Παράσταση «Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη

Η θεατρική ομάδα του Νοσοκομείου Ρεθύμνου «Αντι-Σώματα» παρουσίασε στις 13, 14 και 15 Απριλίου 2019, σε τρεις παραστάσεις, στο Αμφιθέατρο Δ3 του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου, την τέταρτη ολοκληρωμένη της δουλειά, με το έργο «Θέλω μια Χώρα», του Ανδρέα Φλουράκη.

Η Θεατρική Ομάδα του Νοσοκομείου Ρεθύμνου, με τον αλληγορικό και συμβολικό τίτλο ΑΝΤΙ- ΣΩΜΑΤΑ, της νοσηλευτικής, προφανώς, των ηθοποιών της ιδιότητας, τα τελευταία χρόνια καθιέρωσε να μας παρουσιάζει, κατ’ έτος, και μιαν επιτυχία γνωστού -συνήθως Έλληνα- θεατρικού συγγραφέα, με έργα κοινωνικού βάθους, που αντλούν τη θεματική τους από τη σύγχρονη πραγματικότητα και τα προβλήματά της, μεταφέρουν εμπειρίες ζωής και θίγουν, με επίκαιρο και, πάντα, ευχάριστο τρόπο, το θέμα των διανθρώπινων σχέσεων. Αυτό αποδείχθηκε σταθερά και με την τελευταία επιλογή της ανανεωμένης με εξαιρετικά νέα ταλέντα θεατρικής ομάδας, αλλά και με τον κόσμο που, σταδιακά, αυξάνεται κατακόρυφα και γεμίζει την αίθουσα, πράγμα που τους αναγκάζει στην πραγματοποίηση περισσοτέρων της μιας παραστάσεων, προσφέροντας στο ρεθεμνιώτικο κοινό, και μάλιστα δωρεάν, ένα εξαιρετικά ευχάριστο θεατρικό δρώμενο που τόσο το έχει ανάγκη.

Το έργο «Θέλω μια χώρα» του Ανδρέα Φλουράκη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά, σε μετάφραση του Alexi Kaye Campbell, στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 2013, σε σκηνοθεσία του Richard Twyman. Στην Ελλάδα το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, στις 30 και 31 Ιουλίου 2015, με τη συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη.

Πρόκειται για μια πολύ έξυπνη και άξια συγχαρητηρίων επιλογή ενός έργου προβληματισμού και κριτικής γύρω από τη δεινή κοινωνική, οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που πλήττει τη χώρα μας αλλά και την παγκόσμια εν γένει κοινότητα. Για ένα έργο επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε, που διακωμωδεί με δηκτικό τρόπο τα δημόσια ή ιδιωτικά ήθη, χαρακτήρες ανθρώπων ή καταστάσεις, εμπνευσμένη από την απελπισία του καταναλωτικού κοινού μπροστά στις παράλογες αυξήσεις της αγοράς και την οικονομική κρίση.

Ο Φλουράκης αναρωτιέται αν είναι δυνατόν να προσπαθούμε να ζήσουμε σε αυτήν τη χώρα, την ευλογημένη και καταραμένη ταυτόχρονα, να βιώνουμε το δράμα της, νιώθοντας συχνά εξόριστοι στην έννοια της «πατρίδας» και καταπιάνεται με το όνειρο ενός αύριο, με την προσδοκία μιας νέας πατρίδας, παραδίνοντας τη σκυτάλη στους νέους. Πώς ονειρεύεται κανείς σ’ έναν τόπο που ερημώνεται, σ’ έναν τόπο χαλασμάτων; Πώς μένει, ορθώνεται, ανδρώνεται, ετοιμάζεται, για να διαδεχτεί ένα μέλλον γραμμένο στο χθες;

Το «Θέλω Μια Χώρα» είναι ένα έργο που ξεκίνησε από την κριτική της χώρας που έχουμε και τον οραματισμό της χώρας που θέλουμε. Μήπως η χώρα που έχουμε δεν είναι πια η κατάλληλη για να ζήσουμε και πρέπει να βρούμε μια καινούργια; Και όλα αυτά με φόντο την εποχή της κρίσης, εκφράζουν άλλοτε τον φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής. Κοινός άξονας του έργου το επιτακτικό αίτημα: «Θέλω μια χώρα».

Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί -εργαζόμενοι του Νοσοκομείου μας και φίλοι τους συνεργάτες- φάνηκε ότι αγάπησαν το έργο βαθιά και ότι του έδωσαν πνοή και συναισθήματα από τα συναισθήματά τους, ότι το έκαναν κυριολεκτικά δικό τους, κομμάτι του εαυτού τους. Κάθε ρόλος φανερώνει, πάντα, ένα κομμάτι του εαυτού μας, ξεκλειδώνει πράγματα από την ψυχή μας και τα φέρνει έξω προς το φως. Και αυτό έκαναν και οι ηθοποιοί του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου μας, που μετείχαν «ψυχή τε και σώματι» στα διαδραματιζόμενα, και ξεκλείδωσαν επιτυχώς τους ρόλους τους με μια σωστή όσο και εντυπωσιακά περίπλοκη και ρεαλιστική ανασύνταξη μέσα στον σκηνικό χώρο.

Το εντυπωσιακό δε και πρωτότυπο, για μένα, στοιχείο ήταν ότι στη σκηνοθετική γραμμή του φετινού έργου δεν μπορέσαμε, όσο και αν προσπαθήσαμε, να ξεχωρίσουμε πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, σε σόλο ή και σε ντουέτα εμφανίσεις τους, μέσα στον σκηνοθετικό χώρο. Αντίθετα, όλοι μαζί οι ηθοποιοί και μέσα από μελετημένες ομαδικές, και, συχνότερα, συνόλου του θιάσου, εμφανίσεις τους παίζουν στον ενιαίο σκηνικό χώρο και το σενάριο κυλά αλληλοσυμπληρούμενο μέσα από σύντομες φωνές και φράσεις από τα χείλη όλων των ηθοποιών, από στόμα σε στόμα, προχωρώντας σταθερά και φτάνοντας στην τελείωση. Έχουμε μια παράσταση όπου μοναδικός πρωταγωνιστής αναδεικνύεται το πλήθος. Το πλήθος της νέας γενιάς των Ελλήνων. Μια σκηνική πολυφωνία, που με φόντο την εποχή της κρίσης, εκφράζει, όπως είπαμε, άλλοτε τον φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής, με κοινό, πάντοτε, άξονα το επιτακτικό αίτημα: «Θέλω μια χώρα».

Η εμπνευσμένη επεξεργασία της σκηνοθετικής γραφής από τον νοσηλευτή- αλλά και σπουδασμένο ηθοποιό- Πάνο Αντωνιάδη, η προσεκτική ανασύνταξη των ερμηνευτών ηθοποιών σε όλη την έκταση του σκηνικού χώρου και οι ελεύθερες και συντονισμένες κινήσεις τους συντέλεσαν ώστε ουδόλως να βαρύνει ή να γίνει το έργο κουραστικό ή αδιάφορο στους θεατές. Το παίξιμο τους ιδιαίτερα τεχνικό, χαριτωμένο, με έντονα παιγνιώδη διάθεση, χάρισε στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης μας μιαν ιδιαίτερα ευχάριστη και ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, κατά τις τρεις παραστάσεις που έδωσαν στο Αμφιθέατρο Δ3 του Πανεπιστημίου μας.

Η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη κι όχι μόνο σε επίπεδο θεατρικής έλλειψης, αλλά και σε οικονομικό επίπεδο. Μια κωμωδία, ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο με προβληματισμό και αρκετή δόση γέλιου αποζητά, σήμερα, ο πολύς ο κόσμος και αυτό ακριβώς δημιούργησε και του προσέφερε η «Θεατρική Ομάδα του Νοσοκομείου» μας. Αυτό έδωσε κι αυτό εισπράχθηκε. Και όλα αυτά παρά τις αντίξοες συνθήκες του ωραρίου εργασίας και των υπόλοιπων υποχρεώσεων των νοσηλευτών και λοιπών εργαζομένων του Νοσοκομείου μας. Το έκαναν αυτό με πολλή διάθεση και χαρά και με πολλές θυσίες από τον προσωπικό τους χρόνο (σε γιορτές και αργίες), ως αληθινοί λειτουργοί της υγείας του ανθρώπου. Είναι, ακριβώς, η διάθεση προσφοράς των νοσηλευτών και εργαζομένων του Νοσοκομείου μας που, συχνά, επαινείται από μαρτυρίες πολλών ασθενών συμπολιτών μας, που διαπιστώνουν ότι μέσα στις σημερινές δυσκολίες που βιώνουν οι Έλληνες και στην περίπτωσή μας οι γιατροί, οι νοσηλευτές- και οι εργαζόμενοι, γενικά, του Νοσοκομείου μας- προσφέρουν στο ρεθεμνιώτικο κοινό μέσα από πολλές αντιξοότητες έργο υπεύθυνο και σοβαρό όχι μόνο ιατρικό και νοσηλευτικό, αλλά και κοινωνικό, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, και αυτό θέλουμε να επαινέσουμε κι εμείς με το σημείωμά μας αυτό.

Και για την ιστορία, θεωρούμε χρέος μας ν’ αναφέρουμε τα ονόματα των ηθοποιών και λοιπών συντελεστών της παράστασης αυτής, σύμφωνα με το Πρόγραμμα, και να ευχηθούμε σε όλους και στην άλλη με το καλό!

Ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):

Αλεξάκη Καλλιρρόη,

Δουρουντάκη Ελένη,

Καραϊσκάκη Μαρία,

Καρούζος Γρηγόρης,

Καστελιανού Αφροδίτη,

Κατριτζιδάκη Ιωάννα,

Μαμαλάκης Κώστας,

Μεργέμογλου Κώστας,

Παπαδάκη Νίκη,

Συγρίμη Ντίνα.

Σκηνοθεσία-Εμψύχωση: Αντωνιάδης Παναγιώτης