Το 2013 έφυγε. Άφησε πίσω του πικρή τη γεύση από την πραγματικότητα, όπως αυτή βιώνεται στον τόπο μας: Συνέχιση της ανέχειας, οικονομική στενότητα, ανεργία που ανέρχεται σε 1.500.000, νέους ιδίως και μάλιστα νέους με πολλά προσόντα.
Παράλληλα όμως με αυτή τη μουντή εικόνα, είδαμε να αφυπνίζεται ο εθελοντισμός, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια. Με έργα, όχι με λόγια, είδαμε ουσιαστική συμπαράσταση αυτών που έχουν, έστω και λίγα, σ’ όσους έχουν λιγότερα ή σχεδόν τίποτα. Και η στροφή αυτή είναι αξιοσημείωτο ότι ξεκίνησε από τα κάτω και προχωρά προς τα «πάνω». Από τις γειτονιές ξεκίνησε για να απλωθεί στις πόλεις και στα χωριά, στα ΜΜΕ, σε οργανώσεις, σε δήμους και σε δομές του κράτους που χρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκούς πόρους, για να ανακουφίζουν όσους έχουν ανάγκη.
Μαζί με τη φροντίδα για το καθημερινό φαγητό όποιων δεν έχουν, έγινε επαινετή προσπάθεια παροχής ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης από εθελοντική προσφορά γιατρών και νοσηλευτών σε ανασφάλιστους και ανήμπορους πολίτες ντόπιους και ξένους. Ακόμη και δωρεάν μαθήματα από εκπαιδευτικούς σε παιδιά που τα χρειάζονται και δεν έχουν τα μέσα.
Ο εθελοντισμός παίρνει σάρκα και οστά στην ελληνική κοινωνία, πράγμα ιδιαίτερα παρήγορο σε πολλούς τομείς.
Στο έτος που πέρασε είδαμε σημαντικές αλλαγές και στην πολιτική ζωή του τόπου: Είδαμε συνέχιση της τρικομματικής κυβέρνησης, πράγμα απίθανο στο πρόσφατο παρελθόν, αφού είχαμε συνηθίσει στις μονοκομματικές κυβερνήσεις, με όποιες αρνητικές συνέπειες ακολουθούσαν.
Σκόνταψε βέβαια το πείραμα και περιοριστήκαμε στη δικομματική, αλλά είναι τόση η φθορά του πολιτικού προσωπικού στο οποίο φορτώνονται όλα τα δεινά, ώστε δεν είναι καθόλου απίθανο να συνηθίσομε μελλοντικά σε κυβερνήσεις συνεργασίας, αφού η ωφελιμότητα που προκύπτει για τον τόπο μας είναι τεράστια.
Άλλωστε, είναι τόσες οι μεταβολές που γίνονται και στην κοινωνία μας και στο κράτος, ώστε δεν αποκλείεται καθόλου να έχομε απρόσμενες εκπλήξεις, όποτε και αν γίνουν εκλογές, αφού ο λαός έγινε συνετότερος από την ανάγκη και τα κόμματα έχουν ξεπεραστεί.
Το βέβαιο είναι ότι παρά τα δεινά του 2013, παραμείναμε στο ευρώ και στην Ε.Ε., είμαστε όμως μέσα στα πλαίσια των συμφωνιών που κάμαμε για να μη χρεοκοπήσουμε τελείως (Μνημόνιο). Και το μεν μνημόνιο φεύγει σε λίγους μήνες, οι συνέπειές του όμως δεν είναι μόνο κακές, όπως ούτε και προσωρινές.
Μπήκαμε στο 2014 και είναι ήδη νόμοι του κράτους:
1. Είναι κακούργημα η εξασφάλιση εσόδων από εγκληματικές πράξεις και το ότι είναι στη φυλακή ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπαγεωργόπουλος, είναι δείγμα ωρίμανσης της Δημοκρατίας μας.
2. Το άνοιγμα των λογαριασμών, πράγμα που κάποτε ήταν αδιανόητο και να το σκεφτούμε (την εποχή της αμέριμνης ευφορίας και των παχιών αγελάδων), είναι γεγονός.
3. Κράτηση χρημάτων, από καταθέσεις, για οφειλές προς το Δημόσιο. Είναι ευρύτατα γνωστό ότι κάποιοι δεν πλήρωναν ποτέ στο κράτος. Έπαιρναν μόνο, «άρμεγαν» μόνο, όπως ο επίκαιρος Μιχάλης Λιάπης. Καιρός ήταν να πληρώσουν και αυτοί.
