Δυο οικόπεδα για μια άδεια ταξί… Χαμένοι για χαμένοι σου λένε ας βρούμε μια πηγή για κάποια έσοδα.
Εκεί κατάντησαν το νεοέλληνα οι «χαρισματικοί» του ηγέτες.
Ξεπούλημα αξιών μετά το ξεπούλημα συνειδήσεων. Γιατί ξεπούλημα συνείδησης δεν θεωρείται η εξαργύρωση κομματικών υπηρεσιών με κάποιο αξίωμα;
Αλλοίμονο σε μας. Κρίση σου λέει ο άλλος. Κι έρχεται η επικαιρότητα να σε τρελάνει περισσότερο.
Σε πανηγύρι που έγινε στην Αχαΐα, ημέρα που ο δήμος καλούσε τους δημότες να καλύψουν ανάγκες αναξιοπαθούντων με ό,τι έχει ο καθένας, άνοιγαν κιβώτια τις σαμπάνιες στα καλλίγραμμα πόδια ανεγκέφαλης αοιδού.
Με την ίδια άνεση που γίνονται οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο. Και να με συγχωρήσουν οι φίλαθλοι. Αλλά με τρεις από αυτές μπορεί να έπαιρνε μια δεκάρα παραπάνω ένας συνταξιούχος.
Η κρίση μας έκανε να ζήσουμε καταστάσεις πέτρινων χρόνων.
Στην Κατοχή έδιναν οι πατεράδες και οι παππούδες μας ό,τι ακριβό υπήρχε στο σπίτι για ένα σακί αλεύρι. Όσο όσο έδιναν τα κειμήλιά τους για να μην πεθάνουν τα παιδιά τους από την πείνα.
Από την αρχή της κρίσης τι κάνουν πολλοί εξ ημών;
Χρυσαφικά αξίας, χαρίσματα γάμου και βάφτισης, δόθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί για μια δόση της τράπεζας. Είναι τυχαίο ότι αποκτήσαμε σε κάθε τετράγωνο δυο και τρεις επιχειρήσεις… διευκολύνσεων; Και τρίβουν τα χέρια τους οι επιχειρηματίες που μας διευκολύνουν, γιατί χρυσός είναι αυτός. Χαμογελούν μέχρι τ’ αυτιά και οι ιδιοκτήτες των ακινήτων που νοικιάζουν τα γραφεία στους αργυραμοιβούς. Τουλάχιστον έχουν σίγουρο το ενοίκιο μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει… Το μόνο σίγουρο δηλαδή, γιατί οι άλλοι καταστηματάρχες ιδρώνουν για να τα βγάλουν πέρα κι όσο τα απλήρωτα ενοίκια πολλαπλασιάζονται χωρίς ελπίδα να βρεθούν χρήματα. Κοντεύουν να τρελαθούν.
Τώρα ελέω ΕΝΦΙΑ πάμε ακόμα παραπέρα. Έχεις ακίνητα; Έτσι κι αλλιώς ή εφορία θα τα πάρει ή η τράπεζα. Επομένως κάνε ανταλλαγή μήπως και βγεις από το αδιέξοδο.
Ξεπουλάμε τη γη μας όσο όσο επειδή δεν φαίνεται φως στο τούνελ. Και οι ανάγκες μεγαλώνουν… Σε λίγο τι θα μας έχει μείνει στον ίδιο μας τον τόπο;
Κι έρχεται το κράτος αντί να σου δίνει λύσεις στο πρόβλημά σου να σου δημιουργεί νέα αδιέξοδα με την υπέρμετρη φορολογία.
Οι ποικίλες καταστάσεις, που καταλήγουν σε τραγωδία, αυτό μαρτυρούν.
Κι έχεις τα κομματικά επιτελεία να σου ευαγγελίζονται παραδείσους… Με τόσες δεσμεύσεις σαν κράτος πόσο εύκολο είναι να ξαναβρούμε οδούς οικονομικής ανάκαμψης…
Η αγοραστική δύναμη μειώνεται… Η ανεργία καλπάζει… Για να θεραπευτούν οι κοινωνικές πληγές πρέπει να εξασφαλιστούν επενδύσεις…
Τόσο καιρό ακούμε και βλέπουμε υποψήφιους σωτήρες να έρχονται και να φεύγουν αφήνοντας μόνον υποσχέσεις… Και πώς να προχωρήσουν οι άνθρωποι όταν η γραφειοκρατία τους απογοητεύει και πάνε αλλού να επενδύσουν. Εκεί που μέσα σε μια βδομάδα έχει λήξει όλη η ταλαιπωρία της υποβολής φακέλων.
Κάπως έτσι έχουν ανακάμψει χώρες που πριν από λίγα χρόνια ήταν στα έγκατα της φτώχειας. Είχαν βλέπεις ηγέτες που είδαν το συμφέρον της χώρας τους και το υποστήριξαν με κάθε τρόπο. Εδώ δεν είναι άξιοι ούτε ένα σχέδιο νόμου της προκοπής να προωθήσουν. Το μόνο που κάνουν καλά είναι να τσακώνονται στα τηλεοπτικά πάνελ. Αν την ενέργειά τους αυτή την ξόδευαν σε συλλογική δουλειά για να βγούμε από την κρίση τώρα θα ήμασταν ένας ευτυχισμένος λαός.
Δυστυχώς δεν έχουμε τέτοια τύχη. Κι επειδή δεν υπάρχει άλλη οδός κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ζήσουμε. Πάρε κόσμε λοιπόν. Για όσους βέβαια έχουν ακόμα κάτι να δώσουν.
* Η Εύα Λαδιά είναι δημοσιογράφος
