Έτσι μαζί με το μπράντι ο μεγάλος πολιτικός είχε την ευκαιρία να απολαύσει ένα μικρό κοντσέρτο με πιάνο-βιολί.
Κι ο Ελευθέριος Βενιζέλος είπε με σημασία αποχαιρετώντας τους υποχρεωτικούς οικοδεσπότες.
«Καλά λένε φίλοι μου ότι το Ρέθυμνο είναι μικρό Παρίσι».
Μου το είχε διηγηθεί σε ανύποπτο χρόνο ο αλησμόνητος Μανόλης Βογιατζάκης. Αυτή η αφήγηση ήρθε στο νου μου το βράδυ της Κυριακής στο Ωδείο Ρεθύμνου κι αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος αν παρακολουθούσε κι αυτός την εκδήλωση «Une femme, une voix…» που μας παρουσίασε η Μαριέλλα Βιτώρου πλαισιωμένη από εκλεκτούς συνεργάτες.
Έχω τη χαρά να γνωρίζω τη Μαριέλλα Βιτώρου από τότε που ήταν παιδί κι έκανε τα πρώτα δειλά βήματα και στο χώρο της Τέχνης. Γεμάτη περηφάνια η μητέρα της και καλή μου φίλη, μου μετέφερε κατά καιρούς, πασίχαρη τις προόδους της. Προσωπικά εκτιμούσα πέρα από το ταλέντο της χαρισματικής κοπέλας την απόλυτη συγκρότησή της και την επιθυμία για ευρύτερη γνώση. Σωστή πάντα στις επιλογές της η Μαριέλλα απέκτησε τα εφόδια με εξαιρετικές σπουδές, για καριέρα στην εκπαίδευση αλλά και περγαμηνές για να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην υψηλή τέχνη. Δημιούργησε μια ζωή αφιερωμένη σε δράσεις που τρέφουν την ψυχή και εξυψώνουν τον άνθρωπο αλλά και μια θαυμάσια οικογένεια που εκπληρώνει τη φυσική της αποστολή ως συζύγου και μητέρας.
Πήγα στην εκδήλωση για ν’ απολαύσω ακόμα μια φορά τη θαυμάσια φωνή της. Μα δεν περίμενα αυτό που με κράτησε καθηλωμένη μέχρι το τέλος μαζί με το κοινό που είχε κατακλύσει την αίθουσα.
Από τα προνόμια της ζωής μου να έχω μέχρι το πτυχίο μια καθηγήτρια Γαλλικής που συνδύαζε τη φινέτσα με την απέραντη γνώση και την αγάπη στην τέχνη. Και κείνη διακρίνοντας το ενδιαφέρον μου κατάφερε να με μυήσει στη γαλλική κουλτούρα. Ακούγαμε μαζί τραγούδια, σχολιάζαμε, απαγγέλλαμε στίχους περνούσαμε εξαιρετικά.
Σε κείνες τις αλησμόνητες ώρες με γύρισε η Μαριέλλα Βιτώρου με τις ερμηνείες της. Σε κάθε νότα, σε κάθε στίχο η λαμπρή καλλιτέχνις έδινε ψυχή Ζωντάνευε το στίχο, σε οδηγούσε σε κείνες τις τόσο λεπτές, τις δαντελωτές παραμέτρους του Γαλλικού πολιτισμού που συνδυάζει το μεσογειακό πάθος με την φινέτσα της έκφρασης.
Αποκάλυψη και η Ελένη Αλμπαντάκη που είχε τη δύσκολη αποστολή να μεταφέρει στη σκηνή τη σκηνοθετική άποψη του ανεξάντλητου σε ιδέες Θωμά Καντιφέ, γεμίζοντας εικόνες κάθε τραγούδι, εμπλουτίζοντας με πάθος και τις δικές της ερμηνείες.
Αγαπημένα τραγούδια που περισσότερο γνωρίζουμε σαν ακούσματα και λιγότερο σαν δημιουργίες συγκεκριμένων καλλιτεχνών μας ταξίδεψαν κάτω από τον ουρανό του Παρισιού εναλλάσσοντας τα συναισθήματα νοσταλγίας, ονείρου, χαράς, λύπης που μας είχαν κατακλύσει. Και ομολογώ μετά λόγου γνώσης ότι ακούγοντας τη Μαριέλλα δεν αναζήτησα τους πρώτους εκτελεστές.
Ούτε ακόμα και τη μεγάλη, αξέχαστη Εντίθ Πιάφ, γιατί η δική μας ερμηνεύτρια δούλεψε με σεβασμό και αγάπη πάνω στα τραγούδια αυτά και φάνηκε ο μόχθος της στην ανεπανάληπτη έκφραση. Άφησε τη δική της σφραγίδα σε κάθε εκτέλεση. Ήταν από τις φορές που απολαμβάναμε στον τόπο μας ερμηνεία με άποψη…
Η έκπληξη της βραδιάς ήταν ο μικρός Μάνος ο γιος της Μαριέλλας και του Γιώργου, που αν και θύμα ίωσης, κατάφερε να μας συγκινήσει με το τραγούδι του.
Πολύτιμες παρουσίες ο Γιάννης Κιαγιαδάκης στο πιάνο που είχε επιμεληθεί και τις ενορχηστρώσεις, ο Αντώνης Μαυράκης στην τρομπέτα και η Κατερίνα Χριστουλάκη στο ακορντεόν.
Με την υποστήριξη ενός εξαίρετου πιανίστα, το ακορντεόν που αποκτά ψυχή στα χέρια της Κατερίνας και την τρομπέτα του Αντώνη που πειθαρχεί στο συναίσθημα κάθε κομματιού, (αυτό θα πει τέχνη) ήταν φυσικό η Μαριέλλα και η Ελένη να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και να μας προσφέρουν μια εξαιρετική όσο και πρωτότυπη εκδήλωση, που δεν ξένισε το θέμα και το ύφος της, αντίθετα έγινε απόλυτα αποδεκτή αν κρίνουμε από το θερμό παρατεταμένο χειροκρότημα στο φινάλε.
Είναι φυσικό λοιπόν να περιμένουμε και πολλές άλλες παρουσίες στο καλλιτεχνικό μας στερέωμα από τ’ αστέρια που έλαμψαν με το ταλέντο τους το βράδυ της Κυριακής στην αίθουσα του Ωδείου μας.
Η ψυχή του Μανού Αστρινού, στον οποίο η εκπρόσωπος του Συνδέσμου Διαδόσεως Καλών Τεχνών κυρία Ελένη Περπυράκη, αφιέρωσε τη βραδιά, σίγουρα θα πλημμύρισε αγαλλίαση, στο χώρο των δικαίων που αναπαύεται, διαπιστώνοντας ότι ο Σύνδεσμος συνεχίζει τη δράση του όλο σε ψηλότερες κορφές ποιότητας και καλλιτεχνικής προσφοράς.
