Η πολιτική και οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο, αλλά ειδικότερα στην Ελλάδα, ήταν και συνεχίζουν να παραμένουν μια ξεχωριστή κοινωνική περίπτωση. Οι φράσεις που χρησιμοποιούνται σχεδόν πάντα είναι κλισέ και όλοι ξέρουμε ότι, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, θα ακούσουμε τις ίδιες ανέφικτες υποσχέσεις, τάζοντας τα ίδια ανέφικτα πράγματα, χωρίς ποτέ να υλοποιηθούν αυτά που διατυμπανίζουν όλοι τους προεκλογικά. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στη χώρα μας, που χρήζει πανεπιστημιακής μελέτης, είναι ότι οι πολιτικοί παρ’ ότι παραμυθιάζουν τον κόσμο, βγαίνουν ξανά οι ίδιοι και ίδιοι συνεχώς. Αλλά και οι πολίτες ενώ γνωρίζουν εκ των προτέρων την κοροϊδία, ψηφίζουν ξανά και ξανά τους ίδιους, κάνοντας το ίδιο λάθος! Τα πιο γνωστά «παραμύθια» των πολιτικών είναι ότι βγαίνουμε από το τούνελ, αλλά ως δια μαγείας αντί να βγούμε τελικά μπαίνουμε! Και βέβαια αν και όταν καταφέρουμε να βγούμε από το τούνελ, σχεδόν αμέσως ξαναμπαίνουμε! Ότι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, άσχετα αν τελικά χάνονται και αυτές που υπήρχαν! Ότι θα φτιαχτούν ποτάμια και γεφύρια, άσχετα αν ο βασικός κόμβος κίνησης της πόλης μας στα Περιβόλια παραμένει γεφύρι της Άρτας και άφτιαχτος μετά από επτά ολόκληρα χρόνια! Ο περίφημος ΒΟΑΚ, που είναι από τους πιο επικίνδυνους ελληνικούς οδικούς άξονες, ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1965!!! Είμαστε στο 2015 δηλαδή 50 χρόνια μετά και δεν έχει τελειώσει ακόμη!!! Ποιος ξέρει στην επέτειο των 100 χρόνων του ίσως να του κάνουν τα τελευταία μερεμέτια! Και όλα αυτά γίνονται βέβαια πάντα «κατόπιν ενεργειών μου!». Οι ειδικοί εξεταστές του βιβλίου ρεκόρ Γκίνες άραγε τα ξέρουν όλα αυτά;
Στο παρελθόν έχω αναφερθεί αρκετές φορές για τα αδιέξοδα που μας οδήγησαν οι πολιτικοί στη χώρα μας από γεννήσεως του νεοελληνικού κράτους, αλλά ειδικότερα τα τελευταία σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, με αποτέλεσμα τη σημερινή κατάντια. Μπορεί να γράψει χιλιάδες λέξεις κάποιος για την ανικανότητα των πολιτικών, αλλά πολύ δύσκολα θα μπορέσει να γράψει εγκωμιαστικά σχόλια γι’ αυτούς! Τυχαίο; Μάλλον όχι! Αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν κάνει άλλοι πριν από μένα σε κάθε επίπεδο και είναι κουραστικό να κάνω το ίδιο. Νιώθοντας μόνο οργή, για την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και την απόλυτη κοροϊδία δεκαετιών, όπως και οι περισσότεροι συμπολίτες μου υποθέτω, που ενώ -οι πολιτικοί- υπόσχονται ότι όλα θα τα αλλάξουνε και τελικά όλα τα ίδια μένουν, χωρίς τίποτα να βελτιώνεται, προτιμώ να παραθέσω το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο-ποίημα του βραζιλιάνου Μάριο Αντράντε, το οποίο ίσως θα εκφράζει πολλούς και από τους αναγνώστες. Ευχή να το διάβαζαν και οι πολιτικοί, μήπως και άλλαζε κάτι έστω και στο ελάχιστο, (αν και όπως λέει ο σοφός λαός μας, τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς!), αλλά και κάθε άνθρωπος που θέλει να ονειρεύεται και να δει στη ζωή του καλύτερες μέρες. Ευτυχώς που τα όνειρα είναι τζάμπα και δεν φορολογούνται, τουλάχιστον όχι ακόμη!
Πληροφοριακά ο Μάριο Αντράντε γεννήθηκε το 1893 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και έζησε εκεί και τα 52 χρόνια του σχετικά σύντομου βίου του. Φωτογράφος, κριτικός και ιστορικός τέχνης αλλά και ποιητής, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος ανάμεσα σε άλλα θαυμάσια πράγματα που κατάφερε, θεωρείται ουσιαστικά ως ο θεμελιωτής της σύγχρονης βραζιλιάνικης ποίησης και βασικός εκπρόσωπος του μοντερνισμού στη Βραζιλία τα 20 χρόνια του μεσοπολέμου.
Να τι λέει λοιπόν!
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά παρατήρησε ότι του απέμειναν λίγες, οπότε άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλεια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δε συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους και τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μη πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φθάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Εύχομαι σε όλους μας να είναι παρόμοιος ο τρόπος της ικανοποίησης, γιατί με κάποιον τρόπο, κάποια στιγμή, όλοι μας θα φτάσουμε στο τέλος…».
ΥΓ. Ποιος στ’ αλήθεια δεν θα ήθελε να μπορεί να διαλέξει το τέλος; …το μόνο που μένει να ευχηθώ στους απανταχού ψηφοφόρους την προσεχή Κυριακή είναι καλό βόλι…, με σύνεση και γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας και όχι του ατόμου, τη σωτηρία του δάσους και όχι του δέντρου και πάντα με την ελπίδα, επειδή πεθαίνει τελευταία, ότι η ευχή μου θα πιάσει!
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
