Της ΕΛΕΝΗΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΑΛΟΥ*
Δεν υπάρχει κανείς μας σε αυτόν τον κόσμο που να μην έχει βιώσει μια πλήρη κατάρρευση στη ζωή του ή και παραπάνω. Η κατάρρευση ήταν, είναι και θα είναι μέρος της ζωής, κι ένα από τα πιο δύσκολα τεστ. Είναι εδώ όμως που θα δείξουμε από τι υλικά είμαστε φτιαγμένοι. Η ζωή θέλει να πολεμήσουμε. Να πολεμήσουμε για το ατομικό μας καλό ή για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας ή για το καλό της ίδιας της ζωής.
Πολλοί άνθρωποι εξαντλούνται, εγκαταλείπουν κι αφήνονται στην μοίρα τους, κι αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο. Ελάχιστοι, μια χούφτα άνθρωποι θα δείξουν τα δόντια τους στην ζωή. Κι αυτό ακριβώς είναι που πρέπει όλοι να κάνουμε όταν έρθει μια κατάρρευση: Να την κοιτάξουμε κατάματα και να δούμε πως θα την αντιμετωπίσουμε, και όχι να εγκαταλείψουμε. Γιατί αν εγκαταλείψουμε η ζωή θα μας δώσει μια ακόμη μεγαλύτερη σπρωξιά και θα βρεθούμε σ’ ένα πιο σκοτεινό τούνελ και δεν είναι αυτό που θα θέλαμε.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που έρχονται οι καταρρεύσεις και που όλοι όμως έχουν σχέση με την εξέλιξη. Είναι η εξέλιξη που απαιτεί την καταστροφή για να χτίσει το νέο. Έτσι λειτουργεί η ζωή. Έτσι ήταν πάντα και έτσι πάντα θα είναι. Τα πάντα στην ζωή έχουν τον κύκλο τους. Την αρχή, την άνοδο, την κορύφωση, την παρακμή και το τέλος. Έτσι έχει σχεδιαστεί η ζωή.
Το καλό (το νέο) δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κακό (την καταστροφή του παλιού). Η πρόοδος είναι κρυμμένη μέσα σε αυτό το παιχνίδι. Το καλό και το κακό, το νέο και το παλιό εναλλάσσονται συνεχώς.
Δεν θα ζήσουμε για πάντα κι όλα όσα έχουμε και κάνουμε δεν είναι για πάντα. Η δουλειά μας, οι σχέσεις μας, ό,τι μας κάνει ευτυχισμένους, το σώμα μας, η ψυχή μας, οι άνθρωποί μας, ό,τι αγγίζουμε, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι για πάντα. Οι άνθρωποι όμως συνδεόμαστε με όλα αυτά, κι είναι αυτή η προσκόλληση που προκαλεί πόνο όταν έρχεται η κατάρρευση.
Το όφελος από μια κατάρρευση είναι ότι μπορούμε να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από αυτά τα ψυχικά και συναισθηματικά κλουβιά. Να τον απελευθερώνουμε δηλαδή από την προσκόλληση στο σώμα μας, στην απληστία, στην επιθυμία για υλικά αγαθά, την προσκόλληση στους ανθρώπους γύρω μας, ακόμη κι αν αυτοί είναι πολύ δικοί μας κ.α.
Η κατάρρευση, μας κάνει ελεύθερους όπως ένα πουλί. Κρατάμε μόνο το μυαλό μας και πετάμε στον ουρανό, επιστρέφουμε πίσω στο κέντρο του εαυτού μας για να αρχίσουμε να δημιουργούμε μια νέα και καλύτερη ζωή. Μόνο η κατάρρευση μας δίνει αυτή την ευκαιρία.
Έχουμε λοιπόν δυο επιλογές: Είτε θα κλαίμε και θα λυπούμαστε τον εαυτό μας ή θα μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα από την παγκόσμια κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού, και θα οργανωθούμε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός.
Η κατάρρευση μας δίνει την ευκαιρία μέσα σε λίγο χρόνο, να μάθουμε περισσότερα από ό,τι σε χρόνια, ακόμη και αιώνες χαλαρής ζωής. Και με αυτά τα νέα υλικά να χτίσουμε σε πιο σταθερά θεμέλια, μια νέα εντελώς διαφορετική ζωή, που θα είναι πιο κοντά στον εσωτερικό μας εαυτό.
Πρέπει να δείξουμε στην ζωή, πως ξέρουμε να πολεμάμε και δεν παραδιδόμαστε εύκολα. Να υποδεχτούμε την κατάρρευση ως το εργαλείο, που θα μας φέρει πιο κοντά στην καλύτερη έκδοση του εαυτού μας. Κι όταν με το καλό καταφέρουμε να υπερβούμε την κατάρρευση, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε αποκτήσει περισσότερη ενσυναίσθηση και κατανόηση προς τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας, και θα είμαστε σίγουρα πιο δυνατοί και πιο καλύτεροι από πριν.
Θα έχουμε γίνει ο καλύτερος άνθρωπος της καρδιάς μας.
* Η Ελένη Βουγιούκαλου, είναι πρόεδρος του Ανοιχτού Λαϊκού Πανεπιστημίου
