πιστευτείς όσ’ άκουγες κι από πολλούς εγροίκας.
Τότε συντρέχουν τα χωριά τα πάνω και τα κάτω να δείξουν την ευλάβεια και τέχνη των αρμάτω.
Κάνουν γυμνάσματα φριχτά, π’ άνθρωπος να τρομάσσει, κι οι τρίχες του σηκώνουνται κι ο νους του παραλλάσει.
Ούλοι τση Κρήτης οι αητοί, έρχονται για να ιδούσι τσι ξακουσμένους Σφακιανούς μαζί ν’ αγωνιστούσι…»
Επιβεβαίωση αγώνων σε πανηγύρια και μεγάλες γιορτές της Κρήτης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μπορούμε να συναντήσουμε σε πολλά μνημεία του δημοτικού και ποιητικού λόγου όπως: «Μα μια Λαμπρή, μιαν Κυριακή, μιαν όμορφην ημέρα, βγαίνουν να παίξουν το σπαθί, να παίξουν το λιθάρι…» Ένα άλλο άθλημα που περιλαμβάνεται στους Ολυμπιακούς αγώνες σήμερα και διέπρεψαν οι Κρητικοί, ήταν η σκοποβολή. Ο Ιλαρίων Σκίννερ, άγγλος δημοσιογράφος και ανταποκριτής των Τάϊμς του Λονδίνου, κατά την επανάσταση του 1866 -69 γράφει: «… τόσον δεξιοτέχναι στη σκοποβολή είναι οι Κρήτες, ώστε και στο δάκτυλο του Τούρκου, έριχναν με ευθυβολία…».
Υπάρχουν μαρτυρίες και στα νεώτερα χρόνια για απίστευτες ικανότητες των Κρητικών στο σημάδι, στη σκοποβολή, που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινές. Αυτή η απίστευτη ικανότητα του Κρητικού στη σκοποβολή έδωσε και τη λαϊκή έκφραση: «περνά το βόλι από το Δαχτυλίδι» που τη λέμε κι εμείς μέχρι σήμερα για τους καλούς σκοπευτές…
Με δεδομένα λοιπόν τα παραπάνω και ανασύροντας από τη μνήμη τους νόμους κληρονομικότητας του Μέντελ (Gregor Johann Mendel, Αυστριακός μοναχός, 1822-1884), αλλά και το σημερινό προσδόκιμο όριο ζωής, είναι δεδομένο πως τα γονίδια μπορούν να κρατήσουν για πάνω από 500 χρόνια. Άρα τα συγκεκριμένα γονίδια υπάρχουν ακόμα στους κρητικούς, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει!
Μήπως θα έπρεπε οι φορείς της πολιτείας, αλλά και τα σωματεία – σύλλογοι, να φτιάξουν ένα σχεδιασμό στα συγκεκριμένα αθλήματα, για τα επόμενα 10-20 χρόνια, με την προϋπόθεση βέβαια ότι ενδιαφέρονται σοβαρά για τον αθλητισμό και όχι για λόγους εντυπώσεων, μπας και καμαρώσει η Κρήτη κάποια μεγάλη διάκριση και γιατί όχι και ολυμπιονίκη, μέσα από αυτή τη διαδικασία;
