Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες του λεγόμενου εθνικού διαλόγου για την Παιδεία και σαν γνήσιοι Έλληνες προσπεράσαμε με περισσή ευκολία την κατάργηση των τμημάτων ένταξης, μαθημάτων ειδικοτήτων, το κλείσιμο νηπιαγωγείων που δεν ξεπερνούν τα 14 νήπια και την υποβάθμιση των ολοήμερων σχολείων. Αντιθέτως πολύς λόγος γίνεται για τον αν το παιδί του καθενός θα παραλληλίζεται ως βασιλόπουλο ή πριγκίπισσα. Κι εμείς αντί να ξεσηκωθούμε και να βάλουμε στοπ στις εκπτώσεις στην εκπαίδευση των παιδιών μας, αφηνόμαστε στα χέρια αυτών που κατέχουν κάποια θέση στη λούμπεν Ελλάδα του 2016.
Κι όλα αυτά γιατί, αφελώς θα με ρωτήσεις;
Γιατί μάλλον πίστεψαν πως οι εκλεγμένοι και οι αιρετοί θα κάνουν καλά τη δουλειά τους, τη συντεχνιακή λέω με τα μικροκομματικά παιχνίδια.
Πίστεψαν πως οι μόνιμοι δάσκαλοι θα αδιαφορήσουν για τους χαμένους μισθούς και προϋπηρεσίες των αναπληρωτών, μιας κι αυτοί τα διεκδίκησαν στο παρελθόν θα σου πουν, τώρα η σειρά σας.
Πίστεψαν πως το Πάσχα που θα περάσει το νομοσχέδιο για τα ολοήμερα και θα θιχτεί και το ωράριο των μόνιμων, μέχρι να συνέλθουν από το mood των γιορτών θα το χωνέψουν κι αυτό παράλληλα με τα τσουρέκια και το αρνί.
Πίστεψαν πως μέχρι να συντονιστούμε και να αφήσουμε πίσω μας τις αντιδικίες και τις διαφορές, ο ζήλος για αγώνα θα ‘χει γίνει προσευχή να παραμείνουν τα πράγματα όπως έχουν, αφού δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε.
Πίστεψαν πως έχουν διαμορφώσει τέτοιες εργασιακές συνθήκες που ο δάσκαλος είναι από τους ευνοούμενους κι ως εκ τούτου και από τους τελευταίους που πρέπει να μιλάει, θα σου πει μέχρι και η μάνα σου που τόλμησες να συζητήσεις τους προβληματισμούς σου.
Πίστεψαν πως είναι τόσες οι ειδικότητες σήμερα στα σχολεία που μέχρι να συντονιστούν πρώτα όλοι στον κλάδο τους και στη συνέχεια να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός το 100σέλιδο για την Παιδεία θα ‘χει διπλασιαστεί.
Πίστεψαν πως οι εργατοπατέρες θα κάνουν πάλι τη δουλειά τους, με καλέσματα σε απεργιακές κινητοποιήσεις, στάσεις και θα επιτευχθεί η κοινωνική εκτόνωση του κινήματος.
Πίστεψαν πως κανείς δεν δίνει δεκάρα για τα προβλήματα του άλλου. Του άλλου ανθρώπου, του άλλου συναδέλφου, του άλλου κλάδου κι ως γνωστόν ένας κούκος δεν έφερε ποτέ την άνοιξη.
Πίστεψαν πως πάντα θα υπάρχει εύφορο έδαφος για τους καλοθελητές που μπαχαλεύουν τις συνελεύσεις, τις συναντήσεις και τις κινητοποιήσεις.
Πίστεψαν πως αυτό που πάντα θα μας ενδιαφέρει είναι το χρήμα, έτσι θα στα πάρουν όλα κι όταν τα σιγουρέψουν και τα νομιμοποιήσουν θα ‘ρθουν και οι περιβόητες περικοπές για το καλό του έθνους.
Πίστεψαν πως αντί οι δυσκολίες να μας ενώσουν, θα στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου. Κι όλοι μαζί μετά εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων. Μα πως είναι δυνατόν εμείς να χάνουμε κάθε κεκτημένο μας δικαίωμα και αυτοί να θέλουν ένα μέρος να μείνουν, ασφάλεια, αξιοπρέπεια και ζωή…
Τελικά ξέρεις κάτι;
Δίκιο είχαν!
* H Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής
