Ένα έργο διαχρονικό, ήταν η φετινή παρουσία της Πολιτιστικής Αναγέννησης στο θεατρικό μας γίγνεσθαι.
Ο «Χιτώνας» του Λόιντ Ντάγκλας, σε θεατρική διασκευή Εύας Λαδιά ανέβηκε σε δυο παραστάσεις στο Ωδείο Ρεθύμνου σημειώνοντας μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία.
Ο σκοπός ήταν βέβαια η στήριξη του Παιδικού Πολιτιστικού Κέντρου, όμως δόθηκε η ευκαιρία στο κοινό να απολαύσει μια δημιουργία αξιώσεων.
Και αυτή τη φορά ήταν διάχυτη η «καλή χημεία» στη σύνθεση του καλλιτεχνικού τιμ. Όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις ομάδες με τις οποίες συνεργάστηκε η Εύα Λαδιά. Αναμφισβήτητα δικαιώνεται στην περίπτωση αυτή η συμπερασματική ρήση ότι, αν δεν καταθέσει «ψυχή» ο καλλιτέχνης, η προσπάθεια δεν έχει ουσιαστική επιτυχία κι ας έχει παρουσιαστεί σε κατάμεστη αίθουσα. Για του λόγου το αληθές θυμίζουμε την παράσταση του Λυκείου Ελληνίδων με το «Επικίνδυνο παιχνίδι» του Κορρέ.
Η φλόγα των ηθοποιών με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία της Μαρίας Σακαδάκη-Σακαράκη έδωσε τις παραστάσεις που θα συζητάμε για πολύ καιρό. Και με την ευκαιρία να προσθέσουμε ότι ανυπομονούμε να ξαναδούμε σύντομα το έργο.
Στον «Χιτώνα» είχαμε το φαινόμενο να παρουσιαστούν αξιόλογα μέλη της τοπικής κοινωνίας για πρώτη φορά επί θεατρικής σκηνής.
Η Εύα Λαδιά που είχε και τον πρώτο λόγο στην επιλογή των ηθοποιών δήλωνε από την αρχή και τους εμψύχωνε ότι θα αποκαλύψουν στοιχεία στον εαυτό τους και δεν θα το πιστεύουν. Όπως και αποδείχτηκε περίτρανα στην παράσταση.
Ο «Χιτώνας» του Λόιντ Ντάγκλας μπορεί να είναι μια θεαματική περιπέτεια στην οθόνη, όπως βλέπουμε στη γνωστή κινηματογραφική ταινία του 1953, που παίζεται ακόμα με επιτυχία, αλλά στη θεατρική σκηνή χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να το τολμήσει κανείς.
Η συμπολίτισσα συγγραφέας κατάφερε να συνοψίσει το πνεύμα του συγγραφέα σε σκηνές, επιτυγχάνοντας μέσα από τους διαλόγους να κατοχυρώσει τη δράση και να δημιουργήσει πλοκή.Έτσι, σε διάρκεια μιάμισης ώρα περίπου, το κοινό παρακολούθησε με ακρίβεια την περιπέτεια του χιλίαρχου Μάρκελου που κλονίζεται το λογικό του μόλις κερδίζει στα ζάρια το χιτώνα του Ιησού, λίγο μετά τη σταύρωση Του, στην οποία είχε εποπτεύσει, εκτελώντας την απόφαση του Πιλάτου. Ανακτά τον εαυτό του ακουμπώντας στο ύφασμα, ενώ ψάχνει το μαχαίρι του να δώσει τέλος στη ζωή του που έγινε εφιαλτική πλέον. Στη συνέχεια γίνεται χριστιανός και μάρτυρας, με την αγαπημένη του Ντιάνα, ομολογώντας με παρρησία την πίστη του στον Καλιγούλα.
Τα κοστούμια από το Βεστιάριο έδωσαν την ατμόσφαιρα εποχής του έργου, με την ποιότητα που τα διακρίνει, ενώ η μουσική του Μπάμπη Πραματευτάκη απογείωσε την παράσταση προσθέτοντας την απαιτούμενη έμφαση στις κορυφαίες στιγμές.
Χαριτωμένη πινελιά η εμφάνιση παιδιών που έκαναν τον πρόλογο της παράστασης αναφερόμενα στο έργο. Ήταν μέλη του Παιδικού Πολιτιστικού Κέντρου και συγκεκριμένα Νίκος, Αλεξάνδρα και Χριστόφορος Μονιάκης, Νίκος και Εύα Πολιτάκη και Δανάη Χαρκιανάκη.
Αλλά η μεγάλη επιτυχία και των δύο παραστάσεων, οφείλεται στους καλλιτέχνες που ερμήνευσαν τους βασικούς ρόλους.
Η Ειρήνη Λογιάκη, που είχε και την πρώτη της επαφή με το θέατρο παρουσίασε ιδανικά την αδελφή που αγωνιά για την τύχη του αδελφού της. Μας απέδειξε ότι διαθέτει συναίσθημα και ταλέντο που μπορεί να της προσφέρει, με την απαιτούμενη προσπάθεια και άλλες καλές ερμηνείες.
