«Εδώ πολυτεχνείο»
Στα γεγονότα της Νομικής ήμουνα με πολλούς άλλους στο δρόμο που εκφράζαμε τη συμπαράστασή μας στα φοιτητικά νιάτα.
Η επέλαση της Αστυνομίας για τη διάλυσή μας ήταν άγρια και τα γκλοπς έπεφταν βροχή στα κεφάλια και τις ράχες των συγκεντρωμένων. Ήταν μία πρόβα αντίστασης στη χούντα.
Τότε η σκέψη μου όταν βρέθηκα αντιμέτωπος σε μια στοά με τα όργανα της «τάξης» να παραστήσω τον αδιάφορο πηγαίνοντας κατά πάνω τους με έσωσε από τη μανία τους.
Ας είναι δεν θέλω εδώ να δώσω διάσταση σε μια από τις πολλές φορές που βρέθηκα αντιμέτωπος όπως χιλιάδες άλλοι πολίτες με τα όργανα της τάξης υποτίθεται…
Κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμουν μακριά από την Ελλάδα στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας για εργασία ως τοπογράφος.
Κάθε βράδυ που σχόλαγα με το ραδιοφωνάκι μου μάθαινα τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο. Με ενδιέφεραν τα νέα της πατρίδος και του κόσμου και τα παρακολουθούσα απαραίτητα.
Έτσι λοιπόν που η πατρίδα μας ήταν δέσμια μιας δικτατορία στρατιωτικής το BBC και η Ντόιτσε Βέλε ικανοποιούσαν τα ενδιαφέροντά μου για ενημέρωση κυρίως.
Αυτό το βραδάκι όμως συνέβαινε κάτι έκτακτο και η Ντόιτσε Βέλε με τη σύνδεσή της με το Πολυτεχνείο και το ραδιοφωνικό του σταθμό μετέδιδε το «Εδώ Πολυτεχνείο» με την χαρακτηριστική φωνή της Μαρίας Δαμανάκη που ξεσήκωνε τις συνειδήσεις των πολιτών με έναν πρωτόγνωρο ενθουσιασμό και βαθιά συγκίνηση.
Έτσι εκείνη τη νύχτα κάλεσα αμέσως στο δωμάτιό μου και τους άλλους συναδέλφους και παρακολουθούσαμε όλοι συγκινημένοι τη «Φωνή του Πολυτεχνείου».
Περνούσαν οι ώρες και η αγωνία μας κορυφώνονταν μαζί με τη συγκίνηση για τα τιμημένα ελληνικά νιάτα που ως κληρονόμοι της Εθνικής Αντίστασης και των Δημοκρατικών Αγώνων ύψωναν τη φωνή τους ενάντια στη στυγνή δικτατορία των συνταγματαρχών και των προστατών τους.
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», σύνθημα που συνήγειρε τον ελληνικό λαό και βγήκε στους δρόμους για συμπαράσταση στα νιάτα.
Η συγκίνηση ώρα με την ώρα κορυφώνονταν και όλοι μας με δάκρυα στα μάτια και λόγια οργής παρακολουθούσαμε το «Εδώ Πολυτεχνείο» που μετέδιδε η Ντόιτσε Βέλε και ακουγόταν σ’ όλο τον κόσμο και ως τη Μακρινή Σαουδική Αραβία, όπου οι Έλληνες εργαζόμενοι είχαν καταφύγει για καλύτερη ζωή των δικών τους στην Ελλάδα.
Δεν είναι ανάγκη να σας πω ότι στο τέλος η απεγνωσμένη φωνή και οι κατάρες για τους εισβολείς που έριξαν με τανκ την πύλη του Πολυτεχνείου κορυφώνονταν.
Έπεσε η πύλη, μπήκαν οι εισβολείς στο Πολυτεχνείο και συνέβησαν όσα συνέβησαν με νεκρούς και τραυματίες μέσα και έξω από το ίδρυμα.
Περιττό να σας πω ότι όλοι κλαίγαμε και καταριόμαστε τους εισβολείς ως το πρωί που μείναμε ξάγρυπνοι.
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», ίσως ακόμα ζητούμενα μετά από τόσα χρόνια…
«Το Πολυτεχνείο ζει» πράγματι.