Να κοιτάξουν λυπητερά τα ψυχρά γύρω βουνά που στέκουν ακίνητα, βουβά, κοιτάζοντάς μας απορημένα, ανέκφραστα. Να τα καλέσουν και αυτά να συμμετέχουν στη Πασχαλινή πανδαισία γύρω από την ομήγυρη της παρέας στο ξεφάντωμα των χριστιανών, της φύσης των λουλουδιών, των πουλιών. Να γίνουν μια συγχορδία μαζί με το τραγούδι της τραγουδίστριας, του ταλαντούχου μπουζουξή και το χορό γύρω από τη πίστα, χαμόγελα, ευχές, αστειάκια, παλαμάκια, κεράσματα, τσούγκρισμα των αυγών, επιφωνήματα για τους χορευτές στα ρεμπέτικα.
Σήμερα όλα γίνονται ένα. Νέοι, γέροι, παιδιά, διπλανοί, γνωστοί, άγνωστοι. Ζεστός καυτός ο ήλιος σε τσουρουφλίζει στα μάγουλα, τα κάνει κόκκινα. Κόκκινο, ρουμπινέ το κρασί, κόκκινα και τα αυγά, μυρωδάτα τα τσουρέκια, στροβιλίζονται τα κορμιά στη πίστα, Γιορτή Αγάπης σήμερα. Οι άνθρωποι αγκαλιάζουν. Τι κι αν δίπλα μας είναι οι απόμαχοι του γηροκομείου Αγκάλη στον εξευγενισμένο και συνταιριασμένο χώρο τους…
Να ‘ξερα τους άγγιξε άραγε η γιορτινή ατμόσφαιρα… Μήπως νιώθουν ενοχλημένοι που τους χαλάσαμε την ησυχία; Ίσως σκέφτηκαν: Δε βαριέσαι προσωρινοί μουσαφιρέοι είναι. Άντε πάει και τούτη η μέρα. Κτύπησε η ευαίσθητη χορδή, είτε σαν σκέψη, είτε σαν φόβος… Τι κι αν είναι γηροκομείο, είτε είναι μοναξιά στο σπίτι, είτε στην κοινωνία…
Θεέ μου πόσο αδύναμοι νιώθουμε. Δεν συμφωνούν όμως τα νιάτα. Ούτε και το μπαλάκι του τένις, ούτε και οι βουτιές τους στη πισίνα το επικυρώνουν και τα ποδήλατα με τα κουδούνια τους. Άρα δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο καλάθι.
Σήμερα όλοι είμαστε χαρούμενοι.
Άσπα Μαρκουλάκη
