Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω…

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και μάστιγες που δεν λένε να σταματήσουν. Μάστιγες που διαιωνίζονται από τον κακό κρατικό προγραμματισμό, την ατομική και συλλογική αδιαφορία, τα προσωπικά συμφέροντα, την κακή παράδοση… Μάστιγες που ανοίγουν καταβόθρες και καταπίνουν για χρόνια ανθρώπινες ζωές. Μάστιγες που έχουν αρχή αλλά δυστυχώς όχι τέλος…
Η πανέμορφη Κρήτη μας θα έλεγε κανείς ότι βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη εν καιρώ ειρήνης… Υστερεί σε βασικές υποδομές -παρόλη την ανάπτυξή της-, και το «αντάρτικο» δε λέει να σταματήσει… Η σύγχρονη εποχή την τρέχει με μεγάλες ταχύτητες σε άχρηστους δρόμους, και η παρούσα νοοτροπία δεν διαφέρει στο ελάχιστο από την παλιά…
Η ασφάλεια στους δρόμους θα μπορούσε να βελτιωθεί αν η διαιωνίζουσα κρατική αδιαφορία έδινε άμεση προτεραιότητα σε αυτό το φλέγον ζήτημα. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πώς κάτω από τα τόσα τραγικά περιστατικά απώλειας ανθρώπων, δεν έχει ανοίξει ο δρόμος της αποκατάστασης της βασικότερης οδικής αρτηρίας του νησιού, όταν μάλιστα σε όλη την Ελλάδα έχουν δημιουργηθεί τεράστια έργα οδοποιίας…
Πόσα περισσότερα θύματα θα πρέπει να θρηνήσουμε; Πόσες οικογένειες ακόμη πρέπει να τραυματιστούν ανεπανόρθωτα μέσα σε αυτή τη λαίλαπα; Το ζήτημα αυτό είναι σοβαρό και πρέπει να λυθεί ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς σε τούτο τον καταταλαιπωρημένο τόπο που θα αρνηθεί να δώσει από το υστέρημά του ή να πληρώνει για χρόνια διόδια προκειμένου να γίνει ένας νέος σύγχρονος αυτοκινητόδρομος στην Κρήτη, αφού στα «Ευρωπαϊκά Προγράμματα Επιχορηγήσεων» δεν μπορεί να ενταχθεί…
Κυνηγάμε το Νότιο Οδικό Άξονα -και άλλα έργα ελάσσονος σημασίας- και αφήνουμε στο έλεος του Θεού το βασικότερο εργαλείο ζωτικής μετακίνησης των κατοίκων της Κρήτης και των αναρίθμητων (ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες) επισκεπτών της. Ή μήπως περιμένουμε να γίνει ένα νέο ολοκαύτωμα ισάξιο με εκείνο του Αρκαδιού για να ενδιαφερθούν ξανά «οι μεγάλες δυνάμεις» για το νησί; Δεν φτάνουν ακόμη τα «ολοκαυτώματα» που έχουν γίνει μέχρι σήμερα;
Το δεύτερο ζήτημα είναι εξίσου σημαντικό με το πρώτο. Μια φιλονικία, μια διαμάχη, μια φραστική εναντίωση, μια έχθρα, μια διαβολή, μια εδαφική διεκδίκηση και τόσα άλλα αναρίθμητα «σκοτώνουν» τους Κρητικούς και δημιουργούν θύτες και θύματα αιώνες τώρα… Και πώς να μη συμβεί αυτό άλλωστε όταν κάποια Κρητικόπουλα ανατρέφονται με παιχνίδι το «Καλάσνικοφ» λες και είναι η πιο αθώα κουδουνίστρα…
Η τιμή μας, η αξιοπρέπειά μας, η δύναμη μας δεν εξαρτώνται από τα όπλα αλλά από τις ψυχικές δυνάμεις, την παιδεία μας, την συνείδησή μας… Τι να μας έχει διδάξει άραγε αυτή η ζωή; Πώς να διεκδικούμε περισσότερα υλικά αγαθά; Ή μήπως ο εγωισμός και το «κοινωνικό μας πρόσωπο» είναι σπουδαιότερα από την αλληλεγγύη και την αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός; Είναι τόσο δύσκολο να πνεύσει στα σπίτια μας αέρας ειρήνης;
Είναι τόσο δύσκολο να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με αρχές συνύπαρξης με τον συνάνθρωπο, από το να τα «δηλητηριάζουμε» με αντιπάθειες, έχθρες, μιζέριες και κατακρίσεις; Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε νοοτροπία μέσα σε μια στιγμή. Στο χέρι μας είναι να ελέγξουμε τον εαυτό μας για τη ζωή, τις πράξεις, τις αντιλήψεις μας.
Ο χρόνος μπορεί να μη γυρίζει πίσω για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Ούτε μπορούν να επιστρέψουν στη ζωή οι άνθρωποι που χάθηκαν στις οδικές αρτηρίες και σε κάθε προσωπική αντιμαχία που έχει προκύψει στον τόπο μας. Ας είναι όμως η θυσία τους λαμπάδα που θα πυρακτώσει τις καρδιές μας για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος απαλλαγμένου από αυτές τις μάστιγες που συνθλίβουν τις ζωές μας…
Ο καθένας λοιπόν ας αναλογιστεί τις ευθύνες του και ας προσπαθήσει να βάλει ένα φρένο πια σε κάθε είδους μεγάλα και μικρά συμφέροντα, αναβλητικότητες, γραφειοκρατίες, εγωισμούς και κακές αντιλήψεις που πληγώνουν το νησί, τους ανθρώπους του, το παρόν και το μέλλον του…