Τον καθολικό άνθρωπο, τον επιστήμονα που στοχάζεται με αφετηρία το γνωστικό του αντικείμενο, το δημόσιο συμφέρον, τις αγωνίες της κοινωνίας και την ουσία της δημοκρατίας, ως πράξη καθημερινής κατάκτησης, επομένως και άσκησης συνεχούς αυτοσυνείδησης και οικουμενικού αυτοκαθορισμού, τίμησε την περασμένη Πέμπτη το Πανεπιστήμιο Κρήτης στο πρόσωπο του ομότιμου καθηγητή Ιστορίας, Χρήστου Χατζηιωσήφ.
Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο στην Φιλοσοφική Σχολή, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης Ευρυπίδης Στεφάνου, παρέδωσε τον τιμητικό τίτλο στον κ. Χατζηιωσήφ, σε μια έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα, ενός κριτικού στοχαστή με συνθετική γνώση σε διαφορετικά γνωστικά πεδία αλλά πάντα επικεντρωμένη στην έννοια του Πολίτη με την Αριστοτελική έννοια του όρου. Αυτός που έχει ενιαία ηθική σε όλο το εύρος των κοινωνικών του δραστηριοτήτων και πληρώνει αδρά την αδιάσπαστη ηθική του στάση ως πεμπτουσία της δημοκρατίας των πολιτών.
Η πολυεπίπεδη επιστημονική γνώση και δημιουργία του Χρήστου Χατζηιωσήφ είναι συναρθρωμένη με τον επαναστοχασμό στην ζωή ως αποστάλλαγμα σοφίας και την κριτική στην εξουσία, ως πράξη απελευθερωτική. Η ίδια η ομιλία του τιμωμένου συμπύκνωσε ακριβώς αυτή τη χαμένη διάσταση της πλειοψηφίας των επιστημόνων, που κάτω από ένα πέπλο δήθεν κοινωνικής ουδετερότητας, υπερκοινωνικό, αρνούνται να τοποθετηθούν και να συγκρουστούν με τα μεγάλα προβλήματα δημοκρατίας, κριτικής της επιστήμης και των επιστημόνων, που έχουν τεθεί με εκρηκτικότητα στις μέρες μας.
Ο κ. Χατζηιωσήφ, μίλησε με θέμα: «Η ευρωπαϊκή ενοποίηση και η επιστροφή του εθνικισμού», αφού τον προλόγισε ο καθηγητής Σωκράτης Πετμεζάς. Ξεκίνησε την ομιλία του με κριτική στο Τμήμα Ιστορίας από το οποίο προέρχεται για το γεγονός πως δεν πήρε θέση στο θέμα του Γερμανού ιστορικού Ρίχτερ, έναν «μέτριο» επιστήμονα, όπως είπε αλλά με συγκεκριμένο ιδεολογικό φορτίο. Ούτε ξέχασε το μεγάλο ατόπημα σχετικά με το θάνατο του Στέλιου Αλεξανδρόπουλου. Ταυτόχρονα όμως πραγματοποίησε μία πολυσήμαντη ανάλυση για το φαινόμενο του εθνικισμού, της ακροδεξιάς και του ναζισμού στην Ευρώπη, ειδικότερα στην Γερμανία, τις καταβολές του με τα ρεύματα σκέψης που το εξέθρεψαν αλλά και τις κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές επιλογές που έγιναν από τις σημερινές ηγεσίες της Ευρώπης για να επανέλθει ακμαίο και να απειλεί την δημοκρατία. Άλλωστε όπως τόνισε εμφατικά οι πολιτικές ηγεσίες έχουν επιλέξει την Μεταδημοκρατία, δηλαδή τον μαρασμό της δημοκρατίας και το πέρασμα της εξουσίας στους τεχνοκράτες των αγορών, του χρηματιστικού κεφαλαίου και στα πολλαπλά απρόσωπα δίκτυα που το στηρίζουν. Για ποια Ευρώπη μιλάμε λοιπόν σήμερα, αφού οι πολίτες θεωρούνται ανύπαρκτοι αντικαθίστανται από τον όρο «πληθυσμός», από ορισμένους διανοητές, και κατά συνέπεια οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι επικίνδυνοι για την καθεστηκυία Ευρωπαϊκή τάξη; Οι αναφορές του σε φιλοσόφους, όπως στον Καντ και στον Χάμπερμας, καταδεικνύουν ασφαλώς μαζί με το υψηλό γνωστικό του επίπεδο, πως η απάντηση στην πολυπλοκότητα των προβλημάτων μπορεί να δοθεί με ένα πρωτότυπο τρόπο από τους «ανθρώπους», όπως είπε, χωρίς να γνωρίζουμε προς πια κατεύθυνση θα πορευτεί η ιστορία, διότι έτσι γινόταν πάντα και οι πιο μεγάλες αυτοκρατορίες κλονίστηκαν και κατέρρευσαν από γεγονότα που κανείς δεν είχε υπολογίσει. Οι άνθρωποι μέσα στην πολυπλοκότητα των γεγονότων και των μη υπολογισμένων δεδομένων από την εκάστοτε εξουσία, ανοίγουν τον δικό τους δρόμο.