Της ΑΙΜΗΛΙΑΣ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ
Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου η χθεσινή, 15 Φεβρουαρίου.
Καρκίνος, η επάρατη νόσος που προσπαθεί αδιαφιλονίκητα να ξεκληρίσει στρατιές γενεών και να αφήσει πίσω της θλίψη, οδύνη και πόνο… τόσο γι’ αυτούς που μένουν πίσω και όσο για όλους εκείνους που κινούν για το μακρινό ταξίδι χωρίς επιστροφή…. Για κάτι άγνωστο που κανείς μας δεν γνωρίζει και που τον τρομάζει αφάνταστα… για κάτι χαώδες. Κι εκεί που νιώθεις πως βρίσκεσαι καταμεσής σε ένα αέναο πέλαγος που δεν έχει ούτε αρχή και τέλος και βυθίζεσαι αργά και βασανιστικά έρχεται σαν από μηχανής θεός η λύτρωση από την πίστη σου στο δικό σου θεό, πως κάτι ανώτερο θα απλώσει το χέρι του και θα σε σώσει. Θα σε πάει στο δικό σου επίγειο παράδεισο που λαχταρούσες πάντα!
Δυστυχώς ο καρκίνος έκανε την εμφάνισή του και στις παιδικές ψυχές… αλλά εκείνες τους πρέπει πάντα να χαμογελούν και δεν ξεχνούν πως ήρθαν στο κόσμο για να συμπαρασύρουν στο μαγευτικό χορό τους με την ανεμελιά, τα παιδικά τους χαμόγελα, την αθωότητα και το καθετί που δεν φαντάζει ακατόρθωτο μπροστά στην ενέργεια και τη δύναμή τους… Πως ήρθαν για να ομορφαίνουν τις μέρες μας και να προσθέτουν χρωματιστές πινελιές αισιοδοξίας σε κάθε βήμα μας…
Φαίνεται παράξενο το σθένος των παιδιών και η ωριμότητα που αντιμετωπίζουν τα γεγονότα, καταλήγοντας να δίνουν περισσότερο κουράγιο σε εμάς τους φυγόπονους…
Προς Θεού όχι πως αυτά τα θέματα δεν είναι ζητήματα ζωής, δεν είναι στενάχωρα και δεν αγγίζουν και το πιο κυνικό άνθρωπο, αλλά θέλουν μεγαλείο ψυχής και μεγάλα αποθέματα αγάπης και ψυχραιμίας που τα έχουν συνήθως εκείνοι που έχουν περάσει δύσκολες καταστάσεις ή ακόμα και εκείνοι που παλεύουν καθημερινά να πιαστούν από κάτι μικρό και να αντέξουν. Φαινομενικά ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν τί δύναμη κρύβουν μέσα τους πριν τους ζητηθεί…
Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της επάρατης νόσου, όπως και πολλών άλλων, σχετίζεται με την ψυχολογία και πως ο κάθε ασθενής το αντιμετωπίζει… Ας βοηθήσουμε όλοι στην καταπολέμηση αυτού του φαινομένου με ό,τι μέσο μπορούμε…με την οικονομική και συναισθηματική μας υπο-Στήριξη… Γιατί τα παιδιά μας είναι το χθες, το σήμερα, το αύριο και το μέλλον…
Δεν είναι ανίατος ο καρκίνος… δεν είναι άτρωτος. Χτύπα παιδί μου εκεί και νίκησέ τον… Δείξτου πως η όρεξη για τη ζωή και τα όνειρά σου, είναι μεγαλύτερη από τον φόβο. Και κοίτα τον κατάματα. Να ‘σαι σίγουρο πως θα θαμπωθεί από τη λάμψη των ματιών σου και θα λακίσει… Κι εσύ θα ζήσεις μάτια μου…να ομορφαίνεις τον κόσμο μας και να του δίνεις την απαιτούμενη ανθρωπιά και αξία που του αρμόζει.
