Ένα νέο ζευγάρι Μαροκινών, πάνε κοντά δέκα χρόνια τώρα, ήρθε και ενοικίασε το ισόγειο δυάρι δίπλα μας. Ο Χασάν με ζωγραφισμένο πάντα το χαμόγελο ενός παιδιού στο πρόσωπο, πάντα προσηνής και φιλικός. Κι η Καρίμα μια εξαίσιας ομορφιάς κοπέλα, που ποτέ δε φόρεσε μαντίλα, έβαφε τα μαλλιά της καστανοκόκκινα και τα έδενε με πολύχρωμες κορδέλες, και ήθελε να προσομοιάζει με Ευρωπαία όσο μπορούσε.
Ο Χασάν ήταν τεχνίτης ξυλουργός, και σύντομα έγινε αναντικατάστατος σε ένα παλιό επιπλοποιείο του οποίου ο μάστορας γερνούσε. Κυκλοφορούσε με τα πόδια και όταν οι συνθήκες απαιτούσαν γρηγοράδα, με ένα παλιό μοτοποδήλατο του αφεντικού. Η Καρίμα δουλευταρού κι ακούραστη, ανήκε σ’ ένα συνεργείο καθαρισμού, απ’ αυτά που καθαρίζουν κάθε μέρα τα μεγάλα πολυκαταστήματα στην πόλη. Αν και αλλεργική, δούλευε αγόγγυστα κάθε μέρα εισπνέοντας απορρυπαντικά και χλώρια. Υπήρχαν και ορισμένες μέρες του χρόνου που έρχονταν κι έπαιρναν τον Χασάν με αμάξι. Τότε ήταν που μάζευε τις ελιές του αφεντικού.
Κυριακές όταν είχαμε κοτόπουλο στο φούρνο, τούς φυλάσσαμε την μερίδα τους. Το πιάτο δε γύριζε ποτέ άδειο, αλλά με αρνίσια σουβλάκια που έψηνε ο Χασάν στη θράκα. Ιεροτελεστία γι’ αυτόν ήταν το καθημερινό τσάι, κάπνιζε, αλλά δεν έπινε αλκοόλ. Όταν στο ραμαζάνι μεγάλωνε κάπως η γενειάδα του, με ρωτούσε σοβαρά αν θα έπρεπε να ξυριστεί. Δεν του έλεγα τίποτε, καταλάβαινα ότι τα γένια του δεν ήταν για τη μόδα. Την επομένη ήταν φρεσκοξυρισμένος και χαμογελαστός ξανά. Καμιά φορά τον έπιανε η νοσταλγία του τόπου του και μου έδειχνε φωτογραφίες από το Μαρακές και την Καζαμπλάνκα. Μιλούσε και στην Καρίμα, όμως αυτή ήταν ανένδοτη, ήθελε να ζει στην Ευρώπη.
Όταν η Καρίμα έμεινε έγκυος, το ζευγάρι των Μαροκινών αναζήτησε ένα πιο μεγάλο κατάλυμα. Ο Χασάν με πολύ προσωπική εργασία αναπαλαίωσε μια εγκαταλελειμμένη μονοκατοικία και μετακόμισαν εκεί. Η Καρίμα γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι στο νοσοκομείο.
Από τότε όποτε βλέπω το Χασάμ στα τοπικά καφέ, πάντα καθαρό και καλοντυμένο, με χαιρετά πάντα με το ίδιο χαμόγελο. Μ’ αρέσει να τον βλέπω να προοδεύει, να πηγαίνει μπροστά. Τον συναντώ και στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής στη γειτονιά μαζί με τη μικρή του και το τρίκυκλο ποδηλατάκι της. Τελευταία φορά που συνάντησα την οικογένεια του Χασάν, ήταν σ’ ένα σταυροδρόμι στη γειτονιά, όπου ο οδηγός πλέον Χασάν έδινε προτεραιότητα στους πεζούς. Με χαιρέτησε φιλικά μέσα από το οικογενειακό Ρενώ. Χάρηκα διπλά, όπως όταν ένας άλλος Μαροκινός Χασάν καλούνταν πάντα από τον πάγκο αλλαγή των ερυθρόλευκων πρωταθλητών στο ποδόσφαιρο, και πάντα σκόραρε το γκολ που έκρινε το ματς, έτσι κι ο δικός μας Χασάν στέριωσε στην πόλη μας και κάθε μέρα που περνάει προσφέρει υπηρεσίες, αναπόσπαστο μέλος της τοπικής κοινωνίας.
