Όμως όταν, σε αναδημοσίευση, διάβασα απόσπασμα από τη συνέντευξή του στην «Wall Street Journal», που δικαιολογούσε το φαινόμενο της διαφθοράς στα ελληνικά νοσοκομεία στη λογική των χαμηλών μισθών των γιατρών, κατάλαβα ότι το πράγμα σοβαρεύει, δεν είναι τυχαίο πια, έχει γίνει επίσημη αντίληψη.
Προσπαθώντας να μπω στη λογική του κ. Τσίπρα, αναρωτήθηκα μήπως τελικά δεν είναι αδικημένοι και οι δικαστές, οι εφοριακοί, οι υπάλληλοι των πολεοδομιών των Δήμων κ.λπ. Και αφού αναγνωρίζουμε στους γιατρούς το «ίδιον», να συμπληρώνουν το εισόδημά τους, μήπως θα ήταν άδικο να το στερήσουμε στους υπόλοιπους. Και τελικά γιατί να το περιορίσουμε στο δημόσιο τομέα. Σε μια διασταλτική ερμηνεία του «συμπληρώματος», θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε τον δικηγόρο που συμπληρώνει το εισόδημά του από τον αντίδικο, τον εργολάβο που αφαιρεί σίδερα από την οικοδομή γιατί οι τιμές στα ακίνητα έχουν πέσει, τον αγρότη που παίρνει πραγματικές επιδοτήσεις για πλασματικές παραγωγές και τόσα παραδείγματα όσα και τα επαγγέλματα.
Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει ο κ. Τσίπρας, αλλά αυτή η λογική χρεοκόπησε τη χώρα. Η λογική του όλοι χρωστάνε σε όλους, η λογική του όλοι έχουν δίκιο, η λογική που οδηγεί στη ρεμούλα και στη συνενοχή. Αυτά που περιγράφει ο κ. Τσίπρας σαν «συμπληρώματα», είναι το επιπλέον τίμημα που πλήρωνε και πληρώνει η ελληνική κοινωνία για να μένει ανέπαφη και να δικαιολογείται η διαφθορά στα Υψηλά Επίπεδα.
Αυτή η λογική δίνει το δικαίωμα στους κατά καιρούς «Πάγκαλους» να κουνάν το δάκτυλο, αυτή η λογική παράλυσε τη δημόσια διοίκηση και διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας.
Στη λογική του κ. Τσίπρα η Έλληνες χωρίζονται σε ατσίδες και κορόιδα. Σε διεκδικητές και μοιραίους. Γιατί τι άλλο από κορόιδο είναι ο γιατρός που κάνει με επιμέλεια το καθήκον του, ο δικαστής που αισθάνεται το βάρος της αποστολής του, ο μηχανικός που δεν κάνει εκπτώσεις στην ασφάλεια. Τίποτα άλλο παρά εθελόδουλα ανθρωπάκια που δεν προσπαθούν να βελτιώσουν την προσωπική τους θέση, απέναντι στην «κακούργα κοινωνία» που δεν τους αμείβει όπως τους αξίζει.
Όσα χρόνια ασχολούμαι με την αριστερά έχω μάθει ότι ο καθένας βελτιώνει τη θέση του συλλογικά. Θέτει τα αιτήματά του στην κοινωνία, τα επικοινωνεί, τα υποστηρίζει, απεργεί σεβόμενος τον άλλο και στο τέλος κάνει «ταμείο». Έπεισε δεν έπεισε, μπόρεσε δεν μπόρεσε. Και ξέρω επίσης ότι όποιος, παρόλα αυτά, αισθάνεται προσωπικά αδικημένος, αισθάνεται δηλαδή ότι η κοινωνία δεν συμμερίζεται την «ανεκτίμητη προσφορά του», απλά παραιτείται και αναζητά άλλες πολιτείες, άλλα επαγγέλματα.
Ξέρω ακόμη ότι η αριστερά στη μακρόχρονη διαδρομή της τέτοια διλλήματα δεν είχε, είχε μια καθαρή κουβέντα για τα ζητήματα της πολιτικής και της κοινωνίας. Λάθος πολλές φορές, αλλά καθαρή. Αυτές οι καθαρές κουβέντες είναι που επέτρεψαν μια ηττημένη πολιτικά και στρατιωτικά παράταξη να κερδίσει τον άλλο πόλεμο, τον πιο σπουδαίο, τον πόλεμο της ήθους.
Αλλά τι σχέση έχει με όλα αυτά η νεοαριστερά του κ. Τσίπρα, και τελικά τι σχέση έχει ο κ. Τσίπρας με την αριστερά.
της Δημοκρατικής Αριστεράς Ρεθύμνου
