Αναμφισβήτητα ο Τούρκος Πρόεδρος είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος πολιτικός ηγέτης, με εξαιρετικές γνώσεις πολιτικού ελιγμού και επικοινωνιακού τακτικισμού. O Ταγίπ Ερντογάν, σταδιακά έβγαλε την Τουρκία από τον εφιάλτη του ΔΝΤ, ενώ καθιέρωσε ένα μείγμα νεοοθωμανικής πολιτικής κρατώντας όμως κάποια στοιχεία του κοσμικού κεμαλικού κράτους που είχε η Τουρκία ειδικότερα στη μεσοαστική τάξη. Παράλληλα, η πολιτική προστασίας και ισχυροποίησης των εγχώριων εταιρειών, το ευέλικτο νόμισμα και η διατήρηση θερμών σχέσεων με τις υπερδυνάμεις ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ρωσία επέτρεψε στη Τουρκία να ζήσει ένα σύγχρονο οικονομικό θαύμα και να σταθεί στα πόδια της, μεταλλάσσοντας την από παράγοντα αστάθειας, σε όαση επενδυτικής σταθερότητας φέρνοντας τεράστια ξένα κεφάλαια στη χώρα.
Για να τα πετύχει όμως όλα αυτά, ακολούθησε μια μακιαβελική πολιτική προς τους πολιτικούς αλλά και πολιτειακούς του αντιπάλους, εξωθώντας τα πράγματα στα άκρα αρκετές φορές, έχοντας όμως πρώτα διαφυλάξει αρκετά καλά τα νώτα του. Κατάφερε σε μια δεκαετία να διασπάσει το κεμαλικό κράτος εντός των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας με αφορμή την υπόθεση Εργκενεκόν, συγκρούστηκε με τον πανίσχυρο Τούρκο κεμαλιστή δισεκατομμυριούχο Αϊντίν Ντογάν χωρίς να χαλάσει το πολιτικό προφίλ του, ενώ έφτασε στο σημείο να αποκηρύξει πρόσφατα και τον μέντορα του, και για πολλούς το αόρατο χέρι στην τουρκική πολιτική σκηνή τον αυτοεξόριστο στις ΗΠΑ Ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.
Σαν αποτέλεσμα ο Ερντογάν, με τον προσεκτικό βηματισμό του και τον καλομελετημένο σχεδιασμό του, ισχυροποιήθηκε τα τελευταία χρόνια, ενώ πολλοί τονίζουν ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι ίσως ο μόνος πολιτικός στην σύγχρονη ιστορία της χώρας που έχει αποκτήσει τόσο μεγάλο αλλά και καθολικό έλεγχο της σύγχρονης Τουρκίας. Με λίγα λόγια, μετά και τον επαναληπτικό γύρο των πρόσφατων εκλογών και την μείωση των ποσοστών του κόμματος των Κούρδων του Σελαχαντίν Ντεμιρτάς, ο Ερντογάν είναι ο απόλυτος ηγέτης της γειτονικής χώρας με τελευταίο του και πλέον ματαιόδοξο στόχο την αλλαγή του πολιτεύματος σε προεδρική Δημοκρατία, αναγάγωντας ουσιαστικά τον εαυτού σε έναν σύγχρονο σουλτάνο.
Αυτή ακριβώς είναι και η παγίδα που πέφτει ο εξαιρετικά ταλαντούχος κατά τα άλλα Τούρκος πρόεδρος, η προσωπική του ματαιοδοξία, αυτός είναι και ο βασικός λόγος της επερχόμενης παρακμής της Τουρκίας αλλά και του ίδιου του Ερντογάν.Ουσιαστικά ο Τούρκος πρόεδρος, εδώ και έξι μήνες έκανε αναγωγή της εσωτερικής του πολιτικής προς τα έξω. Εφόσον ισχυροποιήθηκε πλήρως στο εσωτερικό έθεσε σε εφαρμογή το από χρόνια καταρτισμένο με τη συνδρομή του Νταβούτογλου, οδικό χάρτη της Τουρκίας για την πολιτική και τη στάση της χώρας στην ευρύτερη περιοχή της νοτιανατολικής Μεσογείου.
Τα πρώτα δείγματα έγιναν εμφανή με τη στήριξη του στη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ο στόχος του Τούρκου ηγέτη ήταν να χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη αδελφότητα σαν άρμα, με το οποίο θα συσπείρωνε τους Μουσουλμάνους της ευρύτερης περιοχής υπό τουρκική ηγεμονία. Παρόλα αυτά οι διαφορετικοί γεωπολιτικοί σχεδιασμοί της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού άλλαξαν τον τουρκικό σχεδιασμό αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα.
