Τα γεγονότα τρέχουν απίστευτα γρήγορα τους τελευταίους μήνες. Ο Θωμάς κι εγώ παρακολουθούμε με υπομονή (και ψυχραιμία) όσα συμβαίνουν σ’ αυτό τον λαό, μέσα σ’ αυτή την παράξενη χώρα. Ο λαός επέλεξε με τη θέλησή του να ζήσει με μνημόνιο και (…εννοείται) εντός του ευρώ. Για να κοιμάται πλέον ο κάθε νοικοκύρης ήσυχος, και να κοιμούνται ήσυχοι και οι ….δανειστές του.
Η δραματική ιδεολογική στροφή του κόμματος που κυβερνά τη χώρα εκλαμβάνεται σαν μια δευτερεύουσα υπόθεση, ωσάν να είναι φυσικό άλλα να λες κι άλλα να πράττεις ή να λες σήμερα τα ακριβώς αντίθετα από όσα έλεγες χθες. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.
Όλες οι ελπίδες και όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πλέον πάνω στον Αλέξη. Ως άλλος μάγος θαυματοποιός, θα προσπαθήσει να ελαφρύνει ή να ακυρώσει το μνημόνιο που μόλις υπέγραψε. Ελπίζει (τουλάχιστον λέει ότι ελπίζει) ότι θα μπορέσει να ανακουφίσει τον λαό που ζορίζεται.
-Μα τώρα, ξέρεις τι λες; Πώς να ακυρώσεις μια επίσημη συμφωνία που σαν υπεύθυνος πρωθυπουργός υπέγραψες; Γίνονται και θαύματα; Με ρώτησε με απορία ο Θωμάς.
-Μα, ναι, φυσικά! Και βέβαια γίνονται θαύματα, του απάντησα κρυφογελώντας και με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, έτσι που ο Θωμάς έμεινε εμβρόντητος.
-Ας μην μεμψιμοιρούμε σε παρακαλώ Θωμά, άλλωστε δεν ωφελεί μια και ο λαός έχει ήδη αποφασίσει. Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία. Ο λαός είναι μια παράξενη οντότητα. Μπορεί να ψηφίζει το Α και να εννοεί το Β. Μπορεί να εκνευρίζεται και να ψηφίζει …αποχή. Όμως μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα πράγματα και τα γεγονότα να κυλήσουν. Εν τω μεταξύ οι δανειστές μάς αφήνουν ελεύθερους να ασχολούμαστε με άλλα πράγματα. Μπορούμε π.χ. να ασχολούμαστε με τα πολιτιστικά. Με τους αρχαίους προγόνους. Με ομιλίες και διθυράμβους για τη δόξα της Ελλάδας. Με εθνικές εορτές και παρελάσεις. Με μεγαλοστομίες ανέξοδες, στομφώδεις πανηγυρικούς λόγους -αλλά προσοχή -τηρώντας σιγή ιχθύος για τον επικίνδυνο δρόμο που η χώρα ακολουθεί, για τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια της χώρας μας, για την ιστορία που εμείς ακριβώς σήμερα γράφομε.
Υπάρχουν και κάποιοι – λίγοι – που επιμένουν να σκέφτονται αυτόνομα, που η σκέψη τους δεν ξεστρατίζει επηρεασμένη από κραυγές και συνθήματα. Αυτοί που ξέρουν τα αξιώματα της κοινής λογικής. Αυτοί -οι λίγοι έστω – ξέρουν ότι οι εκλογές έγιναν, οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης έγιναν, και τώρα -σύμφωνα με το πρόγραμμα – πρέπει να εφαρμοστούν τα μνημονιακά μέτρα. Δεν είναι θέμα αν μας αρέσει το μνημόνιο ή όχι. Το θέμα είναι ότι το μνημόνιο ναι μεν οφείλομε να το εφαρμόσομε αλλά εκείνο το αφιλότιμο είναι αδύνατο να εφαρμοστεί.
-Άρα, τι πρέπει να γίνει τώρα;
-Άρα, κυβέρνηση και πολίτες θα πρέπει να συγκρουστούν με την πραγματικότητα. Μετωπικά. Όλοι οι έλληνες θα έρθουμε φάτσα με την πραγματικότητα και με τις επιλογές μας. Μένει να δούμε τι θα βγει από αυτή τη σύγκρουση με την πραγματικότητα. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι θα συμβεί.
Ο καθένας από μας θα βρεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Στις εκλογές μπορούσες να απέχεις, μπορούσες να μην ψηφίσεις, να μην εκφραστείς, να το «παίζεις» τρελός. Μπορούσες να βγάλεις (και το έβγαλες) πρώτο κόμμα την …αποχή. Τώρα όμως, πλησιάζει η ώρα που πρέπει να αποφασίσεις ποιος είσαι, με ποιους πας και ποιους θ’ αφήσεις. Τόσο απλά.
Ο Θωμάς σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και έφυγε αμίλητος. Είχε αποφασίσει.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
