Δεν ξέρω αν ήταν προσωπική η «οπτική», αλλά στην πρόσφατη παρέλαση, κάτι δεν μου πήγε καλά!!! Παρακολουθώντας την παρέλαση με υψηλότατο εθνικό φρόνημα, ωστόσο με διακατείχε ένα διαρκές… άγχος, καθώς περνούσαν οι μαθητές και μαθήτριες υπό τους ήχους πατριωτικών εμβατηρίων. Όχι, δεν ήταν το άγχος της επαπειλούμενης βροχής που προ-οικονομούσε η πυκνή νέφωση και η αγωνία, αν θα ολοκληρωθεί «στεγνή» ή «υγρή» η παρέλαση, αλλά με κυρίευσε μεγάλο άγχος για την… σωματική ακεραιότητα των μαθητών και μαθητριών!!!
Για να γίνω σαφέστερος -νομίζω δεν είναι προσωπική μόνο παρατήρηση- τα παιδιά μας σήμερα έχουν ένα «προβληματάκι» με το… περπάτημα ή τη βάδιση, αν προτιμάτε.
Παρατηρούσα ότι αρκετά παιδιά -κυρίως αγόρια- συγχρόνισαν την αριστερή πλευρά των άκρων τους και μετά την δεξιά, ρυθμός που μόνο η… καμήλα επιτυγχάνει στην κίνησή της!!! Από μακριά καθώς έρχονταν μου θύμιζαν σκηνές από «ρομποκόπ» ή τέλος πάντων κάτι από… ρομποτική!!!
Δεν ήταν λίγα επίσης που περπατούσαν σε ρυθμό «άλματος τριπλούν», πράγμα υποθέτω εξαιρετικά δύσκολο, αλλά για τους θεατές αγχωτικό, αφού διαρκώς έλεγα μέσα μου: «τώρα θα την φάει την τούμπα του ο λεβέντης…».
Αντίθετα τα κορίτσια, σαφώς με μεγαλύτερη έφεση στο ρυθμό του βάδην σε σχέση με τα αγόρια, αλλά με άλλες… δυσκολίες και διαρκείς «απειλές» για την ευόδωση του σκοπού τους, να φτάσουν δηλαδή αρτιμελείς στο τέλος της διαδρομής.
Σοβαρό «εμπόδιο» το ύψος των υποδημάτων-κοθόρνων, τα οποία προορίζονταν περισσότερο για ένα διάστρεμμα τρίτου βαθμού, παρά για βάδιση σε επιφάνεια ασφάλτου!!! Μικρο-ατυχήματα και απώλεια ισορροπίας ήταν φυσικά αποτελέσματα και ευτυχώς προπορευόταν αγήματα του… «ερυθρού σταυρού», ώστε να παρέμβαιναν σε κάθε περίπτωση.
Άλλο σοβαρό πρόβλημα αναμφίβολα της βάδισης των θηλέων, η διαρκής και απεγνωσμένη προσπάθεια να επεκτείνουν προς το χαμηλότερο κατά τη διάρκεια της διαδρομής -πράγμα ανέφικτο- το ύψος της φούστας τους, το οποίο δεν ήταν απολύτως «συμβατό» με τον εορτασμό του «ΟΧΙ»!!! μοιραία λοιπόν, καθώς όδευαν αγέρωχες στις κεντρικές «λεωφόρους» της πόλεως συχνά μπέρδευαν τα χέρια στα… πόδια τους, προκειμένου να κρατήσουν σε ανεκτό ύψος το ύφασμα, αλλά δημιουργούσε κι αυτή η κίνηση προϋποθέσεις για «ατιμωτική» πτώση και εγκατάλειψη της τιμητικής παρελάσεως.
Νομίζω ότι δεν υπήρξα εγώ μόνο… αγχωμένος και αγωνιών και να ‘χεις και τα ΜΑΤ «μπάστακες» μην τυχόν «εκτραπεί» η κατάσταση!!!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
