Καταρχήν θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι από την μεταπολίτευση μέχρι προ ολίγου καιρού, οι τότε Κυβερνήσεις δεν είχαν ιδιαίτερα ασχοληθεί με τα φαινόμενα διαφθοράς που διέτρεχαν καθέτως και οριζοντίως και την κοινωνία και εκείνους που διαχειρίζονταν το Δημόσιο Χρήμα.
Η πιθανότερη ερμηνεία στο απεχθές φαινόμενο οφειλότανε κατά πάσα πιθανότητα στο επιβεβαιωμένο πλέον γεγονός ότι, οι ανομίες και παρανομίες αφορούσαν πρόσωπα του δικού τους περιβάλλοντος. Δεν αναφέρομαι σε ονόματα και πράξεις δεδομένου ότι πρόσφατα έχομε σορό και από ονόματα και από πράξεις έκνομες και κατά συρροή. Το μόνο άξιο να επισημανθεί είναι, ασφαλώς ότι, η μετάλλαξη αυτών που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης δεν προέκυψε από «Θεία Βούληση»!! αλλά από την αδήριτη ανάγκη που τους επέβαλε η ωμή πραγματικότητα που αφορούσε την επιβίωση του Έθνους και του Λαού. Αν τώρα εξετάσουμε το γιατί και το πώς φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση να έχουν διαπραχθεί τόσες παρανομίες από την μεταπολίτευση μέχρι και πρόσφατα και οι κυβερνόντες περί άλλα τύρβαζαν, δεν θα μπορούσαμε να δώσουμε άλλη ερμηνεία από την ανικανότητα αφ ενός και το αίσθημα της συν-ευθύνης στις ιδιοτελείς παρανομίες που ίσως ήταν και το ποιο σύνηθες. Πάντως αν σήμερα οφείλεται μια ας πούμε αναγνώριση και πράξη Εθνικής ευθύνης θα πρέπει να την αποδώσουμε στις Κυβερνήσεις του τελευταίου καιρού χωρίς να ξεχάσουμε και τον Κουβέλη για τον οποίον πιστεύω ότι αν χρειασθεί δεν θα απέχει των ευθυνών του απέναντι του Λαού και του Έθνους.
Το σημείο πάντως που ήθελα εξ αρχής να εστιάσω το κείμενο αφορά και τον απλό άνθρωπο που ας δεχθούμε δεν είχε καμιά συμμετοχή σε πράξεις ιδιοτελείς και παράνομες γνώριζε όμως και τον ένοχο και την παρανομία που αυτός διέπραττε και τηρούσε σιγήν ιχθύος. Το φαινόμενο αυτό που αποτελεί και το κεντρικό σημείο αυτού του κειμένου μου συνίσταται ακριβώς στο ότι αυτός που συμβαίνει να γνωρίζει εκ του σύνεγγυς μια παρανομία και δεν την καταγγέλλει στα αρμόδια όργανα καθίσταται κατά ένα βαθμό συνένοχος αυτής της παρανομίας.
Ακόμα και κάπως συναφές με τα ανωτέρω είναι και το γεγονός ότι υπάρχουν και σήμερα Κόμματα που αδιαφορούν παντελώς για την ηθική ποιότητα και το βεβαρυμμένο παρελθόν αυτών που προσχωρούν σε αυτά και δέχονται αδιακρίτως κάθε «επισκέπτη» ως μέλλος του Κόμματός τους.
Να τελειώσω το σημερινό κείμενο με ένα καθημερινό φαινόμενο που βλέπουμε όλοι στις τηλεοράσεις και αφορά τα δελτία ειδήσεων. Δεκτό το γεγονός ότι κάθε Κανάλι έχει και την δική του πολιτική απόχρωση στον τρόπο που εμφανίζει τα τρέχοντα γεγονότα και φυσικά αυτός που παρακολουθεί μπορεί να συνάγει ότι νομίζει. Εκείνο που με ξενίζει είναι η καθημερινή εμφάνιση αντιπροσώπων των κομμάτων που, δικαίωμα και καθήκον τους να εκφράζουν τις απόψεις του πολιτικού χώρου που εκπροσωπούν. Ο τρόπος όμως που διεξάγεται η συζήτηση μεταξύ τους προσλαμβάνει πάντοτε μια μορφή τέτοια σαν να επιδιώκουν κάποιοι, ο ακροατής να μην μπορεί να διαφωτισθεί σε τίποτε.
Ειδικά ο εκπρόσωπος ενός συγκεκριμένου Κόμματος, όλοι φαντάζομαι θα το έχουν επισημάνει θεωρεί ότι παρίσταται όχι τόσο για να μεταφέρει τις θέσεις του Κόμματός του, αλλά κυρίως να μην αφήνει τους άλλους να τελειώσουν τον συλλογισμό τους. Έτσι το θέαμα και το ακρόαμα και δεν αποτελεί ενημέρωση του πολίτη αλλά προκαλεί ένα γενικότερο εκνευρισμό και στο τέλος πολλοί κλίνουν το «Κουτί» προκειμένου να ησυχάσουν.
