Του ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΜΑΜΑΛΑΚΗ*
Το πόσο χαμηλό είναι το επιμορφωτικό επίπεδο των νεοελλήνων εύκολα το καταλαβαίνεις, μπαίνοντας σε μια καφετέρια και βλέποντας οικογένειες με μικρά παιδιά, ο μπαμπάς και η μαμά με τα τσιγάρα τους («φυσικά» και ηλεκτρονικά) στο χέρι να καπνίζουν σαν τσιμινιέρες και τα παιδάκια αραξοβολημένα παραπλεύρως. Και εύλογα σου γεννιέται το ερώτημα, ποια είναι η Ελλάδα του σήμερα, χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή μήπως της αφρικανικής ηπείρου.
Άραγε, δεν γνωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι πως, αν αρρωστήσουν, πιθανότατα θα αντιμετωπίσουν ένα βασανιστικό θάνατο, είτε τουλάχιστον ότι η θεραπεία τους θα είναι προβληματική μέσα σ’ ένα ακόμη προβληματικότερο σύστημα υγείας; Και είναι, δυστυχώς, άφθονα τα περιστατικά που αποδεικνύουν περίτρανα του λόγου το αληθές. Γιατί δεν φροντίζουν για την αυτοπροστασία των ιδίων και των παιδιών τους μέσα από ενημέρωση σχετικά με τις συνέπειες του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους; Γιατί δεν επιδιώκουν την επιμόρφωση στο συγκεκριμένο, φλέγον, ζήτημα;
Και γενικότερα, βεβαίως, θα έπρεπε οι νεοέλληνες να επιδιώξουν και να φροντίσουν για την παιδεία τους. Να καλλιεργήσουν και προωθήσουν, ατομικά και οικογενειακά, τη βάση κάθε παιδείας, που δεν είναι άλλη από τη γλώσσα. Να αγαπήσουν λοιπόν την ελληνική γλώσσα και να επιμορφωθούν επ’ αυτής, αντιστεκόμενοι στην καθημερινή παραφθορά και παρακμιακή της πορεία, στα ισοπεδωτικά στρογγυλέματα.
Γράφει ο φωτοβόλος ποιητής του Αιγαίου:
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…».
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας