Να πάω στην παράσταση του Θεατρικού Περίπλου ερήμην του Παντελάκου μου αποτελεί αιτία διακοπής σχέσεων. Το ίδιο αντιδρούσε στα 4 χρόνια του, το ίδιο και στα εννιά του σήμερα. Όπως τ’ αδέλφια του όπως όλα τα παιδιά της πόλης που σήμερα κάποια έχουν τα δικά τους παιδιά. Γιατί πώς να το κάνουμε; Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια από την πρώτη αυλαία ενός θεατρικού σχήματος που ανέβασε την τέχνη μεσούρανα μέσα από μυσταγωγικές παραστάσεις. Οι μικροί μεγάλωσαν αλλά πάντα είναι πρώτη τους επιλογή ο Θεατρικός Περίπλους.
Μόλις λοιπόν ενημερώθηκε ο μικρός ότι κλείσαμε θέση για να δούμε το «Καλά Χριστούγεννα θείε Σκρούτζ» πέταξε από τη χαρά του. Και μου δήλωσε για μια ακόμα φορά ότι δύο ηθοποιούς έχει στην καρδιά του. Τον κ. Θωμά και τον… άσε ονόματα δεν χρειάζονται για να μη χρεωθούμε ότι κάνουμε γκρίζα διαφήμιση.
Περιμένοντας να μπούμε στην αίθουσα μια δασκάλα πίσω μας εκθείαζε στη φίλη της τη ζεστασιά του χώρου. Γεγονός είναι ότι στο φουαγιέ του Θεατρικού Περίπλου νοιώθεις πολύ πιο άνετα από την αίσθηση που σου προκαλεί το πιο δημοφιλές «στέκι» του Ρεθύμνου.
Είναι η Λίτσα η ευλογημένη μάνα δυο χαρισματικών παιδιών είναι η Εύη είναι η Άννα, είναι όλα αυτά τα αξιαγάπητα πλάσματα που μας κάνουν να νιώθουμε πιο άνθρωποι. Έχω επίγνωση τι γράφω και δεν το αναιρώ.
Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πάρουμε τη θέση μας. Μπροστά μας η διάφανη αυλαία. Και τι περίεργο. Πριν ακόμα αρχίσει το έργο εμείς βλέπαμε σε πλήρη δράση τον φοβερό και τρομερό Εμπενέζερ Σκρουτζ (Θωμά Καντιφέ) και τον υπάλληλό του Μπομπ Κράτσιτ (Μάνο Κανδυλάκη). Ο πρώτος ήταν αφοσιωμένος στην συγκέντρωση νομισμάτων που έβαζε προσεκτικά σε σακούλι ρίχνοντας πότε πότε ματιές βλοσυρές στον νεαρό που προσπαθούσε τουρτουρίζοντας να προσηλωθεί στη δουλειά του.
Δεν χρειάστηκε καμιά προσπάθεια του θεατή να μεταφερθεί στην εποχή που περιγράφει ο Κάρολος Ντίκενς κάπου στα 1840. Από τα κοστούμια, τις πένες φτερά, το φτυάρι για τα κάρβουνα, τις μικρές λεπτομέρειες εποχής. Όλα μα όλα γύριζαν την ανέμη του χρόνου. Κι άρχισε το έργο.
Ναι έχουμε δει το κλασικό αυτό έργο του Καρόλου Ντίκενς. Σε όλες τις μεταφορές του στον κινηματογράφο. Είδαμε κορυφαίους ηθοποιούς να ερμηνεύουν ιδανικά το γέρο τσιγγούνη. Κι όμως ο Θωμάς Καντιφές μας έκανε και τους ξεχάσαμε όλους Ρεσιτάλ ερμηνείας μας χάρισε ο χαρισματικός συμπολίτης ηθοποιός.
Εκεί που ξεπέρασε κάθε προσδοκία ήταν στα επίμαχα σημεία που κρατάνε την ισορροπία του έργου αλλά πονοκεφαλιάζουν κάθε σκηνοθέτη. Είναι οι στιγμές που εμφανίζονται τα πνεύματα. Είναι τα σημεία που πρέπει συνειδητοποιώντας το παρελθόν να μπορέσει ο γέρο παράξενος να «ξυπνήσει» από το λήθαργο της μιζέριας και να ξανανιώσει άνθρωπος.
Τι ιδέες ήταν αυτές; Πόσο ευρηματικές λύσεις είχε για κάθε περίπτωση ο εξαιρετικός αυτός καλλιτέχνης;
Έριξα μια ματιά στον μικρό συνοδό μου περισσότερο για να κρύψω τα βλέμμα μου που πλημμύριζε από συγκίνηση μετά το ξέσπασμα του Σκρούτζ. Εκείνο το χείμαρρο συναισθημάτων που τον πλημμύριζαν ξαφνικά κι έπρεπε να μας το αποδώσει με λόγο και έκφραση. Εκείνη τη μεγάλη στιγμή που η καθιερωμένη του φράση «Αηδίες, μπούρδες, κουραφέξαλα» που με αυτή χαρακτήριζε τα Χριστούγεννα άλλαζε σημασία. Είδα δακρυσμένο και τον μικρό μου συνοδό. Τελικά όλους μας είχε αγγίξει η ερμηνεία του Θωμά. Και δεν ήταν ο μόνος.