Ο Σταύρος Ψαρουδάκης, γνωστός εκπαιδευτικός που υπηρετεί στο Επαγγελματικό Λύκειο Ρεθύμνου ήταν ο Δημήτριος όπως πρέπει να τον φαντάστηκε ο συγγραφέας. Αν και πρώτη φορά στο θέατρο, ήταν εξαιρετικός σε κίνηση, άρθρωση, συναίσθημα. Θα θυμόμαστε για καιρό την ερμηνεία του. Και μάλλον όποιος παρουσιαστεί στο μέλλον στον ίδιο ρόλο θα έχει να αντιμετωπίσει ένα υψηλό μέτρο σύγκρισης.
Η Μαρία Μαραβελάκη είναι όντως μια αποκάλυψη στο ερασιτεχνικό θέατρο. Άνετη, πρόθυμη να δώσει διαφορετικά συναισθήματα ανάλογα με τις απαιτήσεις του ρόλου της, κυριαρχεί στη σκηνή και είχε απόλυτη επιτυχία και στις εμφανίσεις της αυτές. Και σαν μητέρα του Μάρκελου κέρδισε το κοινό της.
Η Εύη Γιαννουσάκη, μας έδωσε εξαιρετικά δείγματα του ταλέντου της, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στη σκηνή. Αιθέρια παρουσία με εξαιρετική σκηνική άνεση, αξιοποίησε τα μέγιστα τις σπουδές της σε θεατρική σκηνή. Επόμενο βήμα της θα είναι ο χώρος της μόδας αλλά μέχρι τότε θα έχουμε ελπίζουμε και άλλες φορές την ευκαιρία να την απολαύσουμε στο θέατρο.
Ο Μανόλης Στεφανάκης ήταν ένας συγκλονιστικός Καλιγούλας. Ο καλλιτέχνης αυτός όσο πράος και καλοσυνάτος είναι στην καθημερινότητά του και αξιαγάπητος γι’ αυτό, τόσο έντονα βγάζει στη σκηνή χαρακτήρες σκοτεινούς. Κι είναι δύσκολο αυτό αν σκεφτεί ο θεατής πόσος κόπος απαιτείται για να παρουσιάσεις κάτι εντελώς ξένο προς το χαρακτήρα σου.
Μια ακόμα αποκάλυψη ήταν ο Νίκος Γοργοράπτης. Ήταν τόσο άνετος, τόσο άμεσος με το θεατή κι ας είχε ένα ρόλο από τους πιο «άχαρους» στο έργο, δοθέντος ότι ήταν επεξηγηματικός για τα δρώμενα που θ’ ακολουθούσαν. Θα χαρούμε να τον απολαύσουμε και πάλι στο μέλλον σε κάποια άλλη δημιουργία.
Για τον Παντελή Καραδάκη τι μπορεί να πει κανείς χωρίς να τον αδικήσει; Ο εκλεκτός αυτός ηθοποιός, συγγραφέας αλλά κυρίως άνθρωπος, έχει το σπάνιο ταλέντο να πλάθει και να δίνει σε συγκλονιστικές διαστάσεις όποιο χαρακτήρα και να του εμπιστευθεί ο σκηνοθέτης. Είναι καιρός όμως να δούμε και τα δικά του έργα επί σκηνής που είναι όντως αξιόλογα και είναι κρίμα να μένουν στο συρτάρι. Για πολυσήμαντους καλλιτέχνες όπως ο Παντελής Καραδάκης πρέπει να είμαστε υπερήφανοι και να τους ενθαρρύνουμε σε κάθε τους δημιουργία. Το αξίζουν.
Όσο για τον Μάρκο Πελαντάκη είναι, επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά, τυχερό το Ρέθυμνο που τον έχει στη διάθεση κάθε πολιτιστικής ομάδας.
Σαν Μάρκελος ήταν ανεπανάληπτος. Ιδιαίτερα τη στιγμή της μεταλλαγής του ακουμπώντας τον χιτώνα. Στο ρόλο αυτό ο Μάρκος Πελαντάκης σημείωσε μια ακόμα μεγάλη επιτυχία στο πλούσιο ενεργητικό του. Και με την ευκαιρία έχουμε να παρατηρήσουμε ότι στην πόλη αυτή που αναγνωρίζεται μόνο αυτό που δεν «ενοχλεί» καλό θα είναι να έχει κάποια στιγμή ο Μάρκος Πελαντάκης την αναγνώριση που του αξίζει. Γιατί συνεχίζει με πείσμα να ξεφεύγει από το απλό, το μέτριο, το επιτηδευμένο, στοχεύοντας σε ψηλότερες κορυφές ερμηνείας.
Οι συντελεστές του έργου είχαν την ευκαιρία να τιμήσει την προσπάθειά τους ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. κ. Ευγένιος, ο οποίος προσήλθε ως απλός θεατής επιμένοντας να πληρώσει ακόμα και το εισιτήριό του.
Μίλησε μετά με λόγια καρδιάς αποδίδοντας έτσι τα καλύτερα εύσημα στην ομάδα της Πολιτιστικής Αναγέννησης. Ας έχει υγεία και μακροημέρευση να μας θυμίζει την λαμπρή εικόνα του κληρικού όταν έχει συναίσθηση του καθήκοντος και δεν τον διακατέχει η αλαζονεία της εξουσίας.
Θα περιμένουμε και άλλες παρουσίες από τη θεατρική ομάδα της Πολιτιστικής Αναγέννησης που με το «Χιτώνα» απέδειξε ότι έχει όλα τα φόντα για να υπηρετήσει το ποιοτικό θέατρο.