Όπως όλοι γνωρίζετε, πολύ καιρό πριν το Πάσχα, το στάρι κάνει την υπέρτατη θυσία να πέσει στις μυλόπετρες για να γίνει αλεύρι. η ελιά πέφτει στο ελαιοτριβείο για να γίνει λάδι, το κοκκινογούλι γίνεται θυσία για τη ζάχαρή μας και άλλα πολλά προϊόντα όπως το σταφύλι κρασί κ.λπ.
Κυριακή των Βαΐων, άντε μέχρι την Μεγάλη Τέταρτη, έρχονται ως δια μαγείας όλα στο σπίτι μας – αλεύρια, ζάχαρες, βούτυρα, μαστίχες, μαχλέπια,..- ανακατεύονται μεταξύ τους, μπαίνουν στο φούρνο, ψήνονται και, ώ του θαύματος, …νάσου οι δίσκοι με τα κουλούρια και τα τσουρέκια.
Την Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, τα αυγά, τα οποία έχουν κάνει τη θυσία να φύγουν απ’ τη μαμά κλώσα, βγαίνουν κρυφά απ’ το ψυγείο μας και βουτάνε στο βραστό νερό. Μετά στρώνουν χαρτοπετσέτες στον πάγκο της κουζίνας, και ξαπλώνουν να δροσιστούν. Τέλος, βουτάνε πάλι, αυτή τη φορά στο δοχείο με τη μπογιά και παίρνουν ένα ωραίο κόκκινο χρώμα.
Μέγα Σάββατο πρωί – πρωί, ένα αρνάκι έρχεται δειλά – δειλά έξω από την πόρτα μας. Κόβει το λαιμό του, γδέρνεται και μας περιμένει. Το ίδιο βράδυ, τρώμε τ’ άντερά του μαγειρίτσα, και την Κυριακή του Πάσχα, τρώμε και το ίδιο ή ψητό, ή σουβλιστό ή …
Έτσι γίνεται στην Ελλάδα μας. ναι.
Εγώ τώρα τελευταία το κατάλαβα καλυτέρα, όταν ο Αντώνης ο Σαμαράς, κι ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, μας είπαν ότι, χάριν στις θυσίες του ελληνικού λαού, είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα. Ότι χάριν στις θυσίες μας «βγήκαμε στις αγορές».
Γιατί αν δεν είναι έτσι, τότε ο ελληνικός λαός δεν έκανε θυσίες.
Τον ελληνικό λαό τον θυσίασαν οι κυβερνώντες. Δεν είμαστε ούτε στάρι, ούτε ελιές, ούτε σταφύλι,… πολύ περισσότερο δεν είμαστε πρόβατα για θυσία.
Τι κάνουμε για τη δική μας Ανάσταση;
Θα επανέλθω.
