Ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας μεγάλος δημιουργός. Αμέτρητες οι επιτυχίες του που όλοι έχουμε τραγουδήσει, σίγουρα έχουμε χρησιμοποιήσει και τίτλους των τραγουδιών αυτών σαν ατάκες στην καθημερινότητά μας έστω κι αν αγνοούσαμε τον συνθέτη. Κι αυτό γιατί συνήθως ο ερμηνευτής κυριαρχεί στη συνείδηση του αμύητου κυρίως θαυμαστή και λιγότερο ο δημιουργός. Είναι όμως και θέμα χαρακτήρος του καλλιτέχνη να μην προβάλει τη δουλειά του κι ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι ιδιαίτερα χαμηλών τόνων. Τόσο μάλιστα που ελάχιστοι θα γνωρίζουν ότι μεγάλες επιτυχίες των Στέλιου Καζαντζίδη, Γιώργου Νταλάρα, Κώστα Μακεδόνα και τόσων άλλων ερμηνευτών είναι σύνθεση του Νικολόπουλου
Από πού να βάλουμε αρχή … «Νυχτερίδες και αράχνες»(1968), «Απόψε σ’ έχω στην αγκαλιά μου» (1968) «Αγριολούλουδο» (1972), «Την Παρασκευή το Βράδυ» (1972) «Νύχτα στάσου» (1975), «Υπάρχω» (1975 (ρεκόρ πωλήσεων). «Το σταυροδρόμι» «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» – «Οι νταλίκες» «Ψίθυροι καρδιάς» και τόσα άλλα.
Έτσι δεν μάς κατέπληξε η επιλογή του Αντώνη Μαυράκη να τον παρουσιάσει με την αφορμή της κυκλοφορίας της αυτοβιογραφίας του και να προσφέρει έτσι στο Ρεθεμνιώτικο κοινό μια ανεπανάληπτη βραδιά.
Ακόμα και ο καιρός συνηγορούσε το βράδυ της Τετάρτης για να είναι ο άπλετος αύλειος χώρος στο Παλαιοντολογικό Μουσείο ακόμα πιο ειδυλλιακός και με τον φωτισμό που ακολούθησε απέριττα μαγικός.
Ίσως να απόρησαν μερικοί επειδή ο Αντώνης Μαυράκης έδωσε αυτή τη φορά στον «ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΡΠΟ» του περισσότερο λαϊκή γεύση. Όμως είναι γνωστό ότι στην πολιτιστική αυτή κυψέλη ο μικρόκοσμός της διδάσκεται τις αξίες της ελληνικής μουσικής. Και ο Χρήστος Νικολόπουλος παραμένει από τις πιο σημαντικές.
Η βραδιά ξεκίνησε με χαιρετισμό της αντιπεριφερειάρχη κας Μαρίας Λιονή, που εξέφρασε τη χαρά της για την παρουσία του ίδιου του μεγάλου δημιουργού στην εκδήλωση και επαίνεσε στη συνέχεια για μια ακόμα φορά την ανυπολόγιστη συμβολή του «ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΚΑΡΠΟΥ» στη μουσική μας παιδεία και στην πολιτιστική μας αναβάθμιση με ξεχωριστές εκδηλώσεις ποιότητας.
Μετέφερε και τον χαιρετισμό του Περιφερειάρχη Κρήτης κ. Σταύρου Αρναουτάκη που δεν κατέστη δυνατόν να παραστεί.
Με τη σειρά του χαιρέτισε την εκδήλωση ο γενικός αρχιερατικός επίτροπος π. Νικόλαος Νικηφόρος που εκπροσώπησε τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιο.
Από πλευράς δήμου παρέστησαν ο αντιδήμαρχος κ. Μίνως Αλεφαντικός, η πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου κ. Ρένα Κουτσαλεδάκη, ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κ. Θοδωρής Νίνος και άλλοι εκπρόσωποι αρχών .
