Ο κόσμος που είχε κατακλύσει την αίθουσα Παντελής Πρεβελάκης το βράδυ του Σαββάτου, κι ας ήταν παραμονή επαναληπτικών εκλογών, κι ας γίνονταν κοινωνικές εκδηλώσεις παράλληλα, κι ας μεταδιδόταν μεγάλο αθλητικό γεγονός στη μικρή οθόνη, είχε επιλέξει να απολαύσει τη Μαριέλλα Βιτώρου και τη συναυλία της. Αυτό και μόνο αρκούσε.
Δεν αρκούσε όμως για τη Μαριέλλα που είχε αναλωθεί μήνες σε πρόβες. Και δεν την έφτανε να μάθει τα λόγια των τραγουδιών στις γλώσσες που δεν γνωρίζει, (ελάχιστες είναι αυτές) αλλά μελέτησε με άτομα καταγωγής των χωρών αυτών τους στίχους, για να μπορεί να αποδώσει το νόημα και να προφέρει σωστά κάθε λέξη.
Κι αφού πέρασε όλη αυτή τη διαδικασία αφέθηκε στις οδηγίες ενός χαρισματικού σκηνοθέτη, όπως απέδειξε το αποτέλεσμα, του Γιάννη Πετράκη, για να προσφέρει στο κοινό της μεγάλες καλλιτεχνικές συγκινήσεις.
Αισθανόμαστε την ανάγκη να κάνουμε τις επισημάνσεις αυτές για τα παιδιά που θεωρούν πως μια καλή φωνή είναι αρκετή να πάρουν ένα μικρόφωνο και να βγουν στη σκηνή. Η επισήμανση απευθύνεται ιδιαίτερα στους νεοσσούς της τέχνης, που ερμηνεύουν ξένα τραγούδια και δεν καταλαβαίνει ούτε και ο κάτοικος της χώρας που προέρχονται αυτά τι λέει ο ερμηνευτής.
Για τη Μαριέλλα Βιτώρου, όλα πρέπει να γίνονται με πρόγραμμα, τάξη, μεθοδικότητα και να δίνεται μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια. Η τελειομανία της γνωστή αλλά σ’ αυτή δεν οφείλει την ξεχωριστή παρουσία της στο χώρο της υψηλής τέχνης;
Τη συναυλία προλόγισε ο πλέον κατάλληλος για την περίσταση. Ο κ. Αντώνης Μαυράκης, διευθυντής του Μουσικού Καρπού και όχι μόνον. Με το γνωστό του δωρικό αλλά ουσιαστικό τρόπο αναφέρθηκε στην εκδήλωση προδιαθέτοντας το κοινό για ένα ταξίδι στις χώρες της Μεσογείου.
Στο μεταξύ είχαν πάρει τη θέση τους και οι μουσικοί που θα συνόδευαν την Μαριέλλα. Ήταν ο Γιάννης Κιαγιαδάκης στο πιάνο, ο Μανόλης Κανακάκης, ακορντεόν, κανονάκι, τραγούδι, ο Αλέξανδρος Κανακάκης πνευστά μαντολίνο και ο Χρήστος Σαγιέντ κρουστά.
Παλιός γνώριμος ο κ. Κιαγιαδάκης ιδιαίτερα αγαπητός στο φιλόμουσο κοινό της πόλης μας.
Πόσα δεν έχει να αναφέρει κανείς για το μεγάλο αυτό καλλιτέχνη και δάσκαλο που γεννήθηκε στο Ηράκλειο και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου από τα έξι του χρόνια.
Σπούδασε Ωδική, Αρμονία, Αντίστιξη, Φυγή και Ενοργάνωση και διεύθυνση πνευστών οργάνων (Μπάντας) αριστεύοντας στις πτυχιακές εξετάσεις.
Έλαβε δίπλωμα Συνθέσεως από το Ωδείο «Φίλιππος Νάκας» με βαθμό Άριστα ολοκληρώνοντας έτσι τις σπουδές του στα ανώτερα θεωρητικά. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα κιθάρας, κλαρινέτου, διεύθυνσης χορωδίας και ορχήστρας. Έχει ακόμα παρακολουθήσει σεμινάρια πάνω στη διεύθυνση χορωδίας και ορχήστρας από Έλληνες και ξένους καθηγητές.
Από το 1983 που ξεκίνησε να διδάσκει πιάνο και θεωρητικά, έχει συνεργαστεί με πολλά ωδεία σαν καθηγητής, ενώ έχει λάβει μέρος σαν πρόεδρος ή μέλος επιτροπής πτυχιακών εξετάσεων σε όλα σχεδόν τα ωδεία της Κρήτης. Από την τάξη του έχουν αποφοιτήσει πάνω από 100 σπουδαστές σε διάφορα πτυχία.
Έχει γράψει μουσική για το θέατρο, οργανική μουσική που έχει παιχτεί από διάφορα μουσικά σύνολα και ορχήστρες, καθώς και πολλά τραγούδια κάποια από τα οποία έχουν εκδοθεί σε CD. Το 1996 πήρε το Α’ βραβείο μουσικής σε θεατρικούς αγώνες για τη μουσική που έγραψε στο έργο «Νεφέλες» του Αριστοφάνη.
Το 1990 ανέλαβε τη διεύθυνση της Μικτής Χορωδίας του Δήμου Ηρακλείου που διευθύνει μέχρι σήμερα. Υπήρξε διευθυντής της Δημοτικής Χορωδίας Ρεθύμνου (2003-2009), καθώς και στις Φιλαρμονικές των Δήμων Μοιρών και Ιεραπέτρας. Έχει διευθύνει άλλες χορωδίες, ορχήστρες και οργανικά σύνολα («Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων», Ορχήστρα και Χορωδία του Πανεπιστημίου «Autonoma» της Μαδρίτης, ορχήστρα «Padova Classica» κ.α.). Έχει ακόμα διευθύνει φωνητικά και οργανικά σύνολα σε συναυλίες με έργα δικά του και άλλων νέων συνθετών.
Δημιούργησε και διηύθυνε το σύνολο πνευστών «Αίολος», το φωνητικό κουαρτέτο «Renaissance», και το συγκρότημα έντεχνης ελληνικής μουσικής «Ανδρόγεω». Μόνιμος συνεργάτης του συγκροτήματος «ΑΡΜΟΣ» που δραστηριοποιείται στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού και έχει εκδώσει τρία cd.
Κι όμως σεμνός πάντα και διακριτικός αφήνει την καλλιτεχνική του έκφραση να δηλώνει την παρουσία του. Με τη Μαριέλλα Βιτώρου έχει συνεργαστεί αρκετές φορές και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Ιδιαίτερα με τη μουσική παράσταση «Με φωνάζουν μελαχρινή» έχουν θριαμβεύσει στις άλλες πόλεις της Κρήτης και το βράδυ του Σαββάτου ήρθε και η σειρά του Ρεθύμνου να τους αποθεώσει.
Με τη γνωστή της σεμνότητα πήρε θέση μπροστά στο μικρόφωνο η Μαριέλλα Βιτώτου. Κομψότατη όπως πάντα, πανέμορφη, δημιούργησε όπως πάντα μια αμεσότητα με το κοινό της από τα πρώτα λεπτά.
Εμείς και με τα τραγούδια θα είχαμε καταφέρει να βιώσουμε συναισθηματικά το θέμα. Οι συντελεστές όμως έδειξαν με τον τρόπο τους πόσο η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά και πώς κάτι ακόμα μπορεί να οδηγήσει στο άριστο αποτέλεσμα που αναζητά ένα απαιτητικό κοινό σε μεγάλες μουσικές σκηνές.
Ήταν το βίντεο που είχε επιμεληθεί ο Αλέξανδρος Κιαγιαδάκης, έτοιμο να ανοίξει τα φτερά της φαντασίας μας. Και να ξεκινήσει ένας περίπλους που σε έκανε να ξεχάσεις το χρόνο και να μη θέλεις να τελειώσει η μαγεία του ταξιδιού.
