Πολύς λόγος γίνεται τελευταία και προεκλογικά ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη κινδυνεύει, ο φασισμός απειλεί και ελλοχεύει. Ώστε έχει ενδιαφέρον το ζήτημα και αξίζει να του αφιερώσουμε λίγο χρόνο.
Μπορούμε να ορίσουμε τον εκφασισμό ως παραβίαση της δημοκρατικής αρχής. Και αφού η τελευταία θεμελιώνεται πάνω στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας (Σύνταγμα άρθρο 1 παρ. 2 και 3: Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το σύνταγμα.), έπεται ότι, σε τελική ανάλυση, ο εκφασισμός συνιστά παραβίαση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Στην προσπάθεια να ορίσουμε αυτή την αρχή, αναφερόμαστε αφενός στον φορέα, ο οποίος την εγγυάται και είναι το κράτος στην ευρεία θεώρησή του και αφετέρου στα πεδία, με τα οποία αυτή σχετίζεται στενά και δεν είναι άλλα από τις εκάστοτε προεκλογικές υποσχέσεις-δεσμεύσεις και την τήρηση της νομιμότητας, την ευνομία, που ταυτίζεται με το σεβασμό της λαϊκής θέλησης, αφού στο αντιπροσωπευτικό σύστημα, τελικά, ο Λαός είναι που νομοθετεί.
Πότε η αρχή αυτή παραβιάζεται και συνεπώς αλλοιώνεται το δημοκρατικό πολίτευμα;
Όταν δεν προωθούνται οι αναγκαίοι νόμοι για την εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεων. Όταν ψηφίζονται νόμοι αντίθετοι με προεκλογικές υποσχέσεις. Όταν δεν εφαρμόζονται νόμοι σύμφωνοι με τη λαϊκή εντολή και διαχρονικά αποδεκτοί (ανομία).
Συνοψίζοντας λοιπόν να πούμε, ότι κρίσιμα σημεία για την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και την εξάλειψη του φασιστικού κινδύνου είναι, από πλευράς πολιτικών και κρατικών φορέων, η εναρμόνιση υποσχέσεων και πράξεων και η τήρηση της νομιμότητας (ευνομία). Εκεί εκφαίνεται ο φασισμός και μη τον ψάχνουμε στα φίδια και τ’ αυγά τους.
