Κανείς δε θέλει να σκέπτεται το μοιραίο, όταν υπάρχει η επιλογή της ακύρωσης της προσγείωσης ή έστω της ανώμαλης προσγείωσης με επιζώντες.
Παρακολουθώντας το μαραθώνιο των διαπραγματεύσεων για το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης στα πλαίσια του 3ου μνημονίου (δανειακής σύμβασης) με το κουαρτέτο (θεσμούς) διακρίνω ότι στον τελευταίο σταθμό ανεφοδιασμού των διαπραγματευτών υπάρχει στο τραπεζάκι ένα «ενεργειακό» συμπλήρωμα, που οι θεσμοί προνοητικά είχαν τοποθετήσει πριν τον αγώνα, εν γνώσει όλων, για να τερματίσουν τη μαραθώνια διαπραγμάτευση, ελληνική κυβέρνηση και θεσμοί, χεράκι-χεράκι.
Και ποιο είναι το «ενεργειακό» συμπλήρωμα; Τα πρόσθετα μέτρα (φερόμενα ως 4ο μνημόνιο), τα οποία σημειωτέον ως ενδεχόμενο και πρόβλεψη υπάρχουν στο 3ο μνημόνιο του προηγούμενου καλοκαιριού για την περίπτωση απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Ναι, ψιλά γράμματα για το προηγούμενο καλοκαίρι αλλά πολύ χοντρά σήμερα. Και μάλιστα προβάλλουν και σαν δείκτης αξιοπιστίας της κυβερνητικής πλειοψηφίας στα συμπεφωνημένα με τους δανειστές.
Το αυτογκόλ έχει μπει και τώρα το video του 3ου μνημονίου, που ξαναπαίζει, το δείχνει καθαρά. Το win-«win» μεταξύ δανειστών και δανειζομένου όπως πέρασε στο 3ο μνημόνιο, με τίποτα δε θέλουν οι δανειστές να μετατραπεί σε loose-win σε περίπτωση αποτυχίας του. Και το ερώτημα είναι ποιος θα είναι τελικά ο loser; Ο Τσίπρας, οι δανειστές ή ο κοσμάκης που βρίσκεται σε vertigo;
Θα τολμήσω να κάνω μια πρόβλεψη.
Επειδή οι περισσότεροι βουλευτές της συγκυβέρνησης δεν είχαν διαβάσει τα ψιλά γράμματα του 3ου μνημονίου, η οποιαδήποτε φόρμουλα ήθελε βρεθεί στα πλαίσια της ελληνικής νομοθεσίας για την εφαρμογή των μέτρων του 4ου μνημονίου το 2018 (σε περίπτωση αποτυχίας του 3ου) θα συναντήσει ίσως ανυπέρβλητα εμπόδια πολιτικής διαχείρισης. Η λύση της αντικατάστασης βουλευτών μετά την παραίτησή τους, για τη διάσωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη βουλή από επιλαχόντες της λίστας, δεν περιποιεί τιμή σε μια αριστερή συγκυβέρνηση όταν την ίδια στιγμή οι πάλαι ποτέ συνιστώσες της δημιουργούν το ένα μετά το άλλο αντιπολιτευόμενα νέα κόμματα, κατηγορώντας το κόμμα του Τσίπρα για αριστερό αλληθωρισμό. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε και την κίνηση των 53, τη νέα συνιστώσα, όπου συμμετέχει και ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ως υπεύθυνος εφαρμογής του 3ου μνημονίου.
Γι’ αυτό εάν η προτεινόμενη νόμιμη λύση δυνητικής εφαρμογής του 4ου μνημονίου αναγκάσει περισσότερους από τρεις σημερινούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να παραιτηθούν, εκτιμώ ότι η εισήγηση προς τον Πρωθυπουργό από τους στενούς του συνεργάτες θα είναι η άμεση διενέργεια δημοψηφίσματος με το σαφέστατο ερώτημα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στη σημερινή ευρωζώνη των μεταρρυθμίσεων όπως αυτές επιβάλλονται από τους εταίρους και το ΔΝΤ.
Αυτό το ερώτημα θα είναι καθαρό κι όχι διφορούμενο σε ερμηνεία, τύπου «Ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις», του προηγούμενου δημοψηφίσματος.
Εάν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι το ΝΑΙ τότε η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη και «νομιμοποιημένη» έναντι των αντιδρούντων βουλευτών της, να δεχτεί και την ουρά των μέτρων του 3ου μνημονίου, «κλαίγοντας» θα έλεγα εγώ, αλλά ανακουφισμένη παράλληλα για την αποφυγή μιας οικονομικής ασφυξίας. Την ίδια στιγμή θα δρομολογήσει προσεκτικά εθνικές εκλογές εκτιμώντας ότι ο κόσμος δε θα την τιμωρήσει δίνοντάς της, την τρίτη κατά σειρά ευκαιρία να εφαρμόσει μέτρα, που δεν πιστεύει.
Εάν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι το ΟΧΙ τότε η κυβέρνηση νομιμοποιείται να στυλώσει τα πόδια ζητώντας από τους δανειστές να δεχτούν μια απλή πολιτική υποσχετική τήρησης των δεσμεύσεων του 3ου μνημονίου απ’ αυτήν ώστε να κλείσει η αξιολόγηση άμεσα, διαφορετικά… επιστρατεύει τον Βαρουφάκη για να εξαντλήσει την τετραετία (βλ. σχετική επιστολή του, προς τον Αλέξη πριν ενταχθεί στην πολιτική περί «δακρύων και αίματος» σε παραλληλισμό με αυτό που έκανε ο Winston Churchill στο διάγγελμα με το οποίο προετοίμαζε τον βρετανικό λαό για τον μακρύ δρόμο του πολέμου).
Σύμμαχο πίεσης εκτιμά ότι θα έχει και τον ευρωσκεπτικισμό εν όψει του δημοψηφίσματος στη Μεγάλη Βρετανία.
Υ.Γ.
Εδώ που μας φτάσανε Έλληνες πολιτικοί και Ευρωπαϊκή πολιτική, δεν θεωρείται πλέον απίθανο ο Έλληνας να προτιμήσει να αυτομαστιγωθεί παρά να τον μαστιγώσουν ξανά δημοσίως. Ο πόνος και στις δυο περιπτώσεις θα είναι δυσβάσταχτος αλλά τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση φαίνεται λυτρωτικός.
Πάντως ένα είναι σίγουρο, ότι εάν συνεχίσουμε έτσι, μετά και από έξι χρόνια «προσαρμογής», το φως στην άκρη του τούνελ, όσο περνά η ώρα, ξεκαθαρίζει ότι είναι το φως του τρένου που έρχεται κατά πάνω μας κι όχι το φως της ανάπτυξης.
Εύχομαι και προσεύχομαι ο κλειδούχος Θεός να βάλει το Χέρι Του!
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