Εκεί που έσμιγαν τα κύματα αισθανόσουν την ανάσα του έρωτα, του φόβου, του πάθους, του θανάτου, της καταπίεσης, της οργής, της επανάστασης, της ανάγκης για ειρήνη, ελευθερία, ανεξαρτησία, αλληλεγγύη των λαών. Κι ενώ στίχοι από διάφορες γλώσσες τα αποτύπωναν, διέφεραν μόνον σαν άκουσμα. Σαν συναίσθημα δεν είχαν χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία, ιδεολογία. Ήταν όμοια όπως όμοια τα αισθάνεται κάθε άνθρωπος.
Μια μεγάλη αγκαλιά η Μεσόγειος μοιράζει στα παιδιά της, τις χώρες που την περιβάλλουν την έγνοια της. Γιατί αυτά είναι πιο ατίθασα από τα άλλα του πλανήτη. Από τη μια ο καυτός ερωτικός ήλιος, από την άλλη η γαλάζια απεραντοσύνη επιδρά στους χαρακτήρες πιο έντονα με αποτέλεσμα κάθε συναίσθημα να εκφράζεται εντονότερα, παθιασμένα, ένα βήμα πιο κοντά στο υπέρτατο.
Η Μαριέλλα με μικρές ποιητικές παρενθέσεις πριν από κάθε τραγούδι, μας τραγούδησε όλα αυτά τα συναισθήματα με τους υπέροχους Μανόλη και Αλέξανδρο Κανακάκη να την υποστηρίζουν στα φωνητικά. Απερίγραπτο το άκουσμα. Η φωνή της κας Βιτώρου, υπερβαίνοντας τα δεδομένα μας καθήλωσε. Η τεχνική της, η διαχείριση κάθε θέματος που πραγματευόταν το τραγούδι, μας κατέπληξε.
Είναι αδύνατον να πούμε ποιο τραγούδι ξεχώρισε αν και η Μαριέλλα σε καθένα έβαζε και το δικό της προσωπικό στίγμα έτσι που πασίγνωστα τραγούδια ήταν σαν να ακούγαμε για πρώτη φορά μένοντας ανυποψίαστοι μέχρι εκείνο το βράδυ του Σαββάτου για το πόσο ομορφότερα γίνονται όταν η ερμηνεία αποτελεί μια καινούργια καλλιτεχνική πρόταση χωρίς να επηρεάζει τη μουσική και τον στίχο.
Εξαιρετικός και ο Μανόλης Κανακάκης. Οι ερμηνείες του μας ταξίδεψαν στις αλησμόνητες πατρίδες. Εκείνο το κανονάκι με το κλαρίνο του Αλέξανδρου Κανακάκη ξεσήκωνε το νου.
Τα κρουστά ήταν υπέροχα. Όλα ήταν ξεχωριστά. Και η τελευταία εικόνα στο βίντεο που ξεδίπλωνε τον χάρτη της Μεσογείου όχι σε ψυχρά σχήματα χωρών αλλά σε λαούς και συναισθήματα, σε πρόσωπα ρυτιδωμένα από το μόχθο, σε νεανικές μορφές που ξεκινούσαν τη ζωή τους, σε χαρούμενα παιδιά που έπαιζαν ξέγνοιαστα, πριν όλα ισοπεδωθούν από τον πόλεμο, την προσφυγιά, την αβεβαιότητα με μια σπίθα ελπίδας όμως στο τελευταίο βλέμμα ενός παιδιού χωρίς προορισμό, χωρίς πατρίδα.
Αυτά που έζησε η Μεσόγειος και ζει πάντα ίσως για πάντα. Κάτι που απεύχεται κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος για τις εικόνες της συμφοράς που ήταν συγκλονιστικές.
Να συγχαρούμε ακόμα μια φορά τη Μαριέλλα Βιτώρου και τους συνεργάτες της για τη θαυμάσια συναυλία που μας χάρισαν. Ανυπομονούμε και δικαιολογημένα νομίζω για την επόμενη.
