Ο Μίκης μας, σκέπαζε όλη τη Ρωμιοσύνη. Ήταν σαν ένας γερανός, το μεγάλο πουλί όπου στα απλωμένα του φτερά ξεκουράζονται τα χελιδόνια όταν πετούν μερόνυχτα για να πάνε σε μέρη πιο ζεστά, που σκέπαζε με τα φτερά του ολόκληρο το Αιγαίο. Από τον Άη Στράτη ως τη Γυάρο, τη Μακρόνησο, την Αίγινα, την Ικαριά, τα Κύθηρα αλλά και τη μακρινή Γαύδο! Όλα τα πελάη τα σκέπαζε. Και το Μηρτώο και το Καρπάθιο και το Ικάριο ως και το Λιβυκό Πέλαος. Ο Μίκης ζέσταινε τις καρδιές μας, όταν με τα πελώρια χέρια του απλωμένα, διηύθυνε την ορχήστρα που έπαιζε τα τραγούδια του, στις συναυλίες στα γήπεδα και τις πλατείες στα μέσα του ’70. Η Δημοκρατία, δεν ήρθε μόνη της στη δύσμοιρη Ελλάδα της μεταπολίτευσης το καλοκαίρι του ’74. Ήρθε και είχε τον Μίκη στην αγκαλιά της! Και ο Μίκης, ήρθε για να μας διηγηθεί …που χτύπησαν τον Αντρέα!
Στην ταράτσα τον χτύπησαν! Το βράδυ! Έτσι μας τραγούδησε! Τον Αντρέα τον Λεντάκη, τον συγκρατούμενό του εννοούσε! Έτσι νοιώσαμε οι νεώτεροι, έφηβοι πια, στα μέσα του ’70, την αίσθηση της Δημοκρατίας, των λαϊκών αγώνων και της λαϊκής προσμονής.
Ο Μίκης με τις νότες του, όλα αυτά, τα φύτεψε στις καρδιές μας. Και όλοι μας, μαζί μ’ αυτόν, κουνούσαμε το μαντήλι στους καημούς του ταλαιπωρημένου μας λαού.
Το μαντήλι του ξενιτεμού, γιατί τότε με την ορμή μας, πιστεύαμε πως οι καημοί του λαού μας θα… ξενιτεύονταν. Θα έφευγαν μακριά. Πολύ μακριά. Τόσο πολύ καρτερούσε ο λαός μας το να μπορεί να λέει ελεύθερα τη γνώμη του χωρίς να φοβάται, να μπορεί να γράφει, να ζωγραφίζει, να τραγουδά, να ασκεί κριτική στην εξουσία. Έ, αυτή τη δύναμη, την ορμή και την αποκοτιά στη ζωή μας, ο Μίκης και κάποιοι άλλοι μουσικάντες μαζί με αυτόν, μας τις χάρισαν. Με τις νότες τους και με τους στίχους των δικών μας ποιητών, αλλά και του Πάμπλο Νερούδα, του Μπρένταν Μπίαν και του Λόρκα, τις πέρασαν στις ψυχές μας, με τις φωνές του Μπιθικώτση, της Φαραντούρη, του Καλογιάννη, της Δημητριάδη, του Μητσιά, του Πανδή και άλλων τραγουδιστάδων.
Ο Μίκης όμως, δεν ζέσταινε μόνο τις καρδιές των Ελλήνων. Το ίδιο τον λάτρεψαν και οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Σκανδιναβοί. Στην κηδεία του δολοφονημένου Σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Σουηδίας το ’86, του Όλαφ Πάλμε, μετά από επιθυμία της συζύγου του, τραγουδιόταν το «Είναι μεγάλος ο καημός» του Μίκη με στίχους στη Σουηδική γλώσσα.
Ουράνιε Μίκη! Τώρα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σε σκεπάσουμε και εμείς, με τα δαφνόφυλλα της καρδιάς μας! Για να μην χαθείς ποτέ σου! Γιατί αν σε χάσουμε, τότε ωιμέ! Η Ρωμιοσύνη μας, θα ‘χει χάσει την ψυχή της!
* Ο Γιώργος Ουρανός είναι ψυχολόγος
ouranosgeo@gmail.com
