Με τον Ηρακλή ζήσαμε μαζί ασυννέφιαστα τος τα χθες, από τα παιδικά μας χρόνια εκείνα τα κατοχικά, τα ταραγμένα και τα στερημένα.
Οργανωμένοι στην αντιστασιακή ΕΠΟΝ πόσες φορές να περάσαμε ανυπέρβλητα εμπόδια και βρεθήκαμε μπροστά σε θανάσιμους κινδύνους και ακόμα πόσες φορές παίξαμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα, όταν μας κυνηγούσαν οι Γερμανοί στα σοκάκια;
Από τις αλησμόνητες μοναδικές στιγμές ήταν εκείνη, όταν φωνάζαμε μέσα από τα κάγκελα του δημοτικού κήπου φλογερά, πατριωτικά συνθήματα με το χωνί, όλα σχετικά με την αντίσταση απέναντι στο βάρβαρο κατακτητή. Όπως και την ημέρα που πετούσαμε πορτοκάλια στους πεινασμένους Ρώσους αιχμαλώτους μαζί με τον σημερινό επιχειρηματία Γ. Κούσουλα με ολέθρια συνέπεια να μας κυνηγήσουν οι Γερμανοί φρουροί και να μας σπάσουν στο ξύλο. Αξέχαστο και το πόσο ριψοκινδυνέψαμε, όταν τολμήσαμε να μεταφέρουμε μ’ ένα γάιδαρο τρόφιμα στους αντάρτες και να περάσουμε ανάμεσα από ενεδρεύοντα περίπολα…
Πολύ αργότερα θα ακολουθήσουν διαφορετικά ενδιαφέροντα και προκλήσεις.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, συνδέεται ο Ηρακλής φιλικά με ορειβάτες των Χανίων (Αντ. Γαμπάς, Αντ. Πλυμάκης, Αντ. Ραϊλάκης, Θαν. Διακάκης) με τους οποίους ανεβαίνει στις πλαγιές της Μαδάρας. Βαδίζει στο χιόνι, περνά μέσα από φαράγγια κι από σύννεφα και πατά στις κορφές (Πάχνες, Τίμιος Σταυρός, Βενιζέλος, Σπαθί).
Τον συνεπαίρνει η ομορφιά τους, τον γοητεύει το μεγαλείο τους και η ορειβασία τον κατακτά. Βαφτίζεται και καθιερώνεται ορειβάτης. Όμως ορειβάτης ενσυνείδητος, παθιασμένος. Από τότε, με την προτροπή του, θα μυηθούν και θα ενστερνιστούν πολλοί και άλλοι την ιδέα της ορειβασίας. Μεταξύ αυτών και ο γράφων.
Το 1963 με πρωτοβουλία του Ηρακλή συγκαλείται συνέρχεται μια άτυπη συνέλευση συμπολιτών από τους Γεώργ. Μπερνιδάκη, Λεωνίδα Χατζηδάκη, Μανόλη Γαβρά, Γιώργη Πίσσα, Γιάννη Χαλκιαδάκη (πρόκειται για τον τραγικό συμπολίτη, γυμναστή) από τους οποίους συγκροτείται συμβούλιο του νεοσύστατου Ορειβατικού Συνδέσμου Ρεθύμνου με πρόεδρο τον αξέχαστο Γιώργη Μπερνιδάκη.
Από την ίδρυση του Τμήματος Ρεθύμνης του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου ξεκινά μια έντονη, αδιάκοπη δραστηριότητα του Ηρακλή για την αποτελεσματική λειτουργία του Συνδέσμου και ευόδωση της προσπάθειας. Με τη συμμετοχή και εγγραφή δεκάδων νέων μελών και την επικουρία των παλαιών οργανώνονται αλλεπάλληλες εκδρομές ορειβατικές και πεζοπορικές.
Και ενώ πολλοί στην αρχή διστάζουν διότι αντιλαμβάνονται ότι η ορειβασία θέλει γερά πόδια και γερά νεφρά και ότι η ανθρώπινη αντοχή περνά μια σκληρή δοκιμασία συνειδητοποιούν αργότερα ότι δεν πρόκειται για επώδυνο γεγονός, εφόσον προσφέρει μιαν ανείπωτη ψυχική ανάταση.
Πόσες φορές να περάσαμε με τον Ηρακλή, με τον Λεωνίδα και το Μιχάλη Κουρμούλη το φαράγγι της Σαμαριάς ως εθελοντές οδηγοί και υπεύθυνοι; Κανένας μας δε θυμάται, καθώς και πόσες φορές ανεβήκαμε στις κορφές του Ψηλορείτη και της Μαδάρας και πόσες φορές χαθήκαμε με άλλους στην ομίχλη.
