Του ΜΙΧΑΛΗ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗ
Οι τοπικές εφημερίδες πριν μερικές μέρες δημοσίευσαν ένα ποιητικό διαμάντι, που θα το ζήλευε και θα το υπόγραφε και ο πιο επιφανής ποιητής. Γράφτηκε, όπως αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ στο πλαίσιο διαγωνισμού, στον οποίο εκκαλούντο και μπορούσαν, να συμμετάσχουν με όποιο μέσο, καλλιτεχνικής έκφρασης προτιμούσαν, Έλληνες μαθητές της Γ’ Τάξης του Γυμνασίου από Κύπρο Ελλάδα και την ομογένεια.
Θέμα διαγωνισμού το δράμα της Κύπρου.
Το ποιητικό αριστούργημα έχει τίτλο: «Πάντα θα περιμένω πίσω από την πόρτα».
Δημιουργός του η μαθήτρια της Γ’ Τάξης του Α’ Γυμνασίου Ρεθύμνου Αγγελική Τσιμπούκα.
Το γεγονός, ότι πρόκειται για δημιούργημα δεκαπεντάχρονης μαθήτριας, το κάνει ακόμη πιο αξιοθαύμαστο.
Το ποίημα δε χρειάζεται ανάλυση. Με την πρώτη ανάγνωση σε συγκλονίζει. Κάθε στίχος του, κάθε λέξη του «μία κραυγή». Κραυγή απελπισίας ανθρώπων, που δολοφονούνται και ξεσπιτώνονται. Κραυγή καταδίκης και στιγματισμού αυτών, που τους δολοφονούν και τους ξεσπιτώνουν.
«Πάντα θα περιμένω πίσω από την πόρτα»
Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι.
Μια αυλή από αναμνήσεις.
Μια σκεπή από όνειρα.
Τι ζητάω εγώ;
Τι ζητούν αυτά;
Το ίδιο ζητάμε.
Μια κούκλα ξεχασμένη στο παλιό μου το σπίτι.
Μια φωτογραφία ξεχασμένη στο ράφι, κι η ζωή μου.
Ανοίξτε μου!
Ξέχασα πίσω τη ζωή μου!
Δεν μας αφήνουν να περάσουμε.
Δεν μας αφήνουν να ζήσουμε.
Μια κραυγή εμείς.
Έναν ψίθυρο ο κόσμος.
Θέλω πίσω όσα είναι δικά μου.
Δεν είναι πολλά αυτά που ζητάω
Μέσα σε όλο τον κόσμο, ζητάω τον τόπο μου.
Την πόλη μου, το χωριό μου, την αυλή μου.
Ζητάω τις αναμνήσεις μου.
Δεν είναι πολλά.
Πολλά είναι όσα έχασα.
Πολλά είναι όσα μου πήραν.
Γιατί μου τα πήραν;
Γιατί να μην μπορώ να γυρίσω στο σπίτι μου;
Γιατί να χαθούν όλα όσα είχα;
Πονάω.
Πονάω για την πατρίδα μου.
Πονάω γιατί η επιστροφή φαντάζει τόσο μακρινή.
Και η πατρίδα μου πονάει για μένα.
Όμως είμαι ακόμα εδώ, και περιμένω.
Πάντα θα περιμένω πίσω από την πόρτα.
Για να πάρω πίσω την ψυχή μου.
Αν και γράφτηκε για το δράμα της Κύπρου, αποκτά πολύ ευρύτερη, παγκόσμια θα έλεγα διάσταση, γιατί δράματα σαν της Κύπρου υπάρχουν πολλά.
Είναι σύμφυτα με το απάνθρωπο κοινωνικό μας σύστημα.
Θα πρότεινα, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ρεθύμνου, σε συνεργασία με την ΕΛΜΕ και τον Σύνδεσμο Φιλολόγων και τις καθηγήτριες που είχαν την ευθύνη του διαγωνισμού στο Ρέθυμνο να επιδιώξουν το ποίημα να διδαχθεί, όσο γίνεται ευρύτερα. Και κατά πρώτον στα Γυμνάσια και Λύκεια Ρεθύμνου.
Στη νεαρή, μα ώριμη ποιήτρια, θερμά συγχαρητήρια και ευχές, να είναι καλά, για να δώσει (πράγμα σίγουρο) πολλά ποιητικά διαμάντια.
