Με τη χαραυγή του νέου έτους κινδυνεύει να δύσει, το πάλαι ποτέ, κραταιό ασφαλιστικό σύστημα. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται επαΐοντες επιστήμονες επί του ασφαλιστικού, εάν δεν κρατάει στον σάκο του ο Αϊ Βασίλης κι ένα αναπτυξιακό πακέτο για την Ελλάδα.
Και για να γίνω πιο κατανοητός, μετά τη συμφωνημένη κρατική αποστασιοποίηση επιχορήγησης των ασφαλιστικών ταμείων σε συνδυασμό με τα ισχνά αποθεματικά των, το συνεχιζόμενο υψηλό ποσοστό ανεργίας και την απουσιάζουσα ανάπτυξη, η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού εναπόκειται σε δώρο του Αϊ Βασίλη ή σε ελληνικό θαύμα.
Γεγονός είναι ότι σήμερα οι μισθοί και οι συντάξεις κινούν την αγορά, αλλά για να συνεχίζουν να υπάρχουν, πρέπει ο ιδιωτικός τομέας να πάρει μπροστά με επενδύσεις ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Τα μέχρι πρότινος δανεικά που διέθετε το Κράτος για να στηρίζει τα ελλειμματικά ταμεία με τις προκλητικές πρόωρες συνταξιοδοτήσεις (εξαιρούνται βαρέα και ανθυγιεινά και άλλες ειδικές περιπτώσεις) μας τελείωσαν και αίφνης φάνηκε η γύμνια της πραγματικής μας οικονομίας. Μιας οικονομίας που οι μέχρι σήμερα κηδεμόνες της, το πολιτικό σύστημα, που κυβέρνησε τη χώρα από το 1974 και μετά, είχε φροντίσει να πάρει διαζύγιο με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αυτό που σίγουρα φρόντισε ήταν να μοιράζει παροχές από δανεικά για πελατειακούς λόγους, πιστεύοντας ότι οι δανειστές θα έδειχναν κατανόηση εάν ήθελε χρειαστεί.
Και φτάσαμε σήμερα, με αριστερή κυβέρνηση, το ταμείο να είναι μείον, οι δανειστές να είναι απαιτητικοί, εδώ και τώρα, και οι ένδοξοι πρόγονοί μας να μην τους συγκινούν όπως θα θέλαμε.
Η πολιτική γκρίνια πάει σύννεφο, η πολιτική συνεννόηση έχει ταυτιστεί με την πολιτική συναίνεση ατυχώς, κι ο κοσμάκης ζαλισμένος και απελπισμένος καλείται να πληρώσει το λογαριασμό, αν και του αναλογεί το λιγότερο φταίξιμο.
Θεωρώ προκλητική τη συμπεριφορά των πολιτικών τιμητών της κατάστασης του ασφαλιστικού, ειδικά εκείνων που το διαχειρίστηκαν μέχρι τη σημερινή κυβέρνηση.
Η τωρινή κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη μεταξύ του τί θέλω και του τί μπορώ. Απεγνωσμένα ψάχνει τουλάχιστον την πολιτική συνεννόηση αλλά εισπράττει την άρνηση σαν αντίδωρο της δικιάς της συμπεριφοράς όταν ήταν αντιπολίτευση. Στη δεινή θέση που έχει περιέλθει αναγκάζεται να εφαρμόζει δημοσιονομική πολιτική που δεν την πιστεύει και το χειρότερο υιοθετεί μέτρα αντιαναπτυξιακά (υπερδιπλάσιους φορολογικούς συντελεστές για επιχειρήσεις σε σχέση με ανταγωνιστικές χώρες, προκαταβολή φόρου 100%, καθυστέρηση στην απλοποίηση διαδικασιών έναρξης λειτουργίας, αύξηση εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών…).
Παίρνοντας την τρίτη δόση του «φαρμάκου» (τρίτο μνημόνιο) όπως μας επιβλήθηκε από τους «γιατρούς» του κουαρτέτου, εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι γίναμε εθελοντές με το ζόρι, μιας πειραματικής συνταγής που αντί να μας θεραπεύσει, μας οδηγεί σε κώμα.
Το αντίδοτο φαίνεται αναπόφευκτο και πρέπει να μας δοθεί άμεσα, ή από τον Αϊ Βασίλη τον Ευρωπαίο ή θα το βρούμε μόνοι μας.
Θέλουμε στοχευμένες, συμφωνημένες άμεσες επενδύσεις με ισχυρά αναπτυξιακά κίνητρα που θα ανασυγκροτούν την εθνική παραγωγική μας βάση, ώστε η χώρα μας σύντομα να καταστεί μια ισότιμη Πολιτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι όχι μια επαρχία της.
Θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα απογαλακτισμένο από τις παθογένειες του παρελθόντος με σύγχρονο προγραμματικό λόγο, ακόλουθο των ιδεολογικών του πιστεύω. Ο εκσυγχρονισμός του θα επιβληθεί από την ίδια την κοινωνία, μετά το στραπάτσο που υπέστη.
Μπορούμε να ζήσουμε λιτά με αξιοπρέπεια, κτίζοντας από τις στάχτες το μέλλον των παιδιών μας, που θα ονειρευτούμε, σαν Έλληνες!
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