Ο Μάνος Κανδυλάκης πειστικότατος στο ρόλο του φτωχού υπαλλήλου έδενε εξαιρετικά με την Στέλλα Φραντζεσκάκη με τις πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Ο Βαγγέλης Λινοξυλάκης μας κατέπληξε ακόμα μια φορά με τη θεατρική του άνεση με την έξοχη υποκριτική του ικανότητα. Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης που αντέχει κάθε πρόκληση. Η Άννα Τζανιδάκη πάντα ξεχωριστή. Κι ένας ένας όλοι οι άλλοι που μας γέμισαν συναισθήματα. Ιδιαίτερα τα παιδιά. Και που αξίζουν κάθε έπαινο. Ας τους θυμηθούμε κατά σειρά:
Εμπενέζερ Σκρουτζ: Θωμάς Καντιφές
Μπομπ Κράτσιτ: Μάνος Κανδυλάκης
Φρεντ: Βαγγέλης Λινοξυλάκης
Κυρίες Φιλοπτώχου: Άρτεμις Ψωμά, Βαγγελιώ Μενιουδάκη
Φάντασμα Μάρλεϋ: Αντώνης Παλιεράκης (video)
Πνεύμα περασμένων Χριστουγέννων: Ιφιγένεια Κίκη
Μικρός Σκρουτζ: Γιώργος Μαρκουλιδάκης
Φάνη: Ελίνα Πρινιανάκη
Φέζγουικ: Γιάννης Σταθάκης
Μπελ: Άννα Τζανιδάκη
Πνεύμα τωρινών Χριστουγέννων: Μανούσος Κλάδος
Κυρία Κράτσιτ: Στέλλα Φραντζεσκάκη
Μάρθα Κράτσιτ: Μαρία Σκορδίλη
Μικρούλης Τιμ: Παναγιώτης Γρηγοράκης
Άγνοια και Ανάγκη: Γιώργος Μαρκουλιδάκης, Ιωάννα Μενιουδάκη
Σύζυγος Φρεντ: Ελίνα Πρινιανάκη
Επισκέπτες: Γιάννης Σταθάκης, Βαγγελιώ Μενιουδάκη
Ζητιάνες: Άννα Τζανιδάκη, Άρτεμις Ψωμά.
Μικροί μεγάλοι ξεχώρισαν δικαιώνοντας το Θωμά Καντιφέ που έκανε επίσης τη διασκευή του κειμένου, τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία, τη Μαρία Καντιφέ που είχε τα συντονισμό των σκηνών και την υποκριτική εποπτεία. Και βέβαια οι σκηνές δεν θα είχαν αυτό τον μοναδικό ρεαλισμό αν έλειπε η εμπειρία της Εύης Καννά στο χειρισμό του ήχου και του Μάρκου Μαραγκουδάκη στο φωτισμό. Αξιοπρόσεκτες και οι χορογραφίες από Θωμά και Μαρία Καντιφέ που είχε και τη μουσική διδασκαλία μαζί με το Βαγγέλη Λινοξυλάκη.
Εξαιρετικό και τα σκηνικό που ετοίμασαν ο Μάρκος Μαραγκουδάκης, η Άννα Τζανιδάκη και η Εύη Καννά.
Θα σταθώ σε τρεις ακόμα καλλιτεχνικές παρουσίες. Πάντα με γοητεύει η μουσική του Αντώνη Ζαχαράκη αλλά σε δυο τρία σημεία του έργου ήταν ένα άκουσμα εξαιρετικά εμπνευσμένο. Εκεί που το τραγούδι δημιουργούσε γιορταστική ατμόσφαιρα και στις εμφανίσεις πνευμάτων και φαντασμάτων.
Αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά ο Αντώνης Παλιεράκης που έστω και σε βίντεο μας εντυπωσίασε ως φάντασμα του Μάρλευ. Και δεν μπορώ να μη σταθώ σ’ ένα νέο συμπολίτη μας φαινόμενο. Αναφέρομαι φυσικά στο Μανούσο Κλάδο που παρακολουθώ από τα εφηβικά του χρόνια. Κάθε φορά νομίζω πως γνωρίζω κάθε του πτυχή δράσης. Και πάντα αποδεικνύομαι ανεπαρκής να προβάλλω στο σύνολό της την τόσο πληθωρική του παρουσία στη δημοσιογραφία, στην αυτοδιοίκηση, στη μουσική, στην υποκριτική, στο πολιτιστικό κίνημα. Μπράβο Μανούσο! Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω.
Ένοιωσα πάλι την ανάγκη να καταθέσω τις εντυπώσεις μου από μια παράσταση του Θεατρικού Περίπλου που κατά την ταπεινή μου γνώμη καταχωρείται στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ως τώρα.
Ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια το Θωμά Καντιφέ και τους χαρισματικούς συνεργάτες του για τη συγκίνηση που μας χάρισαν κι αυτή την ανείπωτη ψυχική ευφορία μετά τα τελευταίο χειροκρότημα κι αφού ο Σκρούτζ μας μοίρασε σοκολάτες που έμοιαζαν τόσο με …λίρες χρυσές. Ακόμα ένα εύρημα που μας έκανε να χαμογελάσουμε με σημασία.
Και να νοιώσω τυχερή που έχω να περιμένω κι άλλες δημιουργίες του αγαπημένου θεατρικού σχήματος που τριάντα χρόνια τώρα δεν κάνει τίποτα άλλα παρά να τιμά την τέχνη που υπηρετεί.
Φωτογραφίες Γιώργος Γαβαλάς