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την αφορμή του γεγονότος που ήταν η παρουσίαση της βιογραφίας του λαϊκού συνθέτη από τον καταξιωμένο συγγραφέα, στιχουργό και διευθυντής του ogdoo. gr κ. Κώστα Μπαλαχούτη.
Πρόκειται πραγματικά για μια θαυμάσια δουλειά όπου με έντονο λογοτεχνικό ύφος ξεδιπλώνεται η προσωπικότητα ενός αυτοδίδακτου ξεχωριστού ανθρώπου όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος.
Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο συνθέτης που μας γύρισε στα στερημένα χρόνια της ζωής του όταν ακόμα ονειρευόταν μέσα στην πιο σκληρή βιοπάλη έναν κόσμο καλύτερο.
Η ώρα των μικρών πρωταγωνιστών
Όσο μιλούσε ο συνθέτης τα μέλη του «ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΚΑΡΠΟΥ» με μια εξαιρετικά χαρισματική είσοδο πρωτοφανή για 80 περίπου παιδιά ηλικίας από 8 ετών μέχρι 18 πήραν τη θέση για να ξεκινήσει το δικό τους πρόγραμμα. Να τραγουδήσουν Χρήστο Νικολόπουλο. Κοντά τους στο πιάνο η δασκάλα τους κ. Ισιδώρα Χαλκιαδάκη που η παρουσία της και μόνο απάντησε στην απορία μας για την αλματώδη ποιοτική αναβάθμιση στην ερμηνεία των παιδιών που μας ξάφνιασε τόσο ευχάριστα
Παράλληλα ο Αντώνης Μαυράκης όπως το συνηθίζει είχε διασκευάσει για χάλκινα τα τραγούδια που συνόδευσε ορχήστρα από σπουδαίους καλλιτέχνες του είδους.
Το άκουσμα είναι αδύνατον να περιγραφεί. Αρκετές φορές ακούστηκε και από τον Χρήστο Νικολόπουλο το ΜΠΡΑΒΟ για τις υπέροχες ερμηνείες που δεν περίμενες από τόσο μικρά παιδιά.
Και η επιβράβευση από τον ίδιο τον συνθέτη ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη δικαίωση για την προσπάθεια όλου του «ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΚΑΡΠΟΥ» και τη δημιουργού του πάνω από όλα.
Στα τρία τελευταία τραγούδια σηκώθηκε ο Χρήστος Νικολόπουλος πήρε το μπουζούκι του και συνόδευσε τους μικρούς χορωδούς ξεσηκώνοντας θύελλα ενθουσιασμού στο κοινό που παρακολουθούσε μαγεμένο τις ερμηνείες.
Ο Νικολόπουλος απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός του μεγάλου δεξιοτέχνη στο όργανο που εκφράζει τα συναισθήματα του απλού λαού τραγουδώντας τις πίκρες και τις χαρές του.
Μεγάλη τιμή για το μουσικό Ρέθυμνο να τον συνοδεύσουν στις «Νταλίκες» που ερμήνευσε ο ίδιος δυο εξαιρετικά καλλίφωνες κοπέλες του ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΚΑΡΠΟΥ σε ένα ονειρεμένο άκουσμα.
