Ήταν Απρίλιος του 1997 όταν ο Τζίμης Πανούσης ανέβαζε τη μουσική παράσταση «Προσεχώς Βουλγάρες», ενώ στο φιλμ «Βαλκανιζατέρ» του Σωτήρη Γκορίτσα, που βγήκε στους κινηματογράφους την ίδια περίοδο, υπήρχε για τις ανάγκες της ταινίας η ίδια επιγραφή έξω από «κω..μπαρο» στη Βόρεια Ελλάδα. Και οι δύο δημιουργοί ήθελαν να καυτηριάσουν με σκωπτικό και εικονοκλαστικό τρόπο τη νοοτροπία του νεοέλληνα της δεκαετίας του 1990 και ταυτόχρονα το εμπόριο σάρκας και trafficking κοριτσιών από τα κράτη του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, που εκδίδονταν ή πουλούσαν τη συντροφιά τους για ένα κομμάτι ψωμί, σε σεξουαλικά πεινασμένους αστούς και επαρχιώτες.
Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 2010, πάλι Απρίλιο, δημοσιεύτηκε ένα προφητικό άρθρο από τον «Ιό της Ελευθεροτυπίας», με τον τίτλο «Προσεχώς Ελληνίδες», που αναρωτιόταν αν η ελληνική περίπτωση θα τροφοδοτήσει τους Δυτικοευρωπαίους με ανάλογα «αστειάκια», που θα εμπνέονται από τη ζοφερή πραγματικότητα που φαινόταν ότι θα υπάρξει στη χώρα μας λόγω της μεγάλης ύφεσης στην ελληνική οικονομία. Δυστυχώς, οι ευφυείς συνάδελφοι, δικαιώθηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη της χρεωκοπίας και η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία που της επιβλήθηκε, άλλαξε εκ βάθρου την οικονομική και κοινωνική φυσιογνωμία της χώρας με οδυνηρές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα. Οι μισθοί καταβαραθρώθηκαν, η ανάπτυξη παρέμεινε καθημαγμένη, το βιοτικό επίπεδο υποβαθμίστηκε και η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών άνοιξε περαιτέρω.
Σε αυτά τα σαθρά θεμέλια χτίστηκε η νέα κανονικότητα, που καμιά σχέση δεν είχε ούτε πρόκειται να έχει με την παλιά. Η νεολαία ακολούθησε τους δρόμους του brain drain ή της ευτελούς πολυσθένειας, δηλαδή των πολλών δουλειών με λίγα χρήματα και μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες. Αυτή τη συγκυρία εκμεταλλεύθηκε ένα τμήμα του ελληνικού επιχειρείν, αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, που επέλεξε έναν παλαιού τύπου διαπλεκόμενο επεκτατισμό για να κυριαρχήσει στο οικονομικό γίγνεσθαι, δημιουργώντας μια ετεροβαρώς ανταγωνιστική σχέση με τους υγιείς επιχειρηματίες. Αυτή η επικράτηση που περιτυλίγεται με life style δημόσιες παρουσίες, πολιτιστικό και φιλανθρωπικό έργο, δημιουργεί εκτός από σχέσεις κυριαρχίας, και καθεστωτικές αντιλήψεις που εδραιώνουν την πεποίθηση του απυρόβλητου και του ακαταδίωκτου.
Σε αυτό το πλαίσιο ηθικής και κοινωνικής κατάπτωσης – δεν ηθικολογούμε, ούτε ενστερνιζόμαστε οποιαδήποτε εκδοχή πουριτανισμού – οι άνθρωποι γίνονται όργανα εκμετάλλευσης, είτε στον χώρο δουλειάς είτε σε αυτόν της ψυχαγωγίας, που είναι υποχρεωμένοι χωρίς να το έχουν συμφωνήσει να ικανοποιούν τις οικονομικά, κοινωνικά, σεξουαλικά διεστραμμένες ορέξεις των εχόντων και κατεχόντων. Και αυτούς τους βοηθούν ανέκαθεν οι ενδιάμεσοι – λεξικογραφικά τα «λαμόγια» – που επιβιώνουν με το χαρτζιλίκι των πρώτων και τα ψίχουλα δημοσιότητας και εξουσίας που απολαμβάνουν στιγμιαία δίπλα τους. Αυτά τα «λαμόγια» αναζητούν ευάλωτα άτομα για να μην αντισταθούν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά. Και δυστυχώς έτσι με το χρόνο και με την κυριαρχία αυτής της παρασιτικής νοοτροπίας το «Προσεχώς Βουλγάρες» έγινε στη συνέχεια «Προσεχώς Ελληνίδες» και στις μέρες μας «Παίζεται με Ελληνίδες». Ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιες γενναίες Γεωργίες, παράδειγμα προς μίμηση, που δείχνουν ποιες είναι οι πραγματικές Ελληνίδες ή καλύτερα οι πραγματικές γυναίκες και άνθρωποι…
