Δεν είναι τα ποιήματα
που γίνανε κραυγές
των πονεμένων.
Δεν είναι τα γαλήνια
ματάκια των παιδιών
μετά την τρικυμία.
Δεν είναι οι δεκαετίες
της σιωπής
και της κοσμοπολίτικης μοναξιάς.
Δεν είναι η σημαία που
ανέμιζε το σώμα σου.
Δεν είναι η Ελλάδα
της γραφής σου.
Είναι ο δρόμος που πορεύτηκες
το κράσπεδο
της αντοχής.
Είναι το γέρικο όχι.
Το πιο μεγάλο ναι στον Αληθινό.
Είναι ο δρόμος που δικαιώνει
τη Θυσία.
*Αφιερωμένο στον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας
κ.κ. Στυλιανό Χαρκιανάκη
