Η απονομή του πτυχίου ίσως είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα όχι τόσο για τους φοιτητές, αλλά για τους γονείς, τους συγγενείς και τους φίλους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μία γιορτή τρίτων. Γιαγιάδες, παππούδες, θείοι, θείες και ανίψια, φίλοι, γονείς και αδέλφια, σπεύδουν από όλη την Ελλάδα για να καμαρώσουν τους δικούς τους ανθρώπους, οι οποίοι προστίθενται και επίσημα πλέον στη λίστα των άνεργων πτυχιούχων. Αλλά ας μην είμαστε πεσιμιστές. Τουλάχιστον εκείνη η μέρα είναι μία μέρα χαράς, από αυτές που δημιουργούν γλυκές αναμνήσεις. Αναμνήσεις που δε θα περάσουν στη λησμονιά του χρόνου, αλλά θα συνοδεύουν τις ιστορίες μας στον καφέ, στο τραπέζι, στην παρέα.
Αυτές τις αναμνήσεις λοιπόν, βάλθηκαν να τις στερήσουν την περασμένη Τετάρτη από πολλούς. Η ορκωμοσία τελέστηκε στο Σπίτι του Πολιτισμού. Τον κύκλο των ορκωμοσιών άνοιξαν τα τμήματα Κοινωνιολογίας και Οικονομικού με 110 απονομές πτυχίων. Στη συνέχεια, σειρά πήραν τα τμήματα πολιτικής επιστήμης και ψυχολογίας με 67 απονομές τίτλων. Σύνολο 177 τίτλοι απονεμήθηκαν στο Σπίτι του Πολιτισμού. Η αίθουσα όμως που επιλέχθηκε, μετά βίας μπορούσε να εξυπηρετήσει τους ίδιους τους φοιτητές. Μπορείτε φαντάζομαι να πλάσετε μια εικόνα για το πανδαιμόνιο που επικράτησε. Το Σπίτι του Πολιτισμού ασφυκτικά γεμάτο, ομοίως και ο εξωτερικός χώρος, στον οποίο και συγκεντρώθηκαν οι περισσότεροι. Φωνές, σπρωξίματα, κακό, για μια θέση πιο κοντά στην πόρτα. Το αποτέλεσμα ήταν οι περισσότεροι να μείνουν εκτός νυμφώνος. Χαρακτηριστικά φέρνω στο νου μου την εικόνα μιας μητέρας, η οποία είχε ταξιδέψει από την Κύπρο και έκλεγε γοερά, διότι δεν μπόρεσε να μπει στην αίθουσα. Αυτές βέβαια οι εικόνες δεν φαίνεται να συγκίνησαν κάποιον αρμόδιο. Για τους ιθύνοντες, η ορκωμοσία αποτελεί μία τυπική διαδικασία, ένα μέρος της ακαδημαϊκής ρουτίνας, «άλλη μία»…
Συνήθως οι ορκωμοσίες πραγματοποιούνται στο μεγάλο αμφιθέατρο της Πανεπιστημιούπολης του Γάλλου. Το συγκεκριμένο αμφιθέατρο είναι τουλάχιστον διπλάσιας χωρητικότητας από την αίθουσα που επιλέχθηκε. Στις ορκωμοσίες που τελούνται εκεί, σημειώνονται τα ίδια φαινόμενα. Με πιο σκεπτικό λοιπόν από ένα ανεπαρκές σε χωρητικότητα αμφιθέατρο, το οποίο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μιας ορκωμοσίας, επιλέγεται μια αίθουσα που είναι κατά πολύ μικρότερη; Ιδίως μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού; Ευχής έργο με θερμοκρασία καύσωνα και τέτοιο συνωστισμό, το ότι δεν παρουσιάστηκε κάποιο περιστατικό υγείας. Γιατί δε μπορεί να βρεθεί μια λύση, ώστε να μην καταστρέφονται διαχρονικά τέτοιες στιγμές; Πολλοί ψάχνουν να βρουν έναν αρκετά μεγάλο χώρο, ώστε να μπορέσει να στεγάζει απροβλημάτιστα όλο αυτό τον κόσμο. Ο χώρος αυτός βέβαια δεν φαίνεται να υπάρχει. Επομένως, γιατί κάθε φορά να αποδίδονται μαζί, οι τίτλοι δύο τμημάτων; Ο χωρισμός της ορκωμοσίας, για κάθε τμήμα ξεχωριστά, ίσως θα ήταν η πιο εύκολη, ανέξοδη και ανώδυνη λύση. Κάθε τμήμα λοιπόν, να πραγματοποιεί την απονομή των τίτλων σπουδών ξέχωρα από τα υπόλοιπα.
Είναι αλήθεια ότι το Ρέθυμνο, δεν διαθέτει χώρους για να φιλοξενεί τέτοιες τελετές. Το πανεπιστήμιο όμως, σε συνεργασία με τον Δήμο όφειλε να είχε βρει λύση τόσα χρόνια για ένα χώρο στον οποίο θα φιλοξενούνται οι ορκωμοσίες. Ειδικά από τη μεριά του Δήμου, είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει για τους φοιτητές και τις οικογένειές τους, που στηρίζουν ποικιλοτρόπως την τοπική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και το αμφιθέατρο δεν είναι καλαίσθητο μέρος για να πραγματοποιηθούν τέτοιες τελετές, καθώς λόγω έλλειψης οποιουδήποτε καλλωπισμού, το μόνο που θυμίζει ότι τελείται ορκωμοσία είναι η ένδυση των παρευρισκομένων. Το θέατρο Ερωφίλη, στο οποίο έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς ορκωμοσίες είναι μια εξαιρετική επιλογή για τους θερινούς μήνες, η οποία για κάποιο λόγο φαίνεται να περνά σε δεύτερη μοίρα. Το κλειστό γυμναστήριο «Μελίνα Μερκούρη» είναι μια ιδανικά ευρύχωρη επιλογή, για αγώνες όμως, καλαθοσφαίρισης και πετοσφαίρισης. Τέλος, παρά τα παράπονα που έχουν εκφραστεί από τους γονείς αυτές τις μέρες, οι αρμόδιοι τηρούν σιγή ιχθύος.