Στο τέλος ένα ατέλειωτο χειροκρότημα συνόδευσε την απονομή τιμητικής πλακέτας που έκανε η Αντιπεριφερειάρχης κ. Μαρία Λιονή ,αλλά και το δώρο του Σεβασμιοτάτου κ.κ. Ευγενίου δια χειρός του π. Νικηφόρου που ήταν μια εικόνα του Χριστού
Από τον ενθουσιασμό του κόσμου στο τέλος της εκδήλωσης μπορούμε να εκφράσουμε τα καλύτερα στους συντελεστές της όμορφης βραδιάς που παρόμοια σπάνια έχει την ευκαιρία να απολαύσει το Ρέθυμνο Και να ευχηθούμε στον ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΡΠΟ μαζί με τις ευχαριστίες μας για τη νέα του αυτή μεγάλη προσφορά και την ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Δύσκολα χρόνια
Ο Χρήστος Νικολόπουλος γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου 1947 στο Νησελούδι (τέως Καψοχώρι) χωριό στην Αλεξάνδρεια (Ημαθίας). Η οικογένειά του δεν είχε τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για τις σπουδές του. Η ενασχόληση με κάτι επαγγελματικό γύρω από τη μουσική, καθώς ήδη η οικογένειά του ασχολούνταν γύρω από αυτή, φάνταζε ως μονόδρομος για τον Χρήστο Νικολόπουλο από τη νεαρή του ηλικία. Για λόγους βιοποριστικούς και με σκοπό να βοηθήσει την φτωχή οικογένειά του ασχολήθηκε επαγγελματικά παίζοντας σε όλη την περιφέρεια της ιδιαίτερης πατρίδας του, σε κέντρα, γιορτές, γάμους, πανηγύρια κλπ. Το 1963, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών, με την ευχή του πατέρα του ως μόνο εφόδιο, έφτασε στην Αθήνα. Στην οδό Βερανζέρου με Σατωβριάδου στην Ομόνοια υπήρχε το «Καφενείο των Μουσικών». Εκεί γνώρισε μουσικούς που τον βοήθησαν να παίζει σε δίσκους μικρών εταιρειών. Ο Στέλιος Ζαφειρίου, δεξιοτέχνης στο μπουζούκι τον άκουσε και του πρότεινε να παίζουν μαζί στις ηχογραφήσεις μεγαλύτερων εταιρειών. Σύντομα ο Χρήστος Νικολόπουλος άρχισε να γίνεται πιο γνωστός και πολλοί μιλούσαν για “μεγάλο μουσικό ταλέντο”, εκθειάζοντας παράλληλα την σεμνότητα του. Το 1964 δούλεψε για μία σεζόν εκεί που τραγουδούσε ο Μανώλης Αγγελόπουλος που χαρακτηριζόταν ως μεγάλος τραγουδιστής της περιόδου εκείνης. Το 1965 ο μουσικός Πέτρος Ιατρού τον σύστησε στον Στέλιο Καζαντζίδη, με τον οποίο δούλεψε μαζί τα τελευταία χρόνια των τότε εμφανίσεων του Καζαντζίδη (1965-1966). Πήγαν σε περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Ο Στέλιος Καζαντζίδης την άνοιξη του 1966 αποχώρησε από τα κέντρα και από τότε δεν ξαναεμφανίστηκε (παρά μόνο πολύ αργότερα και συμβολικά πλέον). Ο Χρήστος Νικολόπουλος συνέχισε την πορεία του αυτόνομα, γνώρισε και εργάστηκε σχεδόν με όλους τους ρεμπέτες της εποχής (Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Κυριαζής, Μάρκος Βαμβακάρης, Σταύρος Κουγιουμτζής). Από το 1968 άρχισε να γράφει τα πρώτα δικά του πλέον τραγούδια. Την περίοδο 1969-70 συνεργάστηκε και τον βοήθησε πολύ στις μουσικές σπουδές του ο Μανώλης Χιώτης. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Χρήστος Νικολόπουλος «Με τον Μανώλη Χιώτη ήταν σαν να απέκτησα μεταπτυχιακό δίπλωμα μαζί του». Είναι ευρέως γνωστό ότι, τουλάχιστον οι παλαιότεροι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού είχαν σαν ίνδαλμα τον Μανώλη Χιώτη και ο Μανώλης Χιώτης εκφραζόταν με τα καλύτερα λόγια για το Χρήστο Νικολόπουλο. Ο Χρήστος Νικολόπουλος υπήρξε επίσης στενός συνεργάτης με τον Γιώργο Ζαμπέτα και μάλιστα σε μία αφιέρωση του ο Γιώργος Ζαμπέτας τον αποκαλεί «γιο» του. Ο Χρήστος Νικολόπουλος για τουλάχιστον 40 χρόνια έχει παίξει με το μπουζούκι του πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής δισκογραφίας.
