Ως γνωστόν, η Ελλάδα τελεί υπό γερμανική κατοχή τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Τόσο περίπου διήρκεσε και η ναζιστική κατοχή της Ελλάδας. Και επειδή τελεί υπό γερμανική κατοχή, καταλληλότερος για να τεθεί επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αυτός που κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Στο ίδιο πνεύμα εντάσσεται και ιδέα της επίλυσης του προβλήματος του ελληνικού χρέους με όρους που ίσχυσαν στη μεταπολεμική περίοδο. Στο ίδιο πνεύμα εντάσσεται η επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Ρωσία, όπου επετέθη κατά της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, συμπαρατασσόμενος με τον Πρόεδρο Πούτιν.
Μάλιστα, τον Πρόεδρο Πούτιν, που κατάπιε την Κριμαία και ετοιμάζεται να καταπιεί την ανατολική Ουκρανία – ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τη Γερμανία, όπως κάποτε Γερμανία και Ρωσία μοίρασαν μεταξύ τους τη δύσμοιρη Πολωνία. Μάλιστα, τον Πρόεδρο Πούτιν που τσάκισε κάθε κίνημα αυτονομίας στο εσωτερικό της χώρας του, που μας πουλάει το φυσικό αέριο ακριβότερα από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη, που πρόσφατα γύρισε την πλάτη στην Κύπρο όταν εκλιπαρούσε βοήθεια – στην Κύπρο που το 1974 ακρωτηρίασε η Τουρκία με προσχήματα και ισχυρισμούς σαν αυτούς που χρησιμοποίησε πρόσφατα η Ρωσία. Μάλιστα, τον φιλελεύθερο Πρόεδρο Πούτιν, που υπηρέτησε επί 16 χρόνια ως ανώτερο στέλεχος της KGB και πνίγει συστηματικά κάθε αντίθετη φωνή και κάθε ιδιαιτερότητα στη χώρα του, τον άξιο συνεχιστή της τσαρικής παράδοσης. Μάλιστα, τον Πρόεδρο Πούτιν, τη μεγάλη ελπίδα της μονίμως ανιστόρητης και μονίμως κοντόφθαλμης ελληνικής αριστεράς.
Το πιο απογοητευτικό είναι ότι το μέχρι πρόσφατα εκσυγχρονιστικό τμήμα της ελληνικής αριστεράς έχει πια κλειστεί στο καβούκι του. Ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ διεξάγει μάχη χαρακωμάτων εναντίον των υπόλοιπων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και υποδέχεται με φιλοφρονήσεις τον Πρωθυπουργό του «λεφτά υπάρχουν» (τι ντροπή!)· και ενώ έθεσε ουσιαστικά στο περιθώριο τα πιο αξιόλογα στελέχη του, αυτά που έχουν όραμα για το μέλλον, όρισε ως εκπρόσωπο τύπου ένα στέλεχος που έδειξε με τη συμπεριφορά του ότι ανήκει στη χειρότερη παράδοση των εκπροσώπων τύπου που γνώρισε ο τόπος.
Θυμάμαι ζωηρά την αγωνία και τον πανικό του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ όταν ως μέλος της συγκυβέρνησης έπρεπε να συναποφασίσει – αγωνία και πανικό μήπως κατηγορηθεί ως «αριστερό άλλοθι» και ως «δεκανίκι της κεντροδεξιάς». Τελικά η «κυβερνώσα αριστερά» τράπηκε σε φυγή στο όνομα της ιδεολογικής συνέπειας και κατέληξε να είναι το απόλυτο οξύμωρο. Και ενώ η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη αντιμετωπίζει την κρίσιμη ελληνική πραγματικότητα με μια σχεδόν αυτιστική στρατηγική, δεν παύει να διακηρύσσει ότι είναι ο ένας και μοναδικός πόλος γύρω από τον οποίο οφείλουν να συνασπιστούν οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Αυτό κι αν είναι ειρωνεία.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής αριστεράς ζει ακόμη στην εποχή του ΕΑΜ. Αγωνίζεται με πείσμα ενάντια στην ιστορική εξέλιξη, σκέφτεται με τα μυαλά του παρελθόντος και είναι εχθρικό σε κάθε ιδέα και πρόταση που βλέπει προς το μέλλον. Όσο για τη σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία υπενθυμίζω ότι ανήκουμε, ένα τμήμα της ελληνικής αριστεράς είναι από πεποίθηση αντιευρωπαϊκό, το μεγαλύτερο είναι προσχηματικά φιλοευρωπαϊκό (από τη Ρωσία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειξε καθαρά ποιον θεωρεί εχθρό του), ενώ εκείνο το μικρό κομμάτι που πιστεύει στην Ευρώπη μόλις κουνάει το δαχτυλάκι του εκτός από το να δίνει όρκους πίστης. Με όρκους πίστης στην Ευρώπη δεν λύνονται τα προβλήματα και δεν προχωράει ο τόπος. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αριστεράς, αυτό που διεκδικεί με αξιώσεις να κυβερνήσει τη χώρα, επιδιώκει κατά βάθος να κόψει τις γέφυρες με την Ευρώπη. Χορεύει νοσταλγικά στον ρυθμό της δεκαετίας του ’40, τότε που οι διαχωριστικές γραμμές ήταν καθαρές, με τους Γερμανούς και τους Άγγλους απέναντι και τους Ρώσους στο πλευρό τους. Πάμε σαν άλλοτε…
*Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
