Το τελευταίο τρίμηνο έχουν συμβεί πολλά θανατηφόρα τροχαία στο οδικό δίκτυο της Κρήτης και με την ευκαιρία αυτή εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων. Θα ήθελα όμως να επικεντρωθώ στον χαμό τριών νέων μουσικών, το νήμα της ζωής των οποίων κόπηκε τις πρωινές ώρες πάνω στο οδικό δίκτυο του νησιού μας.
Αν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε πραγματικά άτυχο ένα από τους τρεις αυτός είναι ο αείμνηστος λαγουτιέρης από τον Κρουσώνα Μίμης Τσικανδυλάκης, ο οποίος επιστρέφοντας από μια παρέα που έκανε με τους συνεργάτες του Μιχάλη Κουνάλη και Νίκο Τζουλιαδάκη, είχε την ατυχία να συγκρουστεί μετωπικά με αυτοκίνητο που οδηγούσε μητέρα 3 παιδιών, η οποία έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω του. Το αποτέλεσμα τραγικό, αφού έχασαν και οι δυο τη ζωή τους. Οι άλλοι δυο μουσικοί δηλαδή ο Γιώργος Τριβιζάκης από το Αρκαλοχώρι που έπαιζε κρουστά και ο Χανιώτης λυράρης Γιάννης Γδοντάκης έφυγαν από γλέντι ξημερώματα, αφού είχαν καταναλώσει πολύ αλκοόλ και ο μεν πρώτος πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και έπεσε πάνω σε αγροτικό χάνοντας ακαριαία τη ζωή του και αφαιρώντας τη ζωή ενός άτυχου ζευγαριού, ο δε Γδοντάκης έπεσε πάνω σε δέντρο στη λεωφόρο Σούδας και ξεψύχησε αβοήθητος. Τραγικά γεγονότα, απέραντος και αβάσταχτος πόνος στους συγγενείς και φίλους των θυμάτων αλλά παρατηρεί κανείς ότι δεν παραδειγματιζόμαστε από τον θάνατο και συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη.
Έρχομαι λοιπόν στο επίμαχο θέμα της υπερβολικής οινοποσίας των μουσικών και θαμώνων, ιδιαίτερα στις κοινωνικές εκδηλώσεις. Είναι λογικό να καταναλώνονται οινοπνευματώδη ποτά λόγω της χαράς και της ανάγκης που έχουμε να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας. Δεν είναι λογικό όμως να πέφτουμε κάτω από την οινοποσία με κούπες ούτε σωστό να οδηγούμε μετά, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή μας αλλά και τη ζωή των άλλων.
Ιδιαίτερα οι μουσικοί πρέπει να καταλάβουν ότι αν χάσουν τον έλεγχο από την κατανάλωση αλκοόλ δεν μπορούν να αποδώσουν σωστά τη μουσική και το τραγούδι και φυσικά γελοιοποιούνται. Δεν θυμάμαι ποτέ τον αείμνηστο Σκορδαλό, τον Μουντάκη, τον Ροδάμανθο, τον Σταματογιαννάκη, τον Σηφογιώργη και άλλους μεγάλους καλλιτέχνες να πίνουν μέχρι τελικής πτώσης και να ξεχνούν τα λόγια τους ή να μην θυμούνται τα τραγούδια. Ούτε βέβαια έδιναν το θάρρος στους θαμώνες να τους ποτίζουν με το μπουκάλι στο στόμα ή να τους αναγκάζουν να πιούνε κούπες. Η αξιοπρέπεια και η ευθύνη που είχαν να φέρουν σε πέρας με επιτυχία κάθε γλέντι δεν τους επέτρεπε να μεθύσουν στο πάλκο.
Αυτοί μεθούσαν και τα έδιναν όλα όταν έβλεπαν μερακλήδες να χορεύουν σωστά πάνω στο μέτρο ή όταν έβλεπαν μερακλίνες και όμορφες κοπελιές να στραταρίζουν σαν τις πέρδικες στη χορεύτρα. Κλείνοντας λοιπόν παρακαλώ θερμά τους μουσικούς να μην πίνουν πάνω στο πάλκο, εκτός ίσως από ένα δυο ποτηράκια και να μην προκαλούν τους θαμώνες δίνοντάς τους πρώτοι το παράδειγμα για ξέφρενη οινοποσία. Επίσης, παρακαλώ θερμά τους θαμώνες να μην αναγκάζουν τους μουσικούς να πιουν βάζοντάς τους το μπουκάλι στο στόμα ή δίνοντας τους την κούπα, διότι στο τέλος δεν θα μπορούν να παίξουν και ακόμα χειρότερα τους ανοίγουν την πόρτα του Άδη, αφού θα χρειαστεί να οδηγήσουν μετά.
Ας συλλογιστούμε όλοι την παρακάτω μαντινάδα μου:
«Δεν είναι οι κούπες αντρειά ούτε και οι κανάτες
γιατί στου Άδη οδηγούν τις σκοτεινές τις στράτες».
* Ο Γιώργος Σηφάκης (Σιμισακογιώργης) είναι στιχουργός – μουσικός παραγωγός
