Πρόσφατα το σχολείο μας διακρίθηκε πανελλαδικά ανάμεσα σε πάνω από 27.500 επιχειρήσεις, για την ποιότητα των υπηρεσιών του, και το ήθος, τη φροντίδα και την αγάπη των συνεργατών μας προς την ευαίσθητη ηλικία των μικρών Ρεθεμνιωτόπουλων που 26 χρόνια τώρα έχουν περάσει και περνάνε από την οικογένεια της ΚΕΡΑΖΩΖΑ.
Μια διάκριση που δεν επιδιώξαμε και ούτε βέβαια περιμέναμε, και που ήρθε ξαφνικά από τις αξιολογήσεις όλων εσάς που μας εμπιστεύεστε τόσα χρόνια τον πολυτιμότερο θησαυρό σας, τα παιδιά σας.
Μια βράβευση που με κάνει περήφανη, καθώς επίσης με γεμίζει απίστευτη συγκίνηση γιατί όσα χρόνια πίσω μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να ασχοληθώ με τα παιδιά. «ΑΡΧΗΓΟ» και «ΟΡΓΑΝΩΤΗ της ΜΑΡΙΔΑΣ» με έλεγαν οι δικοί μου άνθρωποι, λόγω της αμεσότητας και της αγάπης μου προς τα μικρότερά μου κυρίως παιδάκια.
Όμως αυτό το βραβείο που τόσο αναπάντεχα πήραμε, το χρωστάω στους δύο μοναδικούς και σπάνιους ανθρώπους που είχα για γονείς μου. Τον πατέρα μου Μιχάλη Γρηγοράκη καθηγητή, αγωνιστή και «παιδαγωγό» από τους λίγους και τη μανούλα μου, όπως πάντα την αποκαλούσα, Νίτσα Παπαδογιάννη, καθηγήτρια, παιδαγωγό, προαγωγό, και παντοτινή θεματοφύλακας της Λαϊκής Τέχνης.
Τους το αφιερώνω σαν ελάχιστο φόρο τιμής για όλα όσα έκαναν για μένα, μου δίδαξαν και μου κληροδότησαν. Αξίες ανεκτίμητες, που εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου να κληροδοτήσω στα παιδιά μου.
Ιδιαίτερα όμως θα ήθελα να αποτίσω στη μητέρα μου, τη ΝΙΤΣΑ ΌΛΩΝ, η οποία ακούραστη πάντα, από όταν σπούδαζα ακόμη, έστησε, κυνήγησε, οργάνωσε τον Παιδικό σταθμό και σιγά σιγά με τα χρόνια και την αμέριστη και αποκλειστική καθοδήγησή της, τις δημόσιες σχέσεις της, το ανοιχτό μυαλό της, την οργανωτικότητα και τη μεθοδικότητά της, με δίδαξε και μαζί φτάσαμε το Σχολείο μας στην πιο ψηλή θέση στις καρδιές όλων εσάς των Ρεθεμνιωτών, που φτάσατε να μας κατατάξετε τόσο ψηλά.
«…Αυτή η γυναίκα ήταν σχολείο από μόνη της για όποιον βρισκόταν δίπλα της» μου είπε προ ημερών μια καλή φίλη και πρώην συνεργάτιδα-καθηγήτρια της στη σχολή Λογιστών «Παπαδογιαννειο» η Λένα Καλούδη. Πόσο δίκιο είχε, και τι σχολείο υπήρξε πάνω απ’ όλους για εμένα, την κόρη της. Ο Σταθμός ήταν το δεύτερο παιδί της όπως έλεγε. Το παιδί του παιδιού της. Και αυτό περνούσε πάντα προς τα έξω γιατί οι ίδιοι οι γονείς μας έλεγαν και ακόμα μου λένε οι ίδιοι που τα παιδιά τους τώρα είναι φοιτητές η επαγγελματίες ήδη: «Ο λόγος που φέρνουμε τα παιδιά μας σε εσάς είναι για το οικογενειακό περιβάλλον που βγάζετε και προσφέρετε στα παιδιά μας» . Ένα προσόν, που ακόμα χαρακτηρίζει την ΚΕΡΑΖΩΖΑ.
Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όμως αξίζει στις συνεργάτιδές μου, πρώην και νυν που τόσα χρόνια είναι δίπλα μου ακούραστοι αρωγοί, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα «κύματα» που κατά καιρούς αντιμετωπίζουμε και ξεπερνάμε, με το ήθος τους, την υπομονή τους και την αμέριστη αγάπη και φροντίδα που καθημερινά προσφέρουν στα παιδάκια μας. Γιατί όλες μας αγαπάμε απίστευτα αυτό που κάνουμε. Συγκεκριμένα τις Κες: Κατερίνα Τζανιδάκη και Χρύσα Βαιραμίδου πρώτες και αξέχαστε παιδαγωγοί. Τις Σταυρούλα Καλαντζή, Μαρία Ρενιέρη, Ιωάννα Λογιάκη, Μίλα Τοντοσειτσούκ, Μαριτα Μαθιουδάκη, Σταυρούλα Παχάκη, Σταυρούλα Πατεράκη, Ανδριαννη Καραγιάννη και κα Αγάπη και Μαριλένα Ποθουλάκη.
Με απίστευτη εκτίμηση και ευγνωμοσύνη
Ειρήνη Γρηγοράκη Ζαννή διευθύντρια – νηπιαγωγός