Η εθελοντική αιμοδοσία είναι μια προσφορά γενναιόδωρη και ανεκτίμητη. Στην εποχή του ατομικού συμφέροντος αποτελεί όψι στο δείγμα ανθρωπισμού. Ο Ηρακλής έδινε σε τακτά χρονικά διαστήματα συγκεκριμένη ποσότητα αίματος για λόγους κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το 1968 ο Ηρακλής οραματίζεται την ιδέα όταν αναλαμβάνει πρόεδρος του Συλλόγου και αποφασίζει να προχωρήσει σε ένα τολμηρό εγχείρημα. Στην ανέγερση του Ορειβατικού καταφυγίου στον Ψηλορείτη σύμφωνα με το πρότυπο και σε απομίμηση εκείνου των Χανίων στη Μαδάρα.
Τη μελέτη θα αναλάβει ο συμπολίτης αρχιτέκτων στην Αθήνα Μπάμπης Τσιριμωνάκης, ο οποίος προσφέρεται να την εκπονήσει δωρεάν. Ο Ηρακλής θα αναζητήσει και θα βρει οικονομικούς παράγοντες, πολιτιστικούς φορείς και γενναιόδωρους χορηγούς για την επιβεβλημένη δαπάνη . Εν συνεχεία θα αφοσιωθεί και θα επιδοθεί στην εποπτεία του καταφυγίου από την θεμελίωση (1973) κατά τη διάρκεια της ανέγερσής τους, μέχρι την ολοκλήρωση.
Η προσωπική συμβολή του Ηρακλή θα ‘ναι ουσιαστική και οι εργασίες προχωρούν με την επίβλεψή του. Σε γόνιμη και αρμονική συνεργασία με τον τραπεζικό Μιχάλη Κουρμούλη θα διαθέσουν πολύτιμο χρόνο. Το έργο τολμηρό, απαιτεί γενναία προσπάθεια και αδιάκοπτο μόχθο. Η απόσταση σεβαστή (all retour 4-5 ώρες) η διαδρομή επικίνδυνη λόγιο της επικλινούς κατηφόρας και του ορεινού βραχώδους εδάφους.
Με Ιώβειο υπομονή φορτώνονται τα οικοδομικά υλικά και όλα αυτά τα βαριά πράγματα, τα δυσβάστακτα, ετερόκλητα αντικείμενα πάνω σε γαϊδούρια και σταδιακά μεταφέρονται από της Κουρούτες στον Τουμικυτό Πρίνο μια τοποθεσία απόκρημνη.
Πρόκειται στην κυριολεξία για εξουθενωτικό άθλο!…
Το χρονοβόρο αυτό έργο ολοκληρώνεται τελικά το 1988 αφού έχει προηγηθεί η κατασκευή δεξαμενής για το αναγκαίο νερό.
Από τις αξιόλογες εκδρομές εκείνες των δεκαετιών 60 και 70, σημειώνω την ιστορική, ολοήμερη που άφησε εποχή, στην υπέροχη γραφική τοποθεσία με την πηγή στις «Αραβάνες» του Ψηλορείτη.
Στην δύσκολη ανάβαση συμμετείχαν τα τμήματα απ’ όλη την Κρήτη.
Συμμετείχαν πάνω από διακόσια τουλάχιστον άτομα, με δύο λεωφορεία από τα Χανιά, δύο από το Ηράκλειο και ένα από το Ρέθυμνο. Με οδηγό -υπεύθυνο τον γράφοντα, ξεκινήσαμε το πρωί πεζή από την σημερινή Αρχαία Ελεύθερνα και τον άλλοτε Πρινέ και με παραμονή λίγων ωρών στις Αραβάνες, συνεχίσαμε και καταλήξαμε αργά το βράδυ στο Αρκάδι, όπου ακολούθησε συνεστίαση.
Θυμάμαι ότι μερικές γυναίκες δεν άντεξαν να περπατήσουν τη μεγάλη διαδρομή και με τον Ηρακλή πήραμε μουλάρια από το Μοναστήρι επιστρέψαμε και τις παραλάβαμε. Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει από τους πολυάριθμους κατά καιρούς μουσαφίρηδες, τα πηγαία αισθήματα του Ηρακλή την «τραπεζική» ευτυχία και την εγκάρδια φιλοξενία; Η ανυστερόβουλη συμπεριφορά του και τα πηγαία του αισθήματα θα μείνουν για πάντα στις καρδιές μας!
Ας είναι αυτά τα παρηγορητικά λόγια ένα βάλσαμο για την Ελένη του την προκομμένη, χρυσοχέρα νοικοκυρά του και για τα παιδιά του, το Μανόλη, τον Αλέξη και τη Δανάη.
