7,7 δισεκατομμύρια έφτασε, στις ημέρες μας, ο πληθυσμός της Γης, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, παρά τους πολυαίμακτους πολέμους των ανεπίδεκτων μαθήσεως αρχομανών και τις δυσίατες ασθένειες των γεμάτων αδιάκοπο άγχος και διαρκές τρέξιμο ανθρωπωκοινωνιών. Άνθρωποι, ανθρωπάκια, ανθρωποειδή της διπλανής πόρτας…
Πολυκύμαντος, συνάνθρωπέ μου, ο εφήμερος επίγειος βίος του κάθε ανθρώπου. Γεμάτος ρόλους που καλείται ν’ ανταποκριθεί, παρά τη θέλησή του συχνά. Έτσι, ο καθένας μας άλλοτε εμφανίζεται και κρίνεται ως Ιούδας, άλλοτε ως Πέτρος, άλλοτε ως Μαγδαληνή και έχει δίπλα του τον αλέκτορα να κρώζει για τέταρτη φορά γελώντας και τα αργύρια να τον κοιτούν μειδιώντας, ενώ το κάλλος στέκεται άλαλο ως χαρακτηριστικό καταρχάς και αναμνηστικό κατόπιν των χρόνων της νεότητας και της λάμψεως;
Όταν, στη διάρκεια της πρόσκαιρης ζωής μας, οι άλλοι φωνασκούν άκρατα και κραυγάζουν για εντυπωσιασμό, εσύ, συνάνθρωπέ μου, σώπαινε και περίμενε την κατάλληλη, την προδιαγεγραμμένη στιγμή, που θα έρθει η αγάπη σαν ουράνιο τόξο μετά τη δυνατή καταιγίδα…
Η αγάπη; Ναι! Τι είναι, όμως, αλήθεια, η αγάπη; Είναι, συνάνθρωπέ μου, ό,τι εντός μας παρά την έξω εικόνα αποτρέπει τον άνθρωπο από το να είναι προδότης συνανθρώπων και αξιών και εμπαίζων απαρνητής τους, αλλά τον σπρώχνει της ψυχής του και των μείχιών της διαρκής αναζητητής να γίνεται, πραγματώνοντας τα όνειρά του, και ο ίδιος, διά των ελπίδων του, καλύτερος και να βελτιώνει τη ζωή όσων τον περιβάλλουν …
Ο άνθρωπος, λοιπόν, από την ώρα που γεννιέται, ονειρεύεται, ελπίζει. Δεν έχει σημασία εάν έξω έχει βγει ήλιος φωτεινός και λαμπερός ή εάν κατάμαυρα σύγνεφα έχουν κατακλύσει τον ουρανό. Η ελπίδα, συνάνθρωπέ μου, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη ζωή του ανθρώπου και έχει απίστευτη και μεγάλη δύναμη. Του παραστέκεται άοκνα και ξάγρυπνα τον βοηθά κάθε στιγμή, όπως με συμβουλεύουν παιδιόθεν οι γονιοί μου, ν’ απολαμβάνει τα ευχάριστα, ν’ αντιμετωπίζει τα δυσάρεστα, να μην καταβάλλεται από τα δύσκολα, να λύει τα εύκολα, να ζει. Τον υποστηρίζει όταν θέτει στόχους και αγωνίζεται για αυτούς.
Θέτοντας στόχους στην προσωπική του ζωή, ο άνθρωπος δεν είναι πια πιόνι κανενός, δε βαδίζει στα τυφλά. Ελπίζοντας και αγωνιζόμενος για την υλοποίησή τους και ονειρευόμενος έναν καλύτερο κόσμο, βοηθά και όλοι να έρθουν στο φως και στην κοινωνική αναθεώρηση παρωχημένων και θεοσκότεινων ιδεοληψιών, ξεπερνώντας, συνάνθρωπέ μου, και τα όποια εμπόδια οι μικρόψυχοι, οι ανέραστοι, οι συμφεροντολόγοι και οι καιροσκόποι ορθώνουν εμπρός μας προς ίδιον όφελος και παραπλανητικό εντυπωσιασμό. Και στον αγώνα του αυτό τον καθημερινό, πέρα από όσους ανθρώπους τον αγαπούν αληθινά, τού παραστέκεται ως στοργικός πατέρας και ο Θεός.
Πολλοί, συνάνθρωπέ μου, εντυπωσιάζονται από ένα σιντριβάνι, μα ό,τι πραγματικά μας σαγηνεύει είναι μια βροχή, ακόμη κι αν είναι δυνατή! Όμοια, πολλοί αρέσκονται στο μπάνιο σε πισίνα, μα ό,τι πραγματικά αξίζει είναι το κολύμπι σε μια θάλασσα, ακόμα κι αν είναι βαθιά! Όταν ξέρεις, λοιπόν, να κολυμπάς, καταπώς λένε οι γονείς μου, δεν πλανιέσαι από το «φαίνεσθαι» και δεν διστάζεις μπροστά στο «είναι». Πέφτεις στα βαθιά νερά και παίρνεις το ρίσκο, ή απολαμβάνεις όπως αγαπάς το κολύμπι σου ή αν τύχει και βρεθούν φύκια, τσούχτρες και θαλάσσια κήτη τα καθαρίζεις και συνεχίζεις…
Η ζωή, τέλος, έχει, το ξέρουμε όλοι, και ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Όλες έχουν κάτι να μας διδάξουν, αρκεί να έχουμε ευήκοα ώτα και ορθάνοιχτα τα μάτια του σώματος και της ψυχής. Μα πάνω απ’ όλα τα «μαθήματά» τους, τούτα έχουν -όπως όλοι βλέπουμε καθημερινά γύρω μας- το προβάδισμα, το να μην πάψεις ποτέ να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο και πιο ανθρώπινο στην ιδιωτική και τη δημόσια ζωή σου αφενός και το ν’ αγωνίζεσαι, αφετέρου, με τη βοήθεια του Θεού, άδολα και ανιδιοτελώς, από το χάραμα έως το ηλιοβασίλεμα, παραβλέποντας κάθε εφήμερη ανάγκη χάριν των μακροπρόθεσμων, υπέρ του ανθρώπου που φωλιά έχει στην καρδιά σου, συνάνθρωπέ μου…
* Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων «Ηθοποιών Γεύμα»…
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος
