Το πολυνομοσχέδιο είναι, αν μη τι άλλο η απόδειξη ότι το εσωτερικό δράμα του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ευρώ, την Ευρώπη και τον καπιταλισμό οδηγείται σε ένα τέλος: είναι προφανές – και ας τους το αναγνωρίσουμε- ότι αποφάσισε να μείνει και στα τρία.
Δεν είναι αυτή η πιο ευτυχής κατάληξη για την κυβέρνηση- και αυτό επίσης πρέπει να της το αναγνωρίσουμε. Δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο και ο φόβος του «κενού» «φυλάει τα έρημα». Ο καλύτερος χαρακτηρισμός που μπορώ να βρω είναι μια αναγκαστική συμβίωση με την οικονομία της αγοράς.
Μια φτωχή και μίζερη οικονομία της αγοράς, χωρίς τη δημιουργική δυναμική της, με πολλούς φόρους, τιμωρία στο ανθρώπινο κεφάλαιο, ποινές στους επενδυτές, αβεβαιότητα στους κανόνες.
Μια οικονομία της αγοράς με μπόλικη αριστεροφροσύνη, αντι- ελιτισμό, και ταξική αντιπαράθεση. Και που πριν καν ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο, περισσεύει όχι μόνο από νέες αυταπάτες αλλά από ψέμα, απάτες και κυρίως υποκρισία.
Η πιο θρασεία ίσως εκδοχή για το τι συνιστά αυτό το νομοσχέδιο ειπώθηκε από εκείνους που ξαναγύρισαν το χρόνο στον Δεκέμβρη του 2014, ισχυριζόμενοι ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι τα μέτρα αυτά τα κληρονομήσαμε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. 86 δισ. δεν είναι το τρίτο μνημόνιο; «86 δισ. μέτρα δεν είναι το τρίτο μνημόνιο;» ισχυρίστηκε ο κ. Βαρουφάκης απαντώντας στον κ. Στουρνάρα; «85 δισ. ήταν τα μέτρα που έπρεπε να λάβει η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά».
Διαβάζω το δελτίο χρέους του ΥΠΟΙΚ, το οποίο εκδόθηκε από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του 2015. Το σύνολο των αναγκών αναχρηματοδότησης χρέους για την περίοδο 2015-2018 ήταν €41 δισ.
Σε ποιον «ήρωα» της διαπραγμάτευσης κύριες και κύριοι της Κυβέρνησης πρέπει ο ελληνικός λαός να χρεώσει τη διαφορά των 45 δισ. που υπολείπονται για να φτάσουμε τα 86 δισ. του τρίτου μνημονίου;
Να ήταν όμως μόνο αυτά; Για να γίνει η αγωνιστική και ηρωική διαπραγμάτευση, ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός, τα έντοκα γραμμάτια και τα ρέπος, αυξήθηκε κατά €3 δισ. περίπου. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου αυξήθηκαν επίσης κατά €3 δισ. Κάπου €6 δισ. λοιπόν ο λογαριασμός τα οποία δεν μπορείτε να επιστρέψετε χωρίς χρηματοδότηση των θεσμών. Νάσου ένα καινούριο ηρωικό χρέος.
Να αναφερθώ στα 12,7 δισ. της συμμετοχής του Δημοσίου στις τράπεζες, η οποία μηδενίστηκε με την ανακεφαλαιοποίηση του Νοεμβρίου μετατρέποντας ένα προσωρινό χρέος σε μόνιμο;
Να αναφερθώ στα 600 εκατ. ευρώ που τραβήξατε από το λογαριασμό της συμμετοχής μας στο ΔΝΤ, λύση που, για να μη ξεχνιόμαστε, σας έδωσε ο κ. Στουρνάρας τον περασμένο Ιούνιο, για να συνεχίσετε να κάνετε την ηρωική διαπραγμάτευση και εσείς δεν έχετε επιστρέψει ακόμη;
Ή μήπως στα 10,5 δισ. από την επιστροφή κερδών των ομολόγων της ΕΚΤ μέχρι το 2018 που ηρωικά η Κυβέρνηση και ο κ. Βαρουφάκης απεμπόλησαν τον περασμένο Μάρτιο;
Αυτό τον λογαριασμό κληρονομήσατε στην ελληνική κοινωνία από πέρυσι κύριοι της Κυβέρνησης και αυτόν αποτυπώνει σήμερα αυτό το νομοσχέδιο κύριες και κύριοι συνάδελφοι. Αλλά δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτός. Είναι η δημιουργία του περίφημου υπερταμείου για τα οποία τόσα πολλά ειπώθηκαν.
Ισχυρίστηκε ο κ. Τσακαλώτος την Παρασκευή κάτι απλό για να υπερασπιστεί ότι η κυριότητα των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου παραμένουν σε αυτό: Οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση, λέει, θέσει το διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου θα πρέπει να εγκριθεί από το υπουργείο Οικονομικών. Αυτό γιατί το Ταμείο έχει ένα και μοναδικό μέτοχο, το ελληνικό Δημόσιο, που συνιστά τη γενική συνέλευση.
Και πράγματι έτσι γίνεται στις κανονικές ανώνυμες εταιρείες: η γενική συνέλευση επιλέγει το διοικητικό συμβούλιο που στη συνέχεια μεταφράζει τη βούλησή της. Αυτό που δεν είπε ο κ. Τσακαλώτος είναι ότι στην περίπτωση του Υπερταμείου, το διοικητικό συμβούλιο επιλέγεται από το… εποπτικό συμβούλιο!
Είναι αλήθεια ή όχι ότι το εποπτικό συμβούλιο δεν δεσμεύεται από αυτήν για την επιλογή του διοικητικού συμβουλίου;
Είναι αλήθεια ή όχι ότι το εποπτικό συμβούλιο έχει, την αρμοδιότητα να ανακαλεί τους διορισμούς των μελών του διοικητικού συμβουλίου.
Είναι αλήθεια ή όχι λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, το εποπτικό συμβούλιο και όχι η γενική συνέλευση έχει τις πιο σημαντικές από τις βασικές αρμοδιότητες που θα είχαν οι μέτοχοι σε μία συνηθισμένη ανώνυμη εταιρεία;
Το πώς συγκροτείται το εποπτικό συμβούλιο, δηλαδή ότι τον πρώτο λόγο τον έχουν οι δανειστές νομίζω ότι ούτε και εσείς δεν το αμφισβητείτε.
Θέλω να είμαι ακριβής και δίκαιος μαζί σας:
Δεν προχωράτε σήμερα εδώ σε «ξεπούλημα», με την έννοια της πώλησης ενός περιουσιακού στοιχείου σε χαμηλή τιμή. Δεν πωλείται η δημόσια περιουσία με το πολυνομοσχέδιο. Κάνετε κάτι, όμως, που είναι πολύ χειρότερο: η περιουσία αυτή παύει να ανήκει στο ελληνικό κράτος, στο βαθμό που τις αποφάσεις για τη διαχείριση και τη διάθεσή της δεν τις παίρνει κάποιος θεσμός της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Και αυτό, κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, είτε σας αρέσει είτε όχι, λέγεται παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.
(Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της ομιλίας του Γιάννη Κεφαλογιάννη στη συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο)