4. Όσοι υπάλληλοι καταχράστηκαν χρήματα του Δημοσίου, απολύονται, ενώ κάποτε επιβραβεύονταν…
Με άλλα λόγια: Η Ελλάδα και οι Έλληνες είναι-βαδίζουν σε καλύτερη κατεύθυνση. Λύνονται μερικά προβλήματα, παραμένουν όμως πολλά άλυτα και εκεί πρέπει να εστιαστεί η προσοχή μας. Πρώτο από όλα είναι η ανεργία. Σημαντικό θεωρώ την βραδύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης, πράγμα που περιορίζει ουσιαστικά το περί δικαίου αίσθημα και στερεί σημαντικότατα ποσά από τα Δημόσια ταμεία.
Ευτύχημα είναι το ότι η Ελλάδα αναλαμβάνει σήμερα την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κατά το α’ εξάμηνο του 1914.
Έτσι, θα έχει την ευκαιρία να θυμίσει στους εταίρους την Ε.Ε. ότι τα ομολογημένα από τους ίδιους λάθη στην πλάτη του ελληνικού λαού κατά την εφαρμογή του μνημονίου, οφείλουν ηθικά και νομικά να τα διορθώσουν.
Νομίζω ότι είναι ανάγκη τώρα για κήρυξη πανστρατιάς απ’ όλες τις πτέρυγες του πολιτικού κόσμου (πλην της Χρυσής Αυγής) για διεκδίκηση είτε νέου σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα από την Ε.Ε. ή εξασφάλιση επιμήκυνσης των δανείων, με ταυτόχρονη χορήγηση χαμηλότοκων (1-2%) για να γίνει βιώσιμο το χρέος μας.
Νομίζω ότι λίγοι καλόπιστοι Έλληνες θα διαφωνήσουν στην πρόταση του Αλέκου Παπαδόπουλου στο «Βήμα» 22-12-2013, για εθνική συνεννόηση, για τη διάσωση της χώρας, που είναι χρεωμένη μέχρι το λαιμό. Και νε μεν δεν υπάρχει «ο ηγέτης». Υπάρχουν όμως άνθρωποι έντιμοι, όπως: Αλέκος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Τσοβόλας, Μανόλης Γλέζος, Γιάννης Δραγασάκης, Βασίλης Μαρκεζίνης. Μαζί τους να συνεργαστούν όσοι έχουν δημιουργική εμπειρία από θητεία στα όργανα της Ε.Ε., όπως η Μαρία Δαμανάκη, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Κωστής Χατζηδάκης. Μαζί τους, φυσικά, ο Γιάννης Στουρνάρας, γνώστης εντιμότητας και γνώστης των Ελληνοευρωπαϊκών πραγμάτων όσο λίγοι. Οφείλουν και οι πολιτικοί και οι πολίτες να αφήσουν στην άκρη όσα τους χωρίζουν και να θυμηθούμε ότι μας ενώνει η Ελλάδα, οι σύγχρονοι και οι αυριανοί Έλληνες.
Μην ξεχνούμε ότι παράδοσή μας είναι ο Μακρυγιάννης, που τόνιζε: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου, δεν αγαπώ άλλο τίποτα».
Μην ξεχνούμε τον Σωκράτη που τόνιζε: «Και από την μητέρα και από τον πατέρα και από όλους τους προγόνους η πατρίδα είναι πολυτιμότερη και σε ανώτερη μοίρα…».
Ας θυμηθούμε τον Ρήγα Φεραίο, που έγραψε: «Ο νόμος να ‘ναι ο μόνος και πρώτος οδηγός…».
Εμείς, οι απλοί πολίτες ας κάμομε πράξη αυτό που σήμερα θεωρείται σύγχρονος πατριωτισμός: να πληρώνομαι τους φόρους που μας αναλογούν δίκαια, επειδή η οικονομία της Ελλάδας θα πάει καλά, μόνο αν όλοι αναλογικά πληρώνουν όσα δίκαια ζητούνται από το κράτος.
Για το καλό του τόπου οι πολιτικοί πρέπει να αφήσουν τον λαϊκισμό που χαϊδεύει αυτιά και να λένε την αλήθεια, επειδή η κρίση και η ανέχεια έκαμε πιο σοφό τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι ουσιαστικά θετική αφετηρία για να κυλήσει δημιουργικά το 2014.
