Του ΝΙΚΟΥ Γ. ΝΤΑΜΠΑΚΑΚΗ
Έχοντας το DNA του ανυπότακτου και ατίθασου Σφακιανού που κληρονόμησε από τον Ήρωα Σφακιανό πατέρα του και την Ηρωίδα Σφακιανοπούλα μητέρα του, αλλά και γαλουχημένος με τα νάματα της Γαλλικής Επανάστασης από τον πρώτο πνευματικό πατέρα του τον Γάλλο Mercie στην Αίγυπτο και τα ιδανικά για φιλοπατρία, πατέρα του, τον αείμνηστο Διδάσκαλο του Γένους, τον Γεώργιο Γεννάδιο, αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για την απελευθέρωση της Κρήτης και την Ένωσή της με την Μητέρα Ελλάδα.
Γαλλομαθής και Γαλλοτραφής από τον ως άνω πρώτο πνευματικό πατέρα του τον Mercie, έχοντας μελετήσει τους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους (Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Σωκράτη κλπ.), αλλά και μελετητής των: Βολτέρο, Ρουσσώ και όλων των αντιπροσώπων του διαφωτισμού, είχε πάντα πυξίδα του και όνειρο ζωής του την απελευθέρωση της Κρήτης, κυρίως, αλλά και όλης της τότε υπόδουλης Ελλάδος.
Αυτοί ήσαν λίγοι από τους λόγους που η Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 αποφάσισε:
α) Την τοποθέτησή του ως Γραμματέα των ορεινών Σφακιωτών (Σφακιανών), (σελ. 79 του βιβλίου των Λόγων Γ.Ξ. στο Ελληνικό Κοινοβούλιο).
β) Την τοποθέτησή του ως βουλευτή μεταναστών Κρητών στη Βουλή των Ελλήνων το έτος 1843.
Εκ πρώτης όψεως και σαν πρώτη σκέψη ο αναγνώστης του προαναφερόμενου βιβλίου (ΣΕΛ. 87) όταν λέγει ορεινοί Σφακιώτες, νομίζομε πως εννοεί ότι αναφερόμεθα στους λεβέντες καθ’ όλα, ποιμένες (βοσκούς) της μαδάρας και των Λευκών Όρεων.
Η συνεχής ιστορική έρευνα του γράφοντος, στάθηκε στους Γάλλους Ορεινούς-αντιστασιακούς του 18ου αιώνα (δηλαδή συγχρόνους του Γ.Ξ.), οι οποίοι ήσαν πολιτική ομάδα στην Γαλλία με αντιπροσώπους στη Συμβατική Συνέλευση μετά την επανάσταση (1789) που αντιμαχόταν την μοναρχία.
Κατά τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο και η Εθνοσυνέλευση της Ελλάδος (3ης Σεπτεμβρίου 1843) αποτελεί πολιτική ομάδα (κόμμα) που αντιμαχόταν την μοναρχία του 18ου αιώνα στην Ελλάδα.
Τρανή απόδειξη των αντιμοναρχικών πεποιθήσεων του Γ.Ξ. είναι οι δηλώσεις του (που έγιναν μπροστά στα ερείπια του σπιτιού του Δασκαλογιάννη, στην Ανώπολη Σφακίων) και που έχουν ως εξής:
«Προ τεσσάρων ετών περιηγούμενος την Κρήτην και φθάσας εις την Ανώπολιν Σφακίων έσπευσα να πλησιάσω το ερειπωμένον μέγαρον του πρώτου αποστόλου της εξεγέρσεως της δούλης Ελλάδος, Δασκαλογιάννη. Εγονάτισα ενώπιόν του, επροσκύνησα και εφίλησα τους ένθεν και ένθεν ερριμένους ιερούς λίθους. Το περιφανές τούτο ερείπιο, είπον, είναι αγιώτερον και οσιώτερον των ανακτόρων εν οις ενοικούσι βασιλείς και αυτοκράτορες, διότι εκ του οίκου τούτου εξήλθεν η πρώτη κλαγγή της ελευθερίας των λαών. Εκ του οίκου τούτου εξήλθεν η θεία έμπνευσις. Έγρεο φίλα μάτερ, ενώ εκ τον ανακτόρων των ισχυρών δίδεται το πρόσταγμα της σφαγής των πολιτών δια να κορέσσουν τα πάθη και την απληστίαν των οι άρπαγες των δικαιωμάτων του πολίτου…» (σελ. 44).
