Η σειρά ντοκιμαντέρ του Αλέξη Παπαχελά «Η σκοτεινή δεκαετία» είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος στην ελληνική τηλεόραση. Καλογυρισμένη, με ντοκουμέντα και ιστορικές συνεντεύξεις, ωραίο ρυθμό και κατανοητή αφήγηση, αποτελεί ένα τηλεοπτικό προϊόν, το οποίο δεν απευθύνεται μονάχα σε όσους αγαπούν την ιστορία και την πολιτική μα και σε ένα δυνητικά ευρύτερο κοινό.
Παρουσιάζει μια αρκετά πλήρη εκδοχή των γεγονότων, την οποία ο καθένας, ανάλογα με το υπόβαθρό του μπορεί να κρίνει αν την βρίσκει αντικειμενική ή υποκειμενική.
Πρόκειται εκτός των άλλων και για ένα εγχείρημα με ρίσκο: η σειρά μιλά για δύσκολη και έντονη περίοδο, από την οποία μας χωρίζουν επί της ουσίας πολύ λίγα χρόνια. Και για πρόσωπα που εξακολουθούν να προκαλούν πάθη! Με πρώτο από όλα βέβαια, τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Στο τρίτο επεισόδιο της σειράς παρουσιάζεται ένα -γνωστό- βίντεο όπου ο Ανδρέας, κρατούμενος της Χούντας σε ξενοδοχείο στο Πικέρμι, δέχεται να μιλήσει σε δημοσιογραφικό συνεργείο από το εξωτερικό και χαρακτηρίζει, μεταξύ άλλων την συμπεριφορά των φρουρών του υποδειγματική. Τόσο όσα λέει, όσο και η στάση του στο βίντεο, εκ των υστέρων και με δεδομένο ότι λίγο καιρό μετά αφέθηκε ελεύθερος (και απελάθηκε) είναι προβληματικά, παρότι ασφαλώς υπάρχουν και εξηγήσεις.
Πλην όμως το βίντεο είναι ντοκουμέντο και δεν θα μπορούσε να λείπει από την εκπομπή.
Ναι, αλλά όπως ανέφερα ήδη, η χρονική απόσταση από τα γεγονότα είναι μικρή, και ο Ανδρέας ένα ιερό τοτέμ για πάρα πολλούς Έλληνες! Και κάπως έτσι το ντοκιμαντέρ έχει αρχίσει ήδη από πολλούς να χαρακτηρίζεται ως «ξέπλυμα της χούντας» και «λάσπη στον Παπανδρέου», ο Παπαχελάς ως συνήθως «πράκτορας των Αμερικανών» και όλη η σειρά μια προσπάθεια του δεξιού Σκάι να μειώσει τον αγώνα των αριστερών κατά της δικτατορίας.
Δεν θα πάρω θέση στα παραπάνω. Θα επαναλάβω ότι ο καθένας μπορεί να δει και να κρίνει. Απλώς εξακολουθεί να μου προξενεί εντύπωση η σχεδόν μυθολογική διάσταση που διατηρεί ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Ένας άνθρωπος του οποίου η καταλυτική συνεισφορά στην γέννηση και στην γιγάντωση της νοοτροπίας της ήσσονος προσπάθειας και του βολέματος (ένα τεράστιο και άλυτο πρόβλημα που βασανίζει τη χώρα δεκαετίες ολόκληρες), της αναξιοκρατίας, της ζωής με επιδοτήσεις, των περισσότερων σύγχρονων ελληνικών παθογενειών δηλαδή, δεν μπορεί πια να αμφισβητηθεί, εντούτοις λατρεύεται ακόμα, με ιερό φανατισμό!
Και τούτο δείχνει πολλά. Περισσότερα για εμάς μάλλον, παρά για τον Ανδρέα.