Ο Τούρκος πρόεδρος δεν έκανε πίσω στους μεγαλεπήβολους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του και με αφορμή τον εμφύλιο στη Συρία, έχει αναπτύξει εκ νέου την κρυφή ατζέντα της τουρκικής ηγεμονίας στον μουσουλμανικό κόσμο σε συνδυασμό με τη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας αναφορικά με την πρόθεση των Κούρδων για σχηματισμό του ενιαίου Κουρδιστάν. Παράλληλα, οι Τούρκοι δεν θέλουν να χάσουν τα κέρδη που σύμφωνα με το Reuters και με άλλα μεγάλα παγκόσμια δίκτυα, κερδίζουν από τις συναλλαγές με το Ισλαμικό κράτος.
Σαν αποτέλεσμα η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους ήρθε σαν «λογικό» επακόλουθο της συγκεκριμένης πολιτικής της Τουρκίας που η ματαιοδοξία της ηγεσίας της, την οδηγεί σε μονοπάτια επικίνδυνα και εξαιρετικά αβέβαια. Μπορεί όλος ο κόσμος να βλέπει στη Ρωσία έναν παντοδύναμο στρατό με πλειάδα πυρηνικών κεφαλών και με ηγετική πυγμή στον πρόεδρο της, παρόλα αυτά η ματαιοδοξία του Τούρκου ηγέτη τον έχει οδηγήσει στο να πιστεύει σε μια συγκεκριμένη ουτοπία, ότι μια ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη με τη Ρωσία, είναι αντιμετώπιση και στρατιωτικά διαχειρίσιμη. Παράλληλα θεωρεί, ότι ένα τέτοιο γεγονός θα είναι ευεργετικό στον συγκεκριμένο σχεδιασμό της Τουρκίας, καθώς θεωρούν πως μια τέτοια σύγκρουση θα συσπειρώσει τους Μουσουλμάνους της Συρίας και του Ιράκ κάτω από την τουρκική ομπρέλα, ενάντια στο Ιράν και τη Ρωσία. Σαν αποτέλεσμα, στις προθέσεις της Τουρκίας είναι ένας ρωσοτουρκικός πόλεμος στα νοτιοανατολικά τους σύνορα, έντονος αλλά σύντομος με καταστολή μέσω δυτικής παρέμβασης και εδαφικό κέρδος για αυτούς στη Συρία και το Ιράκ, κλείνοντας έτσι μια για πάντα το κεφάλαιο Κουρδιστάν και αυξάνοντας κατά πολύ τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του κράτους τους. Ως εκ τούτου, η τουρκική επιθετικότητα δεν είναι αβάσιμη, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι οι ΗΠΑ διαφωνούν πλήρως με την συγκεκριμένη πρόθεση αν και στηρίζουν δημόσια τους νατοϊκούς τους συμμάχους, κάτω από το τραπέζι όμως ασκούν αφόρητες πιέσεις στον Τούρκο πρόεδρο για να συνετιστεί με την νατοϊκή στρατηγική. Αυτή ακριβώς όμως είναι και η παγίδα που πέφτει ο καταστροφικός σχεδιασμός της Τουρκίας, η υπερτίμηση των δυνατοτήτων τους, και τα μεγαλεπήβολα σχέδια της ηγεσίας τους που ξεκινούν από έναν ταλαντούχο μεν, ματαιόδοξο δε και εμμέσως αυτοκαταστροφικό ηγέτη τους.
Τέλος, είναι εξαιρετικά σημαντικό η Ελλάδα να προασπίσει τα συμφέροντα της με εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς, καθώς το θέμα δεν είναι αν θα γίνει ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή με συμμετοχή της Τουρκίας αλλά το πότε θα γίνει αυτό χρονικά. Εκεί ακριβώς οι Έλληνες διπλωμάτες πρέπει να λύσουν μια πολύπλοκη εξίσωση καθώς πρέπει να ισορροπήσουν μεταξύ των δεσμεύσεων που έχουμε έναντι των υποχρεώσεων μας στη βορειοατλαντική συμμαχία, τις κοινές πολιτισμικές ρίζες και τη διαχρονική στενή σχέση που υπάρχει με τη Ρωσία και τέλος τη διαχρονική εξ ανατολών απειλή και τη ματαιόδοξη ηγεσία της.