Αγορεύων στην Ελληνική Βουλή των δούλων Ελληνικών επαρχιών: της Θράκης, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Κρήτης, της Σάμου, των Ψαρών της Μυτιλήνης, της Χίου, της Ρόδου, της Κύπρου κλπ. με την στεντόρεια, πάντα, φωνή του λέγει:
«Και ο Μέγας Ναπολέων, ο συντρίψας τα στέμματα εις τας κεφαλάς των βασιλέων, ο αφυπνίσας τους λαούς από τον λήθαργο της δουλείας…» (σελ. 13).
Αυτές και μόνον οι επισημάνσεις δεν αρκούν για να κατανοηθεί ποιες ήσαν οι πολιτικές πεποιθήσεις του Μεγάλου Ήρωα και ευεργέτη μας Γ.Ξ.; απλά ερωτώ.
Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που ο Μεγάλος Γ.Ξ. αγνοήθηκε όλα αυτά τα χρόνια; ή δεν ακούστηκε καν το όνομά του, σαν προσωπικότητα;
Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που στην τελετή της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα παρόντος του τότε Βασιλιά της Ελλάδος και του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδος την 1η Δεκεμβρίου 1913 δεν βρέθηκε ένας, όποιος, λόγος να λεχθεί για την προσφορά και την τεράστια -γιατί όχι πρωταρχική- συμβολή του στους αγώνες για απελευθέρωση της Κρήτης και την ένωσή της με την Μητέρα Ελλάδα, το όνειρο ζωής του Γ.Ξ.; και πάλι απλά ερωτώ.
Αυτά είναι απορίες και ερωτήματα του γράφοντος και θα είναι μεγάλη χαρά και τιμή αν κάποιος αρμόδιος είχε την καλοσύνη να απαντήσει, ει δυνατόν δια του τύπου, ώστε να ενημερωθούν και οι πάμπολλοι φιλίστορες.
Οι παραπάνω επισημάνσεις, αλλά και το όραμα του Γ.Ξ. για την Μεγάλη Ελλάδα, που αμέτρητες φορές αναφέρεται στο εν λόγω βιβλίο-ιστορικό θησαυρό (κατά τον κύριο Αντώνη Αντωνιάδη – αρχιτέκτονα- καθηγητή Πανεπιστημίου και ιστορικόν- από την Ύδρα) και Ευαγγέλιο (κατά τον Σεβαστό πατέρα Ιγνάτιο Χατζηνικολάου θεολόγο -τ. Λυκειάρχη-Χανιά) και μπούσουλα ζωής κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, πιστεύω ότι θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο και η πλέον αρμόζουσα ονοματοδοσία σε λεωφόρο των Χανίων, αντί της παρόδου της παρόδου (!) που του εδόθη λίαν «τιμητικά» για τον Μεγάλο, αναμφισβήτητα, Ήρωα και Ευεργέτη, αλλά και πρωτοπόρο ή προλαλήσαντα, όπως ο Γ.Ξ. αποκαλείται από τον σεβαστό λογοτέχνη και έγκριτο δημοσιογράφο κ. Δημήτρη Κακαβελάκη- Χανιά, ο Γεώργιος Ξενουδάκης.
Θα μπορούσα και θα ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα για τον Άνθρωπο που σέβομαι και εκτιμώ αφάνταστα, δεν το κάνω όμως σεβόμενος τον χρόνο του αναγνώστη και το αφήνω στην κρίση και την γραφίδα πολύ πιο ικανών και αρμοδίων από εμένα να το πράξουν.
Ευελπιστώ και εύχομαι να έχω την όποια κριτική και τα σχόλια των αρμοδίων προς τούτο, εν όψει των εορταστικών εκδηλώσεων που γίνονται αυτόν τον καιρό στην Κρήτη για τα 100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Μητέρα Ελλάδα.
Αναφωνώ για μια ακόμη φορά: Έγρεο φίλα μάτερ. Που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση: Ξύπνα από τον λήθαργό σου αγαπητή μητέρα, δηλαδή πατρίδα.
Ας μου επιτραπεί τέλος να θυμηθώ αυτό που λέγει ο σοφός λαός μας: Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Ο Μεγάτιμος λοιπόν Ήρωάς μας είχε φίλους:
α) Τον μεγάλο άνδρα του αγώνος Ιωάννη Κωλέτη.
β) Τον μεγάλο του γένους διδάσκαλο, αείμνηστο Γεώργιο Γεννάδιο.
γ) Τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο.
δ) Τον επιφανή νομικό-νομοδιδάσκαλο και διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, αείμνηστο Μάρκο Ρενιέρη.
ε) Τον Γ. Χατζηγρηγοράκη και Μ. Μαυρατζάκη – υποπρόξενους της Ρωσίας στο Ρέθυμνο.
Όλοι τους γνωστών δημοκρατικών πεποιθήσεων.