Ο εύκολος δρόμος και ο εύκολος λόγος

Η πολιτική του εύκολου δρόμου αποτελεί μόνιμο και σταθερό χαρακτηριστικό των προεκλογικών εξαγγελιών των ελληνικών κομμάτων εξουσίας. Ο εύκολος δρόμος διαμόρφωσε πολιτικούς με εύκολο λόγο (και αντίστροφα). Από την πλευρά τους, οι πολίτες και οι ομάδες συμφερόντων συνήθισαν στις εύκολες απαντήσεις.

 

Όσο υπήρχαν εύκολα δανεικά, οι κυβερνήσεις φόρτωναν με ευκολία στους ώμους της επόμενης γενιάς το κόστος που συνεπάγονταν οι εύκολες λύσεις. Όμως τα χρόνια της κρίσης μας ανάγκασαν να ακολουθήσουμε τον μακρύ και ανηφορικό δρόμο που υποδεικνύει ο Ησίοδος.

 

Ώσπου κάποιοι μας θύμισαν ότι υπάρχει ο εύκολος δρόμος: «Κορόιδα! Ακόμα ματώνετε στην ανηφόρα; Εμείς μπορούμε να κόψουμε δρόμο, κόβοντας το χρέος στο μισό, και να φτάσουμε εύκολα στην κορφή. Μπορούμε να πάρουμε χρήματα από την Ε.Ε. και την Ε.Κ.Τ. για να στηρίξουμε το δικό μας πρόγραμμα. Δηλαδή: να έχουμε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, αλλά με δαπάνες μεγαλύτερες από τα έσοδα,·να επιτύχουμε ανάπτυξη χωρίς ανταγωνιστικότητα, να ακυρώσουμε τις ξένες επενδύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις, και στη θέση τους να (ξανα)στήσουμε δημόσιες επιχειρήσεις, να ξαναβγούμε στις αγορές, χωρίς να πληρούμε τα στοιχειώδη κριτήρια,·να ανατάξουμε το ασφαλιστικό σύστημα χωρίς να θιγεί κανένας, να μεταρρυθμίσουμε τη δημόσια διοίκηση χωρίς αξιολόγηση, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς αυστηρό πειθαρχικό δίκαιο».

 

Πρόγραμμα με αυτό το περιεχόμενο δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό από τους εταίρους μας. Το στοίχημα για τη χώρα είναι αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μαζέψει τους ανέμους της οπισθοδρόμησης που έσπειρε προεκλογικά και μετεκλογικά, και αν μπορεί να το κάνει. Με άλλα λόγια, αν μπορεί να κόψει τον γόρδιο δεσμό των υποχρεώσεων, των κομματικών δεσμεύσεων και των υποσχέσεων. Στη σύγχρονη πολιτική ιστορία δεν υπάρχει προηγούμενο για ένα τέτοιο θαύμα.